متون ادبی کهن رباعیات کمال‌الدین اسماعیل

[Diba]

گر دوش بتم تالۀ من بشنودی

با سنگ دلی بر دل من بخشودی

وانچ از غم او کشید این سوخته دل

گر خود شب دوشینه بدی بس بودی

 

[Diba]

از غایت جنگجویی و فتنه گری

گر گل بکفت فتد دهانش بدری

با ساغر و چنگ آنگهت خوش باشد

کین را بزنی و خون آن بازخوری

 

[Diba]

زلف تو که چون او نبود خیره سری

مشکیست کز وسوخته شد هرجگری

چون گرد میان تو در اید گویی

ماریست که حلقه میشود بر کمری

 

[Diba]

گر بردارم بی تو سر از بیناری

در پا آیم چو عبهر از بیماری

بیمار پرست چشم بینار توام

بیمار پرستی بتر از بیناری

 

[Diba]

زلف تو که دید آن بصورت ماری

گرد شکر تو مور خط بسیاری

در زیر کلاه حلقه شد تا باری

از وی نرسد بهیچ مور آزاری

 

[Diba]

بر رغم من ار گرفته بودی یاری

آنگه که زرم نبود گفتم: آری

امروز چه عذرست و چه گویم باری؟

زر با من و تو بادگری، خوش کاری !

 

[Diba]

زلفی که بدوست هر دلی را کاری

در زیر کلاه کرد پنهان ، آری

زان می ترسد که زلف هندو شکلش

برحقۀ لعل او زند یکباری

 

[Diba]

زلفی که چو روز من سیه می داری

بر پای دلم بی گـه و گـه می داری

دانی که دل من دل شیران دارد

ز آتش بدو زنجیر نگه می داری

 

[Diba]

گر باز آیی دلم بمن باز آری

هوشم بدل و روان بتن باز آری

جانی که ز تن برفت اگر رای کنی

ازنیمه رهش بیک سخن بازآری

 

[Diba]

بر شخص تو چون کرد زیان بیماری

زین پس نرهد از تو بجان بیماری

زین بی رسمی که با تو بیماری کرد

افتاد ز چشم نیکوان بیماری