رمان کوتاه کاربر رمان کوتاه مترنم | _melika_ کاربر انجمن نگاه دانلود

[~its.mlika~]

نام : مترنم
نویسنده :ملیکا قائمی کاربر انجمن نگاه دانلود
ژانر : عاشقانه

خلاصه: قصه‌ی عشقی نافرجام که پس از سال‌ها یاداوری می‌شه؛ یک‌طرف تلاش می‌کنه برای دوباره رسیدن اما طرف‌دیگه زیر بار نمی‌ره و خودش رو درگیر فراز و نشیب‌های زندگی می‌کنه. میان اون‌همه درگیری شعله های عشق کم و کم‌تر می‌شه اما به نظرتون می‌تونه خاموش بشه؟

 

[~its.mlika~]

فصل اول
بازم یکی داره من رو می‌پاد؛ مطمعنم. سنگینی نگاهش رو تو‌ی صورتم، روی شونه‌هام حتی روی هوای دور و برم حس می‌کنم، مثل اون‌وقتا حس می‌کنم یکی مراقبمه، از وقتی رفته بودم این احساس رو گم کرده بودم اما دوباره اومده سراغم. می‌گن بخاطر وضعیت روحیه، یه حالت عصبی؛ امااصلا ناراحت‌کننده نیست؛ دوسش دارم؛ دوست دارم کسی مواظبم باشه، مثل اون‌وقتا که یک‌دفعه سرم رو بلند می‌کردم و می‌دیدم بابا داره نگام می‌کنه، حالا تا سرم رو بلند می‌کنم این سنگینی از بین می‌ره و دیگه هیچی نیست.
انگار کسی صدام زد، یه اشنا، یکی که با نگاهش حرف می‌زنه، با من همدردی می‌کنه و از همه کسایی که اینجا هستن به من نزدیکتره، 4سال پیش باعث شد از ایران برم، باعث شد تا وقتی که پدرم مرد کنارش نباشم اما هنوزم وقتی نگاهش می‌کنم، کاش هیچوقت به اونروزا نمی‌رفتم یا اونروزا تموم نمی‌شد.
عمو: سوها جان عمو چی‌شده؟ چرا نمیای بریم؟
-فکر کردم بابارو دیدم، چرا همش فکر می‌کنم یکی مراقبمه؟
در حالی که به سمت ماشینش می‌رفت گفت:
-برای اینکه همه نگران توان، عمو جون بیا بریم، بیا بریم که الان همه سرگردون می‌شن. مثلا صاحب عذایی. تا الان موندی سرخاک، پاشو مادرت دست تنهاست.
رفتیم خونه؛ فرستادنم توی اتاقی که قبلا همه‌ی عمرم رو اونجا گذروندم؛ هنوزم همون شکلی بود. همون کاغذ دیواریای یاسی رو داشت و همون ست تخت و کمد و دراور سفید. هیچ چیزش تکون نخورده‌بود. این اتاق همه اتفاقات خوب یا بد زندگیم رو دربرداره. پام که روی فرش یاسی وسط اتاق رفت یاد باراخری که اونجا بودم افتادم؛ یه خاطره‌ی تلخ؛ جمع کردن عکسای یه نامرد و داخل بالکن اتاق اتش زدنشون، بعد هم که دو هفته ویلای شمال و بعد پرواز به مقصد کانادا برای4سال. مرور خاطرات رو می‌ذارم برای بعد. بعد از عوض کردن لباسام که گرد قبرستون روشون نشسته و تعویضشون با یه دست لباس رسمی مشکی از پله های پیچ خورده ی وسط سالن پایین می‌رم.
همه مثلا تسلیت می‌گن. دلم می‌خواد همه‌ی این ادمای متظاهری رو که برای سوگواری اومدن بیرون کنم؛ ختم بابا رو کردن محل خودنمایی ها و تشریفات. همشون از اینکه زود‌تر از بابا نمردن خوشحالن. دلقکای متظاهری که مثلا برای سوگواری اومدن.
باید مواظب باشم کار عجیبی ازم سر نزنه.
رفتم سمت قاب عکس بابا که روی کنسول انتهای سالن بود و شمع های دورش رو روشن کردم. افتاب در کبوده دره های اب غرق شده.
کنار مادر روی مبل‌های سلطنتی شیری رنگمون نشستم، حوصله ی هیچکس و هیچ چیز رو ندارم.
-خانم افخمی رو دیدی؟ اونجا نشسته.
-دیدم.
-برا من و تو اومدن این‌جا.
پوزخند زدم و گفتم:
-نگاهشون کردی؟ انگار سالن مده!
-یواش تر. میشنون.
-بشنون.
از جام بلند شدم که صدای مادر مانعم شد:
-صبر کن ببینم کجا؟! صاحب عذا که هی اینور اونور نمی‌ره.
-می‌رم اتاق بابا.
دوباره پله‌های پیچ خورده رو گرفتم و رفتم بالا. رفتم به سمت اتاق پدر؛ عمه هم دنبالم اومد و گفت:
-حالت خوبه سوها؟
همیشه عاشقش بودم. تنها کسی بود که در بدترین شرایط حامیم بود، البته بعد از بابا. اما الان که بابا نیست اون تنها منجیمه. درب شیشه‌ای اتاق پدر رو باز کردم. رفتم داخل اتاق و عمه هم پشت سرم اومد و درب اتاق رو پشت سرش بست. دکور اتاق با چهار سال پیش هیچ فرقی نداشت فقط بعضی وسایل عوض شده بودن. نشستم روی همون مبل چرم قهوه ای که همیشه می‌نشستم و بابا می‌نشست روبروم. عمه نشست کنارم. بدون هیچ حرف اضافه ای روی مبل دراز کشیدم و سرم رو گذاشتم روی پای عمه و به سوالش فکر کردم؛ خوب نبودم!
-چجوری خوب باشم عمه؟ بابام دیگه نیست و نتونستم وقتی زنده بود کنارش باشم.
-یادته سوها؟ یادته بار اخری که هم رو تو فرودگاه دیدیم بهت چی گفتم؟، گفتم اروم باش این روزا می‌گذره! الانم حرفم رو تکرار می‌کنم، می‌گذره عمه همش می‌گذره.
-اونروزا گذشت عمه اما چه فایده؟ بهترین روزای زندگیم خراب شد و فکر کردم همه چیز فراموش شده اما به محض افتادن چشمم بهش، به محض رفتن توی اتاقم، همه خاطرات دوباره زنده شدن!
-سوها تو کوله باری تجربه از بدترین روزای عمرت که می‌تونست بهترین باشه داری. فقط دوباره با قلبت جلو نرو. نذار دوباره تسلیمش بشی و در ضمن؛ تو سام رو فراموش نکردی که توقع داشته باشی به یادش نیاری.

 

[~its.mlika~]

پارت2
بالاخره طلسم اشک‌هام باطل شد و همزمان با پایین ریختنشون گفتم:
-اما اون...اون متاهله عمه!
-الان موقع حرف زدن راجب سامیار نیست، فقط بدون دو‌ماه بعد‌از رفتن تو سامیار نامزدیش رو با اون‌دختر بهم زد و دختره هم اعتراف کرد که همه حرف‌هاش دروغ بوده.
-پس...پس چرا به من هیچی نگفتین؟
-تو اگه قرار بود قبول کنی؛ حرفای خود سام رو قبول می‌کردی نه؟ صحبت راجب اون رو بذار برای بعد امروز ختم پدرته.
به فکر فرو رفتم و در همون حال خوابم برد. بیدار که شدم بالشتی زیر‌سرم بود و رواندازی رو روم کشیده بودن. اتاق تاریک بود. از جام بلند شدم و رفتم سمت چراغ. روشنش کردم. دست و صورتم رو داخل دستشویی اتاق پدر شستم و رفتم پایین. این به اصطلاح عذادار‌‌ها داشتن کم کم رفع زحمت می‌کردن. رفتم سمت در که برم تو حیاط تا هم هوا بخورم هم بندازمشون بیرون. تا رسیدم جلوی در دیدمش، داشت با عمو خداحافظی می‌کرد. یه لحظه مثل قدیما دلم براش ضعف رفت، چقدر جذاب‌تر و پخته‌تر شده بود. نگاه خیرم رو حس کرد و چرخید سمتم. چند ثانیه فقط هم رو نگاه می‌کردیم نه حرفی، نه تکونی؛ بهم خیره شدیم و رفت. رفتم سمت عمو و با پرخاش رو بهش گفتم:
-عمو اون اینجا چیکار می‌کرد؟
-این چه حرفیه عمو بالاخره هرچی باشه فامیله قرار نیست چون تو....
حرفش رو کامل نکرد. منم علاقه‌ای به کامل شدنش نداشتم. راهم رو کشیدم و رفتم سمت جایی از حیاط که فقط من، سام و پدر می‌رفتیم اونجا و بقیه جرئت نداشتن برن. یه جا وسط باغ یه صندلی بود که بار اول بابا کادوی تولد15 سالگیم رو اونجا گذاشته بود و علارقم ترسم رفتم تا پیداش کنم و بعد از اون هر وقت که وقت داشتم یا نیاز داشتم تنها باشم می‌رفتم اونجا. انگار قبل من کسی اونجا بود چون بوی سیگار عجیبی پیچیده‌بود. روی صندلی نشستم و چشم‌هام رو بستم که صدایی توی گوشم پیچید؛ صدایی اشنا‌تر از هر‌صدا؛ صدایی که ادم بی‌احساس رو عاشق می‌کرد و عاشق رو مجنون!
-مثل بادبادکی که نخش پاره شده باشه سرگردون شدم. انگار همه اینارو بارها و بارها به خواب دیدم، چه زود همه چیز می‌گذره... اونروزها...اونروزهای خوب.
-فکر کردم خداحافظی کردی که بری.
+فکر کردم بی ادبیه که بهت تسلیت نگم و برم! می‌دونستم میای اینجا برای همین اومدم؛ تسلیت میگم پدرتون خیلی ادم بزرگ و قابل احترامی برای همه بودن اما....
-اما چی؟
-خوشحال شدم که برگشتی...خوشحالم که دوباره می‌بینمت!
-فکر کنم می‌خواستی تسلیت بگی. خیلی‌خب گفتی ممنون. اگه چیز دیگه ای نیست مراسم تموم شده خدافظ.
-اما من دارم حرف میزنم.
نفسم رو با صدا فوت کردم بیرون و عصبی گفتم:
-وقتی برای شنیدن اراجیف، اونم با صدای مزخرف شما ندارم.
داشتم مثل سگ دروغ میگفتم که خودش گفت:
-یادمه همیشه عاشق صدام بودی.
-ادما عوض میشن. امروز تشیع جنازه پدرم بود. ابرویی که بردی و دلی که شکستی و نفرتی که توم وجود داره بدرک! حرمت پدرم رو نگه دار...
نایستادم تا حرفی بزنه؛ از جام بلند شدم و دویدم سمت خونه؛ همه مهمونا تقریبا رفته بودن، چندتا از مردا بودن که با عمو داشتن می‌رفتن سمت در. رفتم داخل عمه لباس پوشیده بودو می‌خواست بره که ازش خواهش کردم تا پیشم بمونه و اونم قبول کرد. مامان چندتا مسکن خورده بود و خوابیده بود. روکاناپه یاسی رنگ اتاقم نشسته‌بودم. دلم بد‌جوری هوای بابارو کرده بود. عمه گفت میره برام قرص بیاره و از اتاق رفت بیرون. فرصت خوبی شد به دسته کاناپه تکیه زدم و پاهام رو تو بغلم جمع کردم. یکی از کوسن‌های روی مبل رو برداشتم تو بغلم مچالش کردم و زدم زیر گریه. همون لحظه سوفا اومد تو اتاقم؛ چقدر بزرگ شده بود! کشیدمش تو بغلم و باهم زدیم زیر گریه! چقدر دلم برای ابجی کوچولوی خودم تنگ شده بود، بردمش عقب و پیشونیش رو بوسیدم که گفت:
-بابا‌‌ هم همیشه پیشونیم رو می‌بوسید ...دلم برات تنگ شده بود ابجی.
-دل منم برات تنگ شده بود عروسکم. چقدر بزرگ شدی.
-اره. خیلی! نبودی که بزرگ شدن و مدرسه رفتنم رو ببینی. بابا جشن گرفت همه بودن جز سوها.
-ببخشید دیگه تنهاتون نمی‌ذارم.
+جدی میگی؟ ینی دیگه نمیری؟
-چرا میرم کارام رو می‌کنم که برای همیشه بمونم پیشتون.

 

[~its.mlika~]

عمه اومد تو اتاق و گفت:
-چی می‌گین شما دوتا خواهر؟
سوفا در حالی که دماغش رو بالا می‌کشید گفت:
-هیچی عمه جون.
عمه قرص رو بهم داد، دوباره اشکم دراومد و گفتم:
-هروقت زنگ می‌زدم می‌گفت خوب و قبراقم! ای کاش چند روز زود‌تر اومده بودم.
-نبایدخودت رو سرزنش کنی.
-تو باید به من می‌گفتی!
-پدرت نمی‌خواست بدونی؛ می‌گفت بچم تو دیار غربت دق می‌کنه!
-همیشه یه چیزایی هست که من نباید بدونم. نتونستم برا بار اخر ببینمش.
گریم بیشتر شد و به زجه تبدیل شد.
سوفاگفت:
-عمه جون می‌دونی اون دونفری که دم در نشسته بودن چی می‌گفتن؟
-چی می‌گفتن؟
-می‌گفتن چقدر سوها لاغر شده.
با تشر گفتم:
-بیخود کردن.
-مگه تو دوست نداشتی لاغر بشی؟
-ول کن سوفا.
عمه سوفا رو تو اغوش کشید و گفت:
-چیکارش داری مگه چی‌گفت ....بلند‌شو قربونت‌برم ابجیت الان ناراحته.
...
صبح با مامان رفتیم تو گلخونه ی بابا. رفتم تا برگای خشک رو جمع کنم.
مامان: حیونکیا چه زرد شدن.
-اره... کاشکی بابارو اینجا دفن می‌کردیم. بین گل و گیاه‌هایی که دوست داشت.
مامان در حالی که سعی می‌کرد لحنش رو غضبناک جلوه بده گفت:
-صبی اشت الملوک زنگ زده‌بود.
-خب؟
-ناراحت بود...
-از چی؟
-باعمت صحبت‌کرد...دختراش ازت خیلی ناراحت بودن.
-خب؟
-میگن دختر مهلقا فکر می‌کنه هرچی بخواد می‌تونه به دیگران بگه...
خندیدم و گفتم:
-فکر می‌کردم الکی میگن می‌رن کلاس زبان.
-بیچاره‌ها اومده بودن ختم.
-حرفشون رو نزن با اون فیس و افادشون.
با دلخوری گفت:
-تو از اولم با فامیلای من مشکل داشتی.
بلند شد بره که رفتم دستش رو گرفتم و گفتم:
-باشه معذرت می‌خوام توروخدا ناراحت نشو من‌که یه مامان بیشتر ندارم.
بوسیدمش که گفت:
-خیله‌خب دیگه! لوس نشو.
خودم رو لوس کردم و گفتم:
-تقصیر من نیست که! شما لوسم کردید.
-من نه بابات.
-می‌شه یه دست گل بچینم؟
-باشه. فقط غنچه‌ها رو نچین.
بغضم گرفت و گفتم:
-چقدر شبیه بابا گفتین.
رفتم سمت گلخونه و مامانم اومد دنبالم گفتم:
-چقدر این گلارو دوست داشت؛ دلم داره می‌ترکه.
-عاشق این گلا بود...عاشق تو...عاشق همه ما.
روز هفتم که داشتیم از سرخاک برمی‌گشتیم چشمم بهش افتاد اما سریع ازش چشم گرفتم؛ عمو تو ماشین گفت:
-مهلقا خانوم اگه حالش خوب نیست ببریمش دکتر.
-ن فقط بریم خونه.
عمه:مطمعنی حالت خوبه؟
مامان:اره خوبم خوبم.
تو خونه یه قرص تقویتی که از اونجا براش اورده بودم رو دادم تا بخوره اما حالش خوب نشد و عمو اینا بردنش دکتر.
یه روز که با عمه رفته بودیم برای سفارش سنگ قبر بابا، عمه رو جلوی خونش پیاده کردم و رفتم خونه. می‌خواستم مامان رو ببرم بیرون خرید کنه تا یکم حالش خوب بشه اما هرچی به گوشیش زنگ زدم یا زنگ خونه رو زدم جواب نداد و اخر سر رفتم دمه خونه عمه و کلید خونه رو ازش گرفتم و باهم برگشتیم خونمون. کل حیاط و خونه رو گشتم هیچکس نبود. دلم شور می‌زد. نه مریم خانوم بود، نه سوفا. مامان رو بالاخره تو اتاق کار بابا پیدا کردم. رو صندلی چوبی بابا پشت اون میز پر ابهتش نشسته بود. رفتم سمتش و پایین پاش نشستم و گفتم:
-مامان چی‌شده؟ چرا تلفنا رو جواب نمی‌دی؟ دلم هزار راه رفت...
-مگه تو نگران منم می‌شی؟
-معلومه. نگرانت می‌شم، قربونتم می‌رم. بقیه کجان؟ مریم خانوم؟

 

[~its.mlika~]

-بقیه که بیکار نیستن! مریمم سوفا رو بـرده پارک. سنگ قبر رو سفارش دادی؟
-اره. پاشو... پاشو نمی‌شه همش تو خودت باشی. باید به خودت برسی. می‌خوام ببرمت یجایی.
از جاش بلند شد و در حالی که از اتاق خارج می‌شد گفت:
-اه حوصله ندارم.
-کجا؟!
-نمی‌دونم.
-مامان چرا اینطوری می‌کنی؟
-ولم کن؛ بذارتو حال خودم باشم.
-می‌خوام ببرمت ارایشگاه موهات رو رنگ کنی.
-موهام رو رنگ نمی‌کنم دیگه هیچ‌وقت هیچ‌کاری نمی‌کنم.
-اینطوری که نمی‌شه.
رسیدیم به اینه‌ی میز ارایش اتاقش که توش نگاه کردم و گفتم:
-یه نگاه به خودت بنداز، ببین چه شکلی شدی.
-دیگه خوشگلی رو می‌خوام چی‌کار؟
-دیگه این حرف رو نزن عزیزه دلم.لطفا!
عمه پرید بین حرفمون و با صدایی که خنده توش موج می‌زد گفت:
-تو انقدر شوهری بودی ما نمی‌دونستیم؟
رفتم پالتوش رو اوردم و گفتم:
- بیا اینو بپوش بهت خیلی میاد.
-گفتم که نمیام .
رفتم یه جفت کفش که از اونجا براش اورده بودم رو هم اوردم و گفتم:
-ای خدا چقدر مامانه من ناز داره... دیگه دست خودت نیست. بخوای نخوای می‌برمت. بیا این کفش‌ها رو بپوش نوعه‌نوعه به پالتوتم میاد.
خواستم از در اتاقش برم بیرون که نگاهش کردم و گفتم:
-پات کن دیگه.
بالاخره خندید و گفت:
-از دست تو...
اسنپ گرفتم و رفتیم. تو ماشین دستش رو گرفتم و رو بهش گفتم:
-می‌دونم بهت نرسیدم. بذار به حساب این‌که حال منم بد بوده.
-تو همیشه بابا رو بیشتر از من دوست داشتی.
-باز شروع کردی؟
جلوی مغازه ی مد نظرمون ایستاد. پیاده شدیم و رفتیم داخل یه بوتیک که اکثر اوقات لباسای مامان رو از اون‌جا می‌گرفتیم؛ مغازه‌دار اومد جلو و گفت:
-خیلی خوش اومدین خانوم سرمدی. واقعا متاثر شدم؛ کاش ایران بودم و برای عرض تسلیت خدمت می‌رسیدم.
-خیلی ممنون شما لطف دارین.
گفتم:
-یه پیرهن مشکی داشتین چند وقت پیش پشت‌ویترین بود.
-بله اون‌که برازنده‌ی مادر محترمه. تشریف بیارین.
دنبالش رفتیم و لباس رو داد به مامان و پروش کرد و باچند‌تا لباس دیگه خریدیمش.
چند روز توخونه این‌ور اون‌ور می‌رفتم که تو زیر زمین پرتره ی بابا رو پیدا کردم. به مامان نشونش دادم و گفتم:
-می‌خوام کاملش کنم.
-کی این رو کشیدی؟
-قبل رفتنم...رفتم نتونستم تمومش کنم.
-کی می‌خوای بری؟
-از دستم خسته شدی؟
-نه قربونت برم می‌خوام بری کاراتو بکنی زود‌تر برگردی.
مامان مدتیه تو خودشه... نمی‌دونم نگران چیه که اصرار داره من زود‌تر برم...تا وقتی که من غریبه ام چیز‌های زیادی برای پنهون کردن وجود داره...
مراسم چهلم بابارم کردن مهمون بازی؛ خب دیگه؛ مامان این‌جوری دوست داره. عمه‌هم کمکش میکنه.
مدت هاست نمی‌تونم بخوابم. خودم رو می‌بینم که رو یه تاب نشستم، تابی که دوسرطنابش به ابرها می‌رسه، اصلا نمی‌ترسم اما وقتی برمی‌گردم عقب رو می‌بینم که کسی نیست به وحشت می‌افتم.
هفته‌بعد رفتم و بعد از دو‌ماه کارای مهاجرتم تموم شد و برگشتم ایران.
جای خالی بابا بد‌جوری احساس می‌شه؛ این‌که انگار همه‌جا هست و هیچ‌جا نیست. مامان پیر‌تر و افسرده‌تر از همیشه به نظر میاد، سوفا‌هم ساکت‌تراز زمانیه که یادمه. نمی‌دونم بخاطر بزرگ شدنشه یا اونم درک می‌کنه نبود بابا رو. چقدر دلم برای روزای خوش سابق تنگ شده. روزایی که خبری از گریه و افسردگی تو این خونه نبود؛ روزایی که همه دوره هم بودیم و صدای خنده هامون فقط شبا تا صبح که خواب بودیم نمی‌اومد. اون‌روزا من و سامیار هم...اه افکار مزاحم! بازم فکر اون پسر...؟ تا وقتی ایران نبودم انقدر مشغول بودم که اصلا بهش فکر نمی‌کردم اما از وقتی برگشتم و مخصوصا از وقتی دیدمش هروقت که فکرم ازاد باشه میاد تو ذهنم و خاطرات کذایی گذشته مرور می‌شن.

 

[~its.mlika~]

فکر کردن بهش که گـ ـناه نداره. راستی راستی از کجا شروع شد؟ اره؛ عروسی عموزاده بابا بود؛ مهوش. سوم دبیرستان بودم، همه می‌گفتن تازه شدی مثل خانوما. یادش بخیر اون‌شب همه‌ی پسرای فامیل بهم درخواست رقـ*ـص میدادن و من همشون رو رد می‌کردم. یه لباس عروسکیه قرمز کوتاه تنم بود و موهای خورماییم رو دورم ریخته بودم و یه تل رز‌قرمز که بابا از غنچه‌های تو گل‌خونه درست کرده بود رو روشون گذاشته بودم. ارایش زیادی نداشتم. این خواسته‌ی مامان بود که فقط یه مداد تو چشمای سبزم بکشم و یه رژ قرمز رنگ لباسم بزنم. سام از اتریش تازه اومده بود. با عموش اونجا زندگی می‌کرد از بچگی و عموش که مرده بود برگشته بود ایران تا با مادربزرگ و پدربزرگش زندگی کنه. سام می‌شد نوه دایی مهوش. یه پسر قد بلند با هیکل ورزیده، پوست گندمی و چشم و ابرو مشکی. یه قیافه اصیل شرقی که جذابیتش چشمارو خیره می‌کرد والبته تنها پسری که اون‌شب نتونستم جلوی پیشنهادش بایستم اون بود. اومد جلو و شروع به صحبت کرد:
-سلام خانوم حالتون خوبه؟
پشت چشمی نازک کردم و گفتم:
-ممنون.
-یه خانوم به زیبایی شما چرا باید تنها باشن؟
-همه که مثل بعضیا پررو و بی‌شخصیت تشریف ندارن.
-ااا... من معذرت می‌خوام قصد جسارت نداشتم. ببخشید شما فامیل عروس هستین یا داماد؟
از پرروییش خوشم اومد. مثل بقیه ناراحت نشد که بذاره و بره:
-عجب رویی دارین شما... عروس دختر عموی بابامن.
خندید و گفت:
-عه پس فامیلیم منم پسرپسر داییه عروسم.
ناخداگاه لبخندی زدم و روم رو کردم سمت دیگه که گفت:
-منم خوشبختم! اسم شریفتون؟
دیگه نتونستم جلوی خندم رو بگیرم زدم زیر خنده و گفتم:
-سوها
اونم خندید و گفت:
-خودمم توقع نداشتم از خودم. ولی خب چه کنم جو زده شدم. منم سامیارم، سام صدام می‌زنن تازه از اتریش اومدم و از شما خیلی خوشم اومده.
جاش بود که سرخ شم و سرم رو بندازم پایین. اون حالتم رو که دید گفت:
-افتخار یه دور رقـ*ـص رو به من می‌دین؟
اشاره ای به بابا که زیر نظرمون داشت کردم و گفتم:
-پدرم اگه ببینه زندمون نمی‌ذاره.
-اگه من ازشون اجازه بگیرم می‌شه؟
با چشمای از حدقه بیرون زده نگاش کردم که سری تکون داد و رفت سمت بابا. هنوز حالت چشمام همون طور بود ولی سرم رو انداختم پایین که بابا متوجه نگاهم نشه چند دقیقه ای گذشت که اومد سمتم و دستش رو بروم دراز کرد و گفت:
-بفرمایید پدرتونم رضایت دادن.
نگاهم رو چرخوندم سمت بابا که با سر علامت مثبت داد. منم دستش رو گرفتم و رفتیم وسط سالن. اهنگ و برای رقـ*ـص تانگو گذاشته بودن اهنگ واقعا قشنگی بود:

—–|●♯♩♪♫♬♬♫♪♩♯●|—–
من، پریشان شده یِ مویِ پریشـانِ توام!…♯♫♪
کفر اگر نیست… بگویم: که مسلمانِ توام!…♯♫♪
من گرفتارِ تو و مویِ سـیاهِ تو شدم…♯♫♪
منِ سرکش به خدا؛ رام و به راهِ تو شدم…♯♫♪
وایِ من، هر نفَسـت معجزه ای تازه کند…♯♫♪
عشق آمد!! که مرا، با تو هم اندازه کند…♯♫♪
من که آتش شــده ام… به!! که تو دریا داری…♯♫♪
بی سبب، نیست که در ساحلِ من؛ جا داری!…♯♫♪
ماهِ کامل شده ای!! چشمِ حسودانت کور…♯♫♪
آنچه خوبان، هـمه دارند… تو یکجا داری…♯♫♪
آنچه خوبان، هـمه دارند… تو یکجا داری…♯♫♪
لحنِ زیبایِ تو و چشم سیاهت… ای وای!…♯♫♪
دلربایی و دل آرا و نـگارت، ای وای!…♯♫♪
لحنِ زیبایِ تو و چشم سیاهت… ای وای!…♯♫♪
زیر گوشم اروم گفت:
-تو چشمات چی‌داری؟ نکن دختر دل من طاقت نداره‌ها...
سرم رو انداختم پایین.
دلربایی و دل آرا و نـگارت، ای وای!…♯♫♪
من که آتش شــده ام… به!! که تو دریا داری…♯♫♪
بی سبب، نیست که در ساحلِ من؛ جا داری!…♯♫♪
ماهِ کامل شده ای!! چشمِ حسودانت کور…♯♫♪
آنکه خوبان، هـمه دارند… تو یکجا داری…♯♫♪
آنچه خوبان، هـمه دارند… تو یکجا داری…♯♫♪
اهنگ تموم شد و از هم جدا شدیم. تا اخر شب دیگه ندیدمش. اون رفت اما فکرش پیشم موند. همش17سالم بود. یه دختر رویا پرداز به تمام معنا. اگه بگم تا هفته بعدش حتی مدل لباس عروسمم انتخاب کرده‌بودم دروغ نگفتم.
عجب شبایی‌ان این‌شبا...الان ده‌شبه که جای خوابیدن کارم شده فکر کردن به سام و اتفاقات اون سالها... باید سرم رو با یه‌چیز گرم کنم اما باچی؟؟فکر کردن به اون روزای خوش رو ترجیه می‌دم.

 

[~its.mlika~]

دو سه هفته بعد‌از عروسی؛ ماهرو، خواهرمهوش دعوتمون کرد پاگشای خواهرش. به امید این‌که ببینمش قشنگترین لباسم که یه شومیز عسلی هم‌رنگ چشمام بود رو پوشیدم و موهامم از شب قبلش بافتم تا حالت بگیره. با ذوق خاصی رفتم. برای سلام که رفتم جلوش تو چشماش یه چیزی بود. یه چیزی که تو چشم هیچ‌کس تا اون موقع ندیده بودم. بهم یه چشمک زد و منم از جلوش رفتم کنار . همه نشسته بودیم و حرف‌ها اوج گرفته بود و ما کوچیکترها حوصلمون سررفته بود.
اقا یاسر شوهر ماهرو گفت:
-جوونا پاشین... بلند شین برین تو حیاط.
همه که انگار منتظر این حرف بودن تا از اون جو سنگین فرار کنن هجوم بردن سمت در اما من نه! مامان همیشه می‌گفت باید سنگین باشم. می‌گل مادر مهوش گفت:
-سوها جان توام بلند شو برو پیش بقیه.
نگاهی به مامان کردم که چشم غره‌ای رفت و مجبور شدم بگم:
- نه همین‌جا راحتم ممنون.
بابا که از دور نظاره‌گر بود اومد کنارم و گفت:
-پاشو باباجان پاشو برو پیش بقیه.
-اما مامان...
نذاشت حرفم رو کامل کنم و گفت:
-مامانت با من تو برو.
یه لبخند ژکوند زدم و از صندلی جدا شدم و رفتم بیرون. دختر پسرا گروه گروه شده بودن و هر کدومشون یه گوشه دور هم جمع شده بودن. بخاطر همون رفتارایی که مامان دستور به انجامشون می‌داد نه من با کسی گرم می‌گرفتم و نه تو جمعی جایی داشتم. پس برام عادی بود این‌همه بی‌توجهی. با چشم دنبال سام گشتم ولی نبود منم بیخیالش شدم و شروع کردم به قدم زدن که یک‌دفعه یکی از پشت سر گفت:
-فکر کردم نمیای.
قلبم از ترس اومد تو دهنم. برگشتم سمتش. نه بخاطر این‌که ببینم کیه؛ صداش انقدر خاص و قشنگ بود که از صدمتری هم بشه تشخیص داد. وقتی قیافه ی وحشت زدم رو دید گفت:
-عذر می‌خوام قصد ترسوندنت رو نداشتم.
کمی مکث کردم و خوب بهش نگاه کردم؛ لباس سفیدی تنش بود که دکمه هاش رو نصفه بسته بودو عضله های تنومندش به خوبی نمایان بود با یه شلوار جذب مشکی نگام رو از سـ*ـینه هاش گرفتم و گفتم:
-متوجهم.
-چرا نرفتی پیش بقیه؟
شروع کردم به ادامه راه و گفتم:
-کسی ازم خوشش نمیاد.
-امکان نداره. چرا؟
-میگن فک می‌کنم از دماغ فیل افتادم! خودم رو براشون می‌گیرم.
-واقعا اینطوریه؟
-راستش رو بخوای اره. بخاطر مامانم.
خندید و گفت:
-یه سوال بپرسم؟
-بپرس.
-ببخش انقدر رکما!
-راحت باش.
-my friend داری؟
خجالت کشیدم و سرم رو انداختم پایین که گفت:
-سوال کردم نگفتم خجالت بکشی که.
-من از اون‌جور دخترا نیستم.
-کدوم جور؟
-همونایی که my friend دارن.
-کار بدی می‌کنن به‌نظرت؟
-معلومه! چه معنی داره؟
-ای بابا... پس کارم سخت شد.
-چطور؟
-خب یعنی اگه بهت پیشنهاد بدم قبول نمی‌کنی دیگه.
تازه منظورش رو از این حرفا فهمیدم سرم رو دوباره انداختم پایین و گفتم:
-گفتم که از اون‌دخترا نیستم.
-منم چون فهمیدم مثل بقیه دخترا نیستی بهت پیشنهاد دادم! حالا میشه قبول کنی؟
-نخیر.
-حتی اگه خواهش کنم؟
-من همش 17 سالمه.
-منم همش23 سالمه.
-من نمی‌تونم قبول کنم.
این رو گفتم و اومدم برگردم سمت خونه که دستم رو گرفت. برم گردوند سمت خودش و فاصلش رو باهام کمتر کرد و گفت: سوها من واقعا ازت خوشم اومده. چرا نمی‌تونی باهام باشی؟
-چون ازت خوشم نمیاد.
-از پسری خوشت نمیاد که کل دخترای اطرافش واسه نگاش خودشون رو به اب و اتیش می‌زنن؟
-دفعه سومیه که میگم من مثل اون دخترا نیستم.

 

[~its.mlika~]

دستش رو کنار صورتم گذاشت. یه حس ارامش خاصی بهم داد. با عجز گفتم:
-من تاحالا با هیچ‌کس نبودم. بلد نیستم.
- خانوم کوچولو خودم یادت میدم.
این رو گفت و فاصله بینمون رو شکست و اتشی به جانم زد که سرتاسر وجودم رو غرق در ارامش کرد.
-قول میدی تا اخره اخرش باشی؟
دستش رو کشید روی چونم و گفت:
-تا اخره اخرش من مـسـ*ـت توام.
شماره‌هامون رو رد و بدل کردیم و جرقه یه عشق جنجالی زده شد. پرخاشگر شدم. منی که هرچی مامان می‌گفت رو حرفش حرف نمی‌زدم، به هر بهونه‌ای ساعت ها از خونه بیرون می‌زدم تا سامیار رو ببینم.
دوسال گذشت کنکور دادم و مدیریت مالی قبول شدم. خودش می‌بردم و خودش می‌اوردم. انقدر ضایه بازی در می‌اوردیم تو فامیل که همه فهمیده بودن باهمیم.
فصل2
برای عوض کردن حال و هوای مامان اینا تصمیم گرفتم ببرمشون شمال؛ تعطیلات تابستون همه اونجا هستن ولی مامان راضی نمی‌شد بریم، میگه اونجا با بابا خاطره زیاد داره اما با اصرار زیاد من و سوفا بالاخره تونستیم راضیش کنیم تقریبا 6ماه از فوت بابا گذشته؛ البته دمش گرم عمو همیشه هست اما خب...
عمو سه شنبه صبح اومد دنبالمون. با کمک سوفا و عمو ساک‌ها رو گذاشتیم تو ماشین و به سمت جاده چالوس حرکت کردیم. من و سوفا و مامان پشت نشسته بودیم و عمه و عمو جلو. نگاهی به عمو انداختم، موهای جو گندمی‌اش نشانه ی بالا رفتن سنش بود اما با این حال هنوز هم جذابیت های خاص خودش رو داشت. یادم میاد بابا همیشه می‌گفت هرجا که می‌رفتن همه دخترا مـسـ*ـت عمو می‌شدن و هر دختری رو که اراده می‌کرده پیشش بوده بخاطر همینم عمو هیچ‌وقت ازدواج نکرد. چشمای ابیش با پوست برنزش تضاد قشنگی دارن و عمو بر عکس هر مرد میانسالی توجه عجیبی به رژیم غذاییش و ورزشش داره. و اما عمه؛ عمه سه سال بعد از عروسیش شوهرش رو تو تصادف از دست‌داد و بعد از اون پیشنهاد هیچ مردی رو قبول نکرد. اندامش قشنگه و تقریبا هیچ نقصی نداره، چشمای سبز مثل من داره و موهاش رو همیشه تیره می‌کنه.
نگاهم رو به بیرون دوختم ؛ چقدر دلم برای جاده چالوس تنگ شده بود. هرچند از اخرین باری که اومدم خاطره خوبی ندارم ولی خب...
دلم می‌خواد پرواز کنم؛ برم ان سر کوه؛ دور از هر نزدیکی؛ دور از هر اشنای غریب؛ دلم پرواز می‌خواد مثل یک شاهین؛ دلم پدر می‌خواد...
هنزفریم رو از کیفم در اوردم و وصل کردم به گوشی؛ و باز هم همون تک صدایی که 6 ماهه گوش میدم رو پلی کردم:
-سوها جان...سلام دخملک بابا...بازم که نیستی...می‌دونی چند وقته باهات حرف نزدم؟...خوبی بابا؟...دلم برات یذره شده عروسکم...تو عشقمی بابا، عشق من، سوهای من...خیلی دلم برات تنگ شده...روحم برات پرواز می‌کنه. مامانت و سوفام خوبن. دیدی بازم نبودی؟ گله نکنی که به فکرت نیستما شما افتخار همکلامی نمیدی... مراقب عشق من باش. می‌بوسمت...
دستی رو صورتم کشیده شد. چشم‌هام رو باز کردم. سوفا بود. هنزفری رو در اوردم دستش رو بوسیدم و گفتم:
-جانم؟
-هنوزم نمی‌تونم گوش کنم؟
-نه خوشگلم.

 

[~its.mlika~]

دو هفته از اومدنمون گذشته. مامان حالش خیلی‌خوب شده! چندبار فامیل رو دیدیم اما اون نبود...منم دیگه اون سوهای سابق نیستم! خبری از کلاس گذاشتنا و خودگیریا نیست، مامان گـه‌گاه حرص می‌خوره اما همه میگن انگار لازم بوده چندسال دور باشی؛ انقدر میگم‌ و می‌خندم و می‌خندونم که کسی باورش نمیشه این سوها همون سوهای مغرور قبله. میگن بزرگتر شدی خانوم تر شدی! بالاخره هرچی باشه 25سالمه بچه که نیستم.
پنج شنبه تولد انوشس، دختر عموی بابا. نمک ابرود براش تولد گرفتن و قراره امروز با مامانینا بریم هم کادو بخریم هم لباس. وقتی مامان از اتاق پرو اومد بیرون یه نگاه بهش انداختم، بعد از بابا شکسته‌تر شده و چین و چروک‌های صورتش بیشتر شده. تقصیر منه که حواسم بهش نیست. حتما باید ببرمش بوتاکس و این‌چیزا هم برای روحیش خوبه هم چهرش باز‌تر میشه. یه نگاه سرتا پایی بهش انداختم.تو کت دامن سورمه‌ای رنگش حسابی جا افتاده به نظر می‌رسید. از همون مغازه برای عمه هم یه ماکسی بلند مشکی خریدیم و برای خواهر مو فرفری مشکیه چشم سبزمم یه لباس عروسکی دخترونه ی صورتی گرفتیم و فقط مونده بود لباس من که مثل همیشه هرچی گشتم چیزی که تک باشه رو پیدا نکردم. عمه و مامان و عمو از خستگی نتونستن دیگه ادامه بدن و گفتن من با سوفا بگردم و چیزی که می‌خوام رو پیدا کنم. ساعت 8.5 بود که بالاخره لباس مورد نظرم رو پیدا کردم؛ یه ماکسی زرشکی که یقه‌ی دلبری داره و تا وسط سینم میاد و قدش بلنده و تا پایینه پامه و یه چاک بلند روی دامنش از وسط رونم خورده و تیکه پایین دامنش کارشدست و البته استینش هم سه ربعه؛ درست همون چیز خاص و عالیی بود که می‌خواستم. مثل همیشه شام رو اکبر جوجه خوردیم و ساعت 12 بود که رسیدیم ویلا و از فرط خستگی تا سرم رفت رو بالشت خوابم رفت.
پنجشنبه از همه صبح در تکاپوی اماده شدن بودن. چون بعد از فوت بابا مهمونیه خاصی نرفته بودن و منم که چند سال بود دلم برای مهمونیامون لک زده بود. مامان موهاش رو بیگودی پیچید و عمه هم عـریـ*ـان شلاقی کرد و دم عصبی بست. موهای سوفا رو هم جمع و باز دخترونه درست کردیم. منم دوتا کنار موم رو افریقایی بافتم و پایین موهام رو فر کردم. بالا و پایین چشمای سبزم رو یه سایه‌ی لایت زدم و ابروهام رو پهن کردم. خیلی جذاب شده بودم. یه رژ زرشکی همرنگ لباسم زدم. توی ایینه یه بـ*ـوس برای خودم فرستادم. ساعت 4 همه حاضر بودیم. یه شنل روی لباسم پوشیدم و یه شال مشکی‌ام سر کردم و با ماشین عمو به سمت ویلاشون رفتیم.
-مامان تا حالا رفتین ویلاشون؟
-یبار با بابات رفتیم ولی یادم نیست دقیق. عمت یادشه فکر می‌کنم.
-عمه یادته چه شکلیه؟
- ببین اونطور که من یادمه چسبیده به دریاست که از پشت باغ داره و باغش می‌خوره به جنگل.
کلی ذوق داشتم برای رفتن و دیدن ویلاشون. ساعت 7 بود که رسیدیم. از بس که شلوغ بود. وقتی رسیدیم تقریبا همه اومده بودن. مهوش بردمون تو یکی از اتاقا تا اماده بشیم. شال و شنلم رو در اوردم و یه دستی توی موهام کشیدم و رژم رو تجدید کردم و رفتیم بیرون. همه ازم تعریف می‌کردن. می‌گفتن شدم مثل مدل‌های انگلیسی. کلی خوش گذروندم و با اهنگی نبود که نرقصیده باشم. چون از سره شب سام رو ندیدم و فکر کردم که نیست. تا اینکه یهو اهنگ قطع شد و یکی از دخترا گفت:
-بچه ها بیاین سامیار می‌خواد برامون بخونه.
با ترس به سمتی که همه می‌رفتن نگاه کردم. خودش بود. جذاب‌تر و مردونه‌تر از همیشه. با یه گیتار توی دستش. بهش خیره بودم که یه دست از پشت هلم داد. نگاهش کردم، عمه بود.
-جای این‌همه خیره شدن که هم پدر اون رو در اوردی هم همه متوجهتون شدن بیا بریم اون‌جا.
منگ بودم و هیچی نمی‌فهمیدم. عمه دستم رو کشید و بردم سمت بقیه و بردم جلو دقیقا روبروی سامیار نشوندم. به گیتارش نگاه کردم. خودش بود. همون گیتاری که تولد 25 سالگیش براش خریدم و اسم جفتمون رو پشتش نوشتیم. نگاه خیرم رو به صورتش دوختم. چقدر دلم براش تنگ شده بود. چقدر خواستنی‌تر شده بود. موهای شقیقش تک وتوک سفید شده بودن. هردو بهم خیره بودیم و اصلا متوجه نگاه‌های اطراف نبودیم که صدای بچه‌ها به خودمون اوردمون.
-بخون دیگه سامی...
سام شروع کرد به گیتار زدن و خوندن:
ای ماه دلم اشکام و ببین
ببین که از توو سـ*ـینه دل پر می‌زنه به هر دری در می‌زنه توروخدا ببین
درمون دلم دیدار توئه چجوری آرومش کنم دلی رو که اینجور گرفتار توئه
بیا پیش دلم باش یکم
یا بیا و بیفت از چشمم
یا که این دلو از جاش بکن ماه من
بیا پیش دلم باش یکم
یا بیا و بیفت از چشمم
یا که این دلو از جاش بکن ماهه من
تموم این شبا رو با یادت قدم زدم این کوچه ها شاهد
بپرس چجوره حال این عاشق
همه درارو بستی روم آخه
چجور بیام سراغ تو تا کی
بشینم این گوشه دری واشه
بیا پیش دلم باش یکم
یا بیا و بیفت از چشمم
یا که این دلو از جاش بکن ماه من
بیا پیش دلم باش یکم
یا بیا و بیفت از چشمم
یا که این دلو از جاش بکن ماهه من
اهنگ تموم شد. تو کل اهنگ سرم پایین بود اما سنگینی نگاه‌ها رو کامل روی خودم حس می‌کردم. همه فهمیده بودن مخاطب اهنگ کیه. چجوری تا اخر شب زیر این نگاه‌ها دووم بیارم؟ با اصرار بچه ها قبول کرد یه اهنگ دیگه‌ام بخونه ولی گفت:
-من قبلا یه اهنگ می‌خوندم با سوها خانوم اگه افتخار بدن الان اون اهنگ رو با هم بخونیم.
-امم... من نمی‌تونم بخونم شرمنده...شما یه اهنگ دیگه بخون به نظرم.

 

[~its.mlika~]

سام با سر جواب منفی داد و صدای اعتراض بچه‌ها هم بلند شد.
سام: برد آرامه دلم، یار دلارام کو؟ اون‌که آرام برد از دلم آرام کو؟
آن‌که آرام برد عشقه من و جان کو؟ آن‌که عاشقش شدم جانانه جانان کو؟
نوبته من بود. یکم مکث کردم. می‌دونستم با خوندن این اهنگ هرچی تو این 4 سال رشتم پنبه میشه . فکر کنم اون هم همین رو می‌خواست. به عمه نگاه کردم که با سر اشاره کرد بخون و هیچ راهی برای فرار نداشتم.
-وای وای وای دله من؛ شده عاشقه نگاهش. وای که نمی‌دونستم میشم پریشونه چشاش
وای وای وای دله من؛ شده دیوونه‌ی اون. دله دیوونه‌ی من؛ اسیر مـسـ*ـت موی اون.
- وای وای وای دله من؛ شده عاشقه نگاهش. وای که نمی‌دونستم میشم پریشونه چشاش
وای وای وای دله من؛ شده دیوونه‌ی اون. دله دیوونه‌ی من؛ اسیر مـسـ*ـت موی اون.
-من، یه حسه عاشقانه در تو ؛ تو، یه عشقه جاودانه در من؛
من، بی‌بال و پرم بدونه رویات، بی تاجه سرم بدونه دنیات.
-من با تو خوشم که بی‌قراره دلم. من با تو خوشم آروم نداره دلم. بی‌قرارتم یار.
-من با تو خوشم که بی‌قراره دلم. من با تو خوشم آروم نداره دلم. بی‌قرارتم یار
به محض تموم شدن اهنگ از جام بلند شدم. دیگه برام مهم نبود کی قراره چی فکر کنه. من حتی اگه هنوزم دوسش داشته باشم نمی‌تونم اجازه بدم تا باهام بازی کنه. از درب ویلا رفتم بیرون و رفتم سمت پشت ویلا که به جنگل می‌رسید. تو ذهنم یک‌سره با خودم در جدال بودم. نمی‌دونم چقدر راه رفتم که از درد پاهام به خودم اومدم. خواستم برگردم که از فرط درد نتونستم قدم از قدم بردارم و همون‌جا روی چمنا دراز کشیدم تا یکم استراحت کنم و بعد برگردم. نفهمیدم چجوری خوابم رفت. با حس کشیده شدن چیزی روی صورتم چشمام رو باز کردم. در فاصله‌ی یک سانتی صورتم با قیافه ای عصبانی به چشم‌هام خیره بود. از جام بلند شدم و نشستم رو بهش با عصبانیت گفتم:
-کی بهت اجازه داد بیای این‌جا؟
انگار منتظر بود تا منفجر بشه. شروع کرد به فریاد زدن:
-واقعا که! می‌دونی چقدر نگرانت شدیم؟همه مردن و زنده شدن؛ در به در دنبالت بودیم. فکر کردیم رفتی تو دریا زنگ زدیم غریق نجات بیاد.
از جام بلند شدم و گفتم:
-اونقدری بزرگ شدم که کار احمقانه‌ای نکنم و در ضمن؛ احتیاجی به نگرانی شما ندارم.
- شاید به ظاهر عوض شده باشی و سعی کرده باشی به ظاهر برخی اخلاقات رو عوض کرده باشی اما هنوزم همون دختر لوس و خودخواه گذشته ای. کاش به جای سنت یکم درک و فهمت زیاد میشد سوها.
-اره من درک و فهم ندارم. داشتما!4ساله گذاشتمش کنار. خودتم خوب می‌دونی چرا.
-نه نمی‌دونم خودت بگو چرا؟
رفتم روبروش ایستادم سـ*ـینه به سینش هرچند قدش از من بلند‌تر بود اما زل زدم تو چشمایی که خواستن رو فریاد می‌زدن و گفتم:
-دنباله چی می‌گردی تو گذشته سامیار؟
دستش رو گذاشت دو طرف صورتم و گفت:
-دنباله یه دلیلم... یه دلیل که قانعم کنه همه چیز تموم شده.
نتونستم جلوی خودم رو بگیرم. اشکام ناخوداگاه از کنار چشمام اومدن پایین.
-سامیار ما روزای قشنگی داشتیم. روزایی که هرکسی حصرتش رو می‌خوره. عشق ما مثل عسل می‌موند و ما از این غافل بودیم که عسل زیادی زهره. زهر شد و کل وجودمون رو در برگرفت.
-من بیشتر از اون روزا عاشقتم. سوها جونم یه فرصته دیگه به جفتمون بده!
خودم رو ازش جدا کردم پشتم رو بهش کردم و گفتم:
-من برم تا بقیه از نگرانی در بیان.