متون ادبی کهن رباعیات کمال‌الدین اسماعیل

[Diba]

گر رنجه کنی قدم بپرسیدن من

روشن کنی از جمال خود مسکن من

مانندۀ پسته ام که بتوانی دید

خونین دل من در استخوان تن من

 

[Diba]

شمعم که شدست جان من دشمن من

صد تو غم دل گرفته پیرامن من

بر یاد لب تو وقت جان دادن من

جان خنده زنان برون شود از تن من

 

[Diba]

من بودم دوش و یار سیمین تن من

جمعی ز نشاط و خوشـی‌ پیرامن من

ایشان همّه صبحدم پراگنده شدند

جز خون جگر که ماند بر دامن من

 

[Diba]

کی خوش بود ای جان پسندیدهٔ من

حال دل برگشتهٔ شوریدهٔ من؟

تو غایب و آنکه او ترا کشت بقهر

غایب نشود یک نفس از دیدهٔ من

 

[Diba]

امروز منم زبیم جان نا ایمن

فردا ز عذاب جاودان نا ایمن؟

بیچاره کجا رخت سعادت بنهد

آنکس که بود در دو جهان نا ایمن

 

[Diba]

خرسند نشد یار بسر بازی من

برخاست غنش بخانه پردازی من

از من به بها ی عشـ*ـوه جان میخواهد

دل می گوید : بخر بانبازی من

 

[Diba]

ای وصف تو سرمایۀ گویایی من

مشغولی تو لگام خود رایی من

تا خاک سر کوی تو شد قبلۀ دل

یک خانه شد اندیشۀ هر جایی من

 

[Diba]

ای یاد غمت مونس تنهایی من

وی خاک درت سرمۀ بینائی من

مگذار که فاش گردد اندر عالم

چون حسن تو حال دل سودایی من

 

[Diba]

چون خواب نیاییم بدین چشم درون

وز دل نشوی دمی چو اندیشه برون

زین چشم چه آید بجز از قطرۀ آب؟

زین دل چه گشاید بجز از چشمۀ خون؟

 

[Diba]

جانا ز پی وصال چون گشت کنون

آمیـ*ـزش ما ز ناخن و گوشت فزون

چون رک همه مغز استخوانم خون باد

گر با تو چو موی نایم از پوست برون