متون ادبی کهن رباعیات کمال‌الدین اسماعیل

[Diba]

هر لحظه به دیگر نظرم می نگری

من راست تر و تو کژترم می نگری

گفتی که دورویی، این غلط از من نیست

لکن تو بچشم دیگرم می نگری

 

[Diba]

ای غنچه که خنده هر دم از سر گیری

دل می دهدت که لب ز هم بر گیری؟

وی نرگس شوخ دیده بی چهرۀ او

چشم آب نگیردت که ساغر گیری؟

 

[Diba]

چشمت بکر شمه از سر طنازی

دی گفت شبی بوصل من پردازی

گویی که درین چه دیده باشد چشمت

جز آنکه همی کند بمردم بازی؟

 

[Diba]

ای کرده رخت بماه و اختر بازی

وی عادت من در ره تو سر بازی

در چنبر باد زلفکان تو چنانک

زنگی بچگان کنند چنبر بازی

 

[Diba]

شادی مطلب دلا برو شاد بزی

تن در غم گردون ده و آباد بزی

از هر چه ز تو برید خواهد فردا

امروز ببر بنقد و آزاد بزی

 

[Diba]

در بند جهان مباش و آزاد بزی

و ز باده خراب گرد و آباد بزی

تا زنده یی از مرگ نباشی ایمن

یکباره بمیر و تا ابد شاد بزی

 

[Diba]

زیبد اگر از تنگدلی بگریزی

در خرّمی و خوشـی‌ فراخ آویزی

هم باده، گرت بجان ستانی میلست

هم جرعه ، اگگر دل دهدت خون ریزی

 

[Diba]

گرچه نکشم طمع سوی هرچیزی

همت ننهم چو دیگران برچیزی

با حوصلۀ فراخ قانع شده ام

از تنگ دهان تو بکمتری چیزی

 

[Diba]

هیچ افتدت ای جان که مرا برخیزی

یک ساعتی از راه جفا بر خیزی

با من بمراد دل دمی بنشینی

یک ره ز سر گذشته ها برخیزی؟

 

[Diba]

ما راست دلی که نیست خالی نفسی

هر گوشۀ او ز سر صاحب هوسی

چون آیینه ییست ور بجویند بسی

جز خویشتن اندرو نبینند کسی