متون ادبی کهن رباعیات کمال خجندی

[فاطمه صفارزاده]

آن میر که در سماع سوزی دارد

سگ روی غلام همچو پوزی دارد

گویند غلام او خطی دارد سبز

خط نی تو بگو جوالدوزی دارد

 

[فاطمه صفارزاده]

امروز چو شعر هر که در خط کوشد

خطی ز خطت بصد غزل نفروشد

پوشید خط خوب تو عیب سخنت

همچون خط خوبان که زنخ را پوشد

 

[فاطمه صفارزاده]

گفتم که بده بـ..وسـ..ـه ای حور نژاد

زان تنگ دهان که هیچ ازویم نگشاد

گفت ار چه دهان ز تنگی هیچ است

ما را بکسی هیچ نمی باید داد

 

[فاطمه صفارزاده]

گفتم که چه ریزد ز لبت گفت قند

گفتم که چه خیزدت زموگفت کمند

گفتم که بفرما سخنی گفت خموش

گفتم بشکر خنده درا گفت مخند

 

[فاطمه صفارزاده]

گفتم که چه شوم تیغ تو را گفت سپهر

گفتم که ز تیرت چه کنم گفت حذر

گفتم که چو اشکم بود گفت که سیم

گفتم که چو رویم چه بود گفت که زر

 

[فاطمه صفارزاده]

گفتم که برویت چه کنم گفت نظر

گفتم که بکویت چه کنم گفت گذر

گفتم که غمت چند خورم گفت مخور

گفتم چه بود چاره من گفت سفر

 

[فاطمه صفارزاده]

گفتم روزم گفت بدین روز مناز

گفتم که شبم گفت مکن قصه دراز

گفتم زلف گفت که در مار مپیچ

گفتم خالت گفت برو مهره مباز

 

[فاطمه صفارزاده]

خط تو که خوانند خط ریحانش

سنبل نکشد سر ز خط فرمانش

گر در رخ تو کج نگردد صورت چین

نقاش بانگشت کشد چشمانش

 

[فاطمه صفارزاده]

ای یار لطیف دلستان نازک

قیماغ و عسل بیار و نان نازک

قیماغ زلطف عارض همچو شیر

نان و عسل از لب و دهان نازک

 

[فاطمه صفارزاده]

بر گوش رسد همی نوا خوانی دل

جان بی خبر است از غم پنهانی دل

از سوز درون هیچ نگویم لیکن

از چهره عیانست پریشانی دل