متون ادبی کهن وصلت نامه

[فاطمه صفارزاده]

هر دل که ز لطف تو نشان یابد باز

سررشته خود در دو جهان یابد باز

در راه تو هر که نیم جانی بدهد

از لطف تو صدهزار جان یابد باز

 

[فاطمه صفارزاده]

ای خلق دو کون ذکر گویندهٔ تو

وی جملهٔ کاینات پویندهٔ تو

هر چند به کوشش نتوان در تو رسید

تو با همهٔ ای همه جویندهٔ تو

 

[فاطمه صفارزاده]

ای آنکه ز کفر دین تو بیرون آری

وز کوه و کمر نگین تو بیرون آری

از گل گل نازنین تو بیرون آری

وز خار تر انگبین تو بیرون آری

 

[فاطمه صفارزاده]

ای آنکه چنانکه مصلحت میدانی

کار که و مه به مصلحت میرانی

رزاق و نگهدار همه حیوانی

سازندهٔ کار خلق سرگردانی

 

[فاطمه صفارزاده]

کاری که ورای کفر و دین می‌دانم

آن دوستی تست یقین می‌دانم

در حلق من آن سلسله کانداخته‌اند

هرگز نشود گسسته این می‌دانم

 

[فاطمه صفارزاده]

از سر تو هر که با نشان خواهد بود

مشغول حضور جاودان خواهد بود

گر بی تو دمی بر آید از دل امروز

فردا غم او دوزخ جان خواهد بود

 

[فاطمه صفارزاده]

بی یاد تو دل چو سایه در خورشید است

با یاد تو بی‌نهایت امید است

هر تخم که در زمین دل کاشته‌ایم

جز یاد تو تخم حسرت جاوید است

 

[فاطمه صفارزاده]

گیرم که به تو لطف الهی آمد

در ملک تو ماه تا به ماهی آمد

در هر وطنی باغ و سرائی چکنی

می‌پنداری که باز خواهی آمد

 

[فاطمه صفارزاده]

چون روی تو در هلاک خواهد آمد

قسم تو دو کز مغاک خواهد آمد

بر روی زمین چه می‌کنی چندین جای

چون جای تو زیر خاک خواهد آمد

 

[فاطمه صفارزاده]

از آتش دل چو دود برخواهی خواست

وز راه زیان و سود برخواهی خواست

وین کلبه که ایمن اندر او بنشینی

ایمن منشین که زود برخواهی خواست