۝انشا ⌘ زبان فارسی۝

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

از سوی دیگر، نقل قطعاتی که رنگ دینی یا حتی اشارات دینی دارند، از دانش آموز توان نقد مضمون این قطعات را می‌گیرد.

زیرا هر چند بخش بزرگی از ادبیات گذشته ما مستقیماً از منابع دینی و از تجربه دینی ملت ما سرچشمه می‌گیرد، یا بیان ارزش های همیشگی زندگی بشری است، اما این درونمایه پایدار غالباً در زمینه‌ای پدیدار می‌شود که متعلق به یک دوران معین تاریخی است، و از این نظر عمرش به سر آمده است.

یکی از مهمترین وظایف ما در خواندن متون گذشته جدا کردن این عناصر پایدار و ناپایدار از یکدیگر است. هاله تقدسی که وجود بسیاری از عبارات و اشارات دینی، در قطعات منقول در کتاب های درسی، بر گرد این قطعات می‌کشد سبب می‌شود که دانش آموز از چون و چرا کردن در مضمون این قطعات ـ هر چند هیچ ربطی با عقاید راستین دینی نداشته باشند ـ بهراسد و چیزی را که جز یک سنت منسوخ اجتماعی نیست به جای عقاید اصیل دینی بگیرد.

۵-مجموعه این عوامل باعث می‌شود که دانش آموزان ما خوانندگان غیرفعالی باشند؛ به این معنی که چشم بسته بخوانند و از بر کنند. نه تلاشی برای سهیم شدن در تجربه‌ای که نویسندگان داشته‌اند بکنند و نه برای آنچه خوانده‌اند کاربردی بشناسند: آموزش زبان و ادبیات در نظام آموزشی ما نه ذوق درک و لـ*ـذت بردن از ادبیات را در دانش آموز می‌پرورد و نه به او مهارت کاربرد زبان را می‌آموزد. بخصوص به او نوشتن نمی‌آموزد.

جامعه امروز ما متعلق به دنیای جدید است و چون متعلق به دنیای جدید است ضرورت آموزش همگانی خواندن و نوشتن را پذیرفته است ـ بویژه که سنتهای دینی ما نیز بر این ضرورت تاکید دارند ـ اما در واقع چیزی که آموزش می‌دهیم خواندن غیرفعال است و نوشتن به معنای رسم شکل کلمات.

 

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

البته ما درسی به نام انشا داریم که وظیفه رسمیش، آموزش نوشتن است، اما این درس اولاً با درس زبان و ادبیات فارسی پیوند ندارد؛ ثانیاً با سایر آموخته‌های دانش‌آموزهم ارتباط ندارد و بنابراین در قالب چند موضوع قالبی منجمد شده است؛ و ثالثاً روشی برای نوشتن فارسی در اختیار دانش آموز قرار نمی‌دهد. و بر هر یک از این سه خصوصیت آثار سوئی مترتب است:

۱-جدا شدن حساب و ساعات درس فارسی از درس انشای فارسی از آن خشت های اولی است که کج نهاده شده است. به سبب این جدایی، معلم فارسی وظیفه خود نمی‌داند که به دانش آموز نوشتن بیاموزد، و معلم انشا هم بنا را بر این می‌گذارد که دانش‌آموز قواعد نوشتن را، از روی نمونه‌هایی که از آثار استادان متقدم و متأخر در کتاب فارسی خوانده، آموخته است و تنها باید این آموخته‌ها را به کار ببرد. اما در واقع هر یک از این دو درس ساز خود را می‌زنند، دو چرخ دنده‌اند که قاعدتاً باید دنده‌هایشان توی هم بیفتد، اما چون این انطباق صورت نمی‌گیرد هر یک برای خودش هرز می‌گردد. در درس فارسی گویی فرض بر این است که دانش‌آموز چیزی نمی‌داند و دایماً باید چیزهای تازه ـ یعنی لغات و تعبیرات دشوار ـ یاد بگیرد تا در جایی که معلوم نیست کجاست و به شیوه‌ای که معلوم نیست چیست، به کار ببرد. در درس انشا هم گویی دانش آموز همه چیز را از پیش می‌داند و چیز تازه‌ای نیست که یاد بگیرد، و تنها وظیفه او این است که دانسته‌های خود را به کار ببرد.

در درس فارسی دانش آموز باید چیزهایی را یاد بگیرد که هیچ وقت به کار نمی‌برد و در درس انشاء چیزهایی را باید به کار ببرد که هیچ وقت

یاد نگرفته است.

در سالهای اخیر، هر چند تلاش شده است که درس انشا، سر و سامانی بیابد و به جای کتاب های «انشا و نامه نگاری» سابق از متن مستقل و سودمندی به نام «آیین نگارش» در برخی از مقاطع تحصیلی استفاده شود، اما جدایی حساب درس های انشا و فارسی بیشتر این رشته‌ها را پنبه می‌کند.

 

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

۲-درس انشا، چه خوب و چه بد، در هر حال تنها فرصتی است که دانش آموز برای نوشتن دراختیار دارد. در درس های دیگر ا زاو نوشتن نمی‌خواهند. البته این امر دلایل فراوانی دارد که بیشترشان ربط مستقیمی به نحوه آموزش ادبیات ندارند: معلمی که برای گذران زندگی خود باید عصرها رانندگی یا دستفروشی بکند، کجا وقت دارد که فی المثل تکالیف درس جغرافی را در منزل تصحیح کند؟ از دانش آموزی که نه کتاب کافی دراختیار دارد و نه به وسایل دیگر تحقیق دسترسی دارد چگونه و به چه حسابی گزارش نویسی و تحقیق بخواهیم؟ و وقتی که همه راه ها به این مسابقه عظیم و بیهوده حل معما که کنکور نام دارد ختم می‌شود، و شرط موفقیت در کنکور، بخصوص در علوم انسانی، چنان که همه دانش آموزان عزیز می‌دانند از بر کردن عین عبارات کتاب های درسی است، چرا حواس دانش آموز را از «تست زدن» به سوی کارهای دیگر منحرف کنیم؟

این علتها همه در جای خود درست است، اما به هر حال باید پذیرفت که در برنامه‌ریزی های درسی ما جایی برای نوشتن منظور نشده یا اگر شده است این کار جدی گرفته نمی‌شود. اگر تصحیح تکالیف جزئی از وظیفه معلم شناخته شود، آنگاه می‌توان به این مسأله اندیشید که او این کار را کی باید انجام دهد؛ و اگر تحقیق و گزارش نویسی جداً از دانش آموز خواسته شود و این کار در سرنوشت تحصیلی او تأثیر داشته باشد، از جایی هم کتاب و وسیله‌اش را فراهم می‌کند ـ همچنان که دانش‌آموزان برای فرا گرفتن فن « تست زنی» مبالغ کلان خرج می‌کنند.

نه تنها در درس های دیگر از دانش آموز تکلیف نوشتنی نمی‌خواهند، بلکه موضوعات درس انشا هم از یک دایره بسته خارج نمی‌شود. بر معلمان انشا که تخصصشان در ادبیات است نمی‌توان ایراد گرفت که چرا موضوعات انشا را متنوع انتخاب نمی‌کنند، ایراد اصلی متوجه نظام آموزشی ماست که از نوشتن جز قلمفرسایی در باره موضوعات معینی که موضوع انشا نام گرفته است، تصوری ندارد

 

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

۳-درس انشا هم، مثل درس فارسی، گرفتار این تصور نادرست است که دانش‌آموز زبان فارسی را، چون زبان مادری اوست، می‌داند و بنابراین به آموزش اساسی برای نوشتن نیاز ندارد، به همین دلیل است که درس انشا با نوشتن انشا آغاز می‌شود. البته نوشتن هم مهارتی است مثل شنا کردن و گاهی بهترین راه برای آموزش شنا پرتاب کردن نوآموز به داخل استخر است. اما این به شرطی است که مربی کارآزموده‌ای هم در کنار استخر باشد وگرنه اولین شنای نوآموز آخرین شنای او خواهد بود.

 

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

• خلاصه تحقیق مقاله انشا نویسی
  فصل اول
  
  مقدمه
  
  انشا در لغت به معنی سخن آفریدن و نشو نما دادن و بزرگ گردانیدن است. و در اصطلاح ادبیات عبارت از نگارش جمله ها و عبارتهایی است که افکار و اندیشه نویسنده را به صورتی روشن و زیبا بیان کند تا خواننده آنها را به آسانی بفهمد و برای او خوشایند باشد.
  
  یکی از عوامل متعدد ناموفق بودن درس انشا نداشتن روش مناسب است. لزوم به کارگیری روش مطلوب در تدریس به اندازه ای است که بعضی از دست اندرکاران علوم تربیتی بهره گیری از روش های مناسب را مهم تر از دانش آن درس دانسته اند.
  
  تلاش برای تدریس انشا امری ضروری و لازم است. در سر کلاس های ما تدریس به همان شیوه های سنتی تکرار مطالب گذشته است. و از دیدگاه علوم تربیتی هر کاری که مکانیکی انجام شود کاری آموزشی نیست. زیرا خلاقیت در آن وجود ندارد و تا خلاقیت نباشد مسائل اجتماعی، اقتصادی، صنعتی، و سیـاس*ـی حل نمی شود و باید کاری کنیم که کلاس انشا تبدیل به کارگاه نوشتن شود.
  
  
  
  
  
  
  
  بیان مساله
  
  پس از چند جلسه تدریس در درس انشا به این نتیجه می رسیم که در طول سالهای گذشته به درس انشا اهمیتی داده نشده بود زیرا دانش آموزان به آسانی نمی توانستند بنویسند و افکار خود را بیان نمایند و درس انشا برای آنها جذابیتی نداشت . نارسایی حتی بر نحوه ی پاسخ دادن آنها در دروس کتبی نیز اثر گذاشته بود. این مسئله فکر همه را به خود مشغول ساخته بود که به راستی چگونه می توانیم دانش آموزان را با درس انشا آشتی دهیم ؟ و شیوه های اندیشیدن را پیرامون یک موضوع فراهم آوریم؟ و کلاس انشا را از حالت خشک و سرد بیرون بیاوریم؟ و با استفاده از روش های مختلف، تجربیات اولیا همکاران و مشاوران و متخصصین تعلیم و تربیت دانش آموزان را از منزلگاه مراحل تفکر تحلیل، ترکیب، نقادی و نوآوری و ابداع بگذرانیم؟ و به پرورش قدرت تفکر و تحلیل آنها بپردازیم.
  
  گردآوری اطلاعات و شواهد
  
  برای حل این مشکل ابتدا به جمع آوری تجربیات اولیا دانش آموزان در ارتباط با درس انشا می پردازیم و از تجربیات همکاران محترم به خصوص مدیر مدرسه استفاده نمود.
  
  و در این رابـ ـطه به مطالعه ی کتابهای مختلف از جمله: آیین نگارش، ره یافت های آموزشی و تربیتی در درس انشا خودآموز روش تدریس مهارت نوشتن در دوره ی ابتدایی، خودآموز روش تدریس زبان فارسی، شیوه های خلاق آموزش انشا، آموزش خاطره نویسی می پردازیم
  
  پیشینه ی تحقیق در مورد درس انشا:
  
  نتایج تحقیق سیر تاریخی درس انشا در کتاب های درسی مدارس ایران از سال 1300 تا 1373 کاری از سید حسین محمدی حسینی نژاد به شرح ذیل است.
  
  به دلیل این که در کار تالیف کتاب های درسی به ویژه انشا هیات های علمی، تخصصی نظارت نداشته اند، توجه جدی و پیگیر به این درس نشده است و 2- کتابهای راهنمای انشا عملا فاقد یک برنامه عملی و هدف دار برای درس انشا می باشد. 3- دانش آموزان در تمام مقاطع این درس را دوست دارند و آن را جدی تلقی می کنند.
  
  فصل دوم
  
  والایی انسان به «اندیشه»ی اوست و اندیشه با کلام و کلمه موجودیت می یابد و کلام همان ادبیات است که از زبان سود می گیرد. چه شفاهی باشد و چه کتبی. اصولاً ذهن آدمی میل به فراز دارد، چرا که ذهن سیال است و اگر چنین نبود پیشرفت آدمی در دانش و علوم فیزیکی غیر ممکن می شد. آدمی ذاتاً موجودی است که در جمع و جامعه احساس امنیت می کند. تنها بدین جهت که اندیشه هایش را منتقل کند. این اندیشه به هر عملی استوار باشد در انتقالش نیاز به بیان و در نهایت ادبیات دارد و به قولی، زبان آینه اندیشه است و تبلور زبان در ادبیات هر قوم دریافتنی است. سخنی چندان تازه نیست اگر بگویم ادبیات بر خلاقیت آدمی تکیه دارد و صدور آن – اگر به قاعده و اساسی باشد – صدور هنر است و فرهنگ. حتی اگر مطبی کاملاً علمی باشد، برای انتقالش نیاز به زبان و ادبیات داریم. پس عالم دور افتاده از ادبیات خود، داناترین هم که باشد، به لالان می ماند و توان انتقال علم بسیارش را به مخاطب ندارد. چنین دانشمندی، حتی اگر خوب و روان حرف بزند راه به جایی نمی برد چرا که تمام مخاطبان او، در سالن کنفرانس جمع نشده اند، در دنیا پراکنده اند و او ناگزیر است ادب نوشتاری را خوب بداند. در آن صورت کسانی یافت می شوند که نوشته هایش را به زبان های دیگر ترجمه کنند. در این نوشته، قصدمان نگاهی است جدی به ادبیات و تدریس آن به طور عام در مدارس و به طور خاص در مراکز «استعدادهای درخشان» است. اگر به خود اجازه ی بحث در این مورد را داده ام، نه بدین خاطر است که بیست و هشت سال ادبیات درس داده ام و بیش تر از سی سال است، مقاله و نقد و داستان و نمایشنامه و... نوشته ام که در جُنگ های ادبی چاپ شده اند، بل فقط به دلیل علاقه ام به دانش پژوهان تیزهوش است که به عین می بینم، بیش ترشان شیفته ی زبان و ادبیات خود هستند. کتابهای ادبیات ما، در هر رشته – حتی علوم انسانی – (جز تاریخ ادبیات فرهنگ و ادب که در سنجش عیب و ایرادش از دیگر کتاب های ادبیات کم تر است) ناقصند، مداقه ای، دقتی، حسی، عاطفه ای فراخور، در تألیفشان نشده، در صورتی که تألیف کتاب های علوم انسانی، حس و عاطفه ای والا می خواهد و تیزبینی و اندیشه ای که از زمان خویش سرچشمه بگیرد. اما باتوجه به همین کتاب هاست که می نویسم. می خواهیم ببینیم تدریس ادبیات – البته تدریس علمی و دریافت ظرایف ادبیات – در مراکز تیزهوش لازم است؟ اگر لازم است، چگونه؟ خط رفته را باز رفتن؟ یا بیرون کشیدن روح واقعی زبان و ادبیات از همین کتاب های ناقص؟ مدتی است دریافته ام باید ادبیات را از دو دیدگاه بنگرم. در نگاه اول چشمت به رودخانه می افتد و رود رونده را می بینی اما کمی دقت تو را رهنمون می شود به عمق و سطح، آن گاه درمی یابی عمیق نادیده گرفته شده و به سطح بسنده گشته. من ادبیات را دو گروه می دانم: الف – ادبیات کاربردی ب – ادبیات اصیل، روح اثیری ادبیات و در نتیجه زبان. این نوع دوم در تقابل جهان ماده و معنا و عالم المثال و تمامی کائنات قرار می گیرد. این ادبیات حقیقی است که به ما شناختی بیش تر می دهد. از جامعه، انسان و مهم تر رابـ ـطه ی انسان با خدای تعالی که در رابـ ـطه ی آدمی با آدمیان دیگر هم می رسد. ادبیات کاربردی – تب و تاب ضریب چهار ادبیات در کنکور و تست زدن (بگویم لزومش را نه فراموش کرده ام و نه از آن می گذرم) به دبیرستان های تیزهوش هم سرایت کرده است و باعث آمده فقط به نکات دستوری، حفظ لغت و... توجه شود، یعنی یافته ها و دانسته ها را به انواع گونه گون به قالب بریزند، پرسش های چهار جوابی بسازند و القصه، سیالیت، خلاقیت و پویایی را از ادبیات اصیل جدا کنند. روزگاری «برناردشاو» نویسنده ی بذله گوی انگلیسی گفت: «لعنت بر کسانی که بعد از مرگ من، از نوشته هایم در کتاب های درسی استفاده کنند.» ما چه بگوییم؟
  

 

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

نگارش نوشتن فعال است كه مي توان آن را به دو دسته تقسيم نمود:
1)نگارش ساده 2) نگارش پيشرفته(به نگارش پيشرفته انشا مي گويند)
انشا به معني ادبي بودن و كاربرد آرايه ها و صناعات ادبي است. آنچه كه ما را بيشتر از حال و هواي خودمان خارج مي كند و تفكر و تخيل را پرورش مي دهد به انشا نزديكتر است ولي آنچه كه به زبان مردم نزديكتر باشد نگارش است.
مراحل نوشتن:
1)غيرفعال( رونويسي )
2)نيمه فعال( املا )
3)فعال( نگارش ) كه خود به دو دسته ساده و پيشرفته تقسيم مي شود.
ويژگي هاي انشا:
روح دارد، زنده است،ارتباط برقرار مي كند، ميان خودش و مخاطب به يگانگي مي رسد، دوام دارد و ماند گار است.
سه مرحله ي اساسي براي انشا:
1)مرحله ي پيش از نوشتن
2)مرحله ي حين نوشتن
3)مرحله ي پس از نوشتن
مرحله ي پيش از نوشتن:
قبل از نوشتن كودك در ابهام به سر مي برد و ابهام ترس آور است. بزرگ ترين مشكل در نوشتن، شروع آن است پس بايد بن بست نوشتن را در هم شكست.
با مطالعه، گفت و گو، مشاهده، فضا سازي، ايجاد شبكه ي خورشيدي مي توان گام هاي موثري در اين راه برداشت.
مطالعه ابزاري براي روشن كردن ذهن است.
بعضي از موضوعات احساسي احتياج به مشاهده دارد زيرا حس كردن و لمس كردن مهم تر از فقط شنيدن است.
فضا سازي كه موجب آمادگي ذهني مي شود.
شبكه خورشيدي نيزيكي از راه هاي موثر براي انشا است .

 

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

مرحله حين نوشتن:
در هنگام نوشتن آرامش ايجاد شود، توضيح داده نشود زيرا سيالي فكر به هم مي خورد به قول اريكسون: (راهنمايي نكنيد، همدلي كنيد)
معلم نيز با دانش آموزان شروع به نوشتن كند، ولي اولين نفر نباشد كه مي خواند.
اول در دفتر بنويسد بعد در كتاب وارد نمايد
مرحله پس از نوشتن:
1) بعد از نوشتن هر دانش آموز مي تواند متن خودش را بخواند.
2) دانش آموز ديگري مي تواند، انشاي دوستش را بخواند.
3) نوشته هاي آنان را با هم عوض كرده و از آنها مي خواهيم تا انشاي يكديگر را بخوانند و نظر خويش را در پايين ورقه بنويسند.
4) انشاي خود را در مراسم صبحگاهي بخوانند.
5) انشاي خود را روي ديوار كلاس نصب كنند.
6) از دانش آموزان دعوت مي شود انشاي خود را در دفتر نزد همكاران بخوانند.
7) مطالب نوشته شده را براي روز نامه، مجلات و صدا و سيما ارسال كنند.
8) دفتري تحت عنوان (كتاب ما، كتاب همه) تهيه شود.
مواردي كه در بررسي انشاي دانش آموزان بايد در نظر داشته باشيم:
1) زيبايي هاي انشاي دانش آموزان را در كلاس بيان نماييم. پس ابتدا موارد مثبت نوشته ها را ذكر كنيم سپس به موارد اشتباه بپردازيم.
2) هيچ گاه انشاي دانش آموزي را با انشاي دانش آموز ديگر مقايسه نكنيم.
3) هيچ گاه انشاي دانش آموز را با اندوخته هاي ذهني خود مقايسه نكنيم.
4) به نكات نگارشي و ساختار جمله ها توجه كنيم.
5) به دانش آموزان ديگر اجازه دهيم در بيان قوت و ضعف يك نوشته اظهار نظر نمايند به گونه اي كه به نويسنده ي آن از لحاظ روحي لطمه اي وارد نشود.
6) وقتي متن انشا توسط دانش آموز قرائت شد معلم حتما آن نوشته را پس از قرائت نزد خود بررسي نمايد.
7) انشا خلاقيت است. كميت نوشته مهم نبوده بلكه كيفيت آن مد نظر مي باشد.
معيارهاي ارزشيابي انشا:
1) زيبا، زنده و متفاوت نوشتن
2) درك كردن موضوع
3) دارا بودن شروع و پايان مناسب
4) پاكيزه نوشتن
5) رعايت بند نويسي و جمله (علائم نگارشي)

 

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

آموزش انشا:
1) نوشتن پاره موضوع
(پاره موضوع ها شروع را آسان كرده و گرد آوري اطلاعات را راحت مي كند. )
2) نوشتن جمله براي هر پاره موضوع
3) اصلاح جملات از نظر نگارشي
4) مرتب كردن جملات در هر پاره موضوع
5) مرتب كردن همه ي جملات
6) نوشتن جملات مرتب شده از روي تابلوي كلاس و خواندن آن
تا اين قسمت از بحث ما پيرامون آموزش انشا در كلاس انجام مي شود كه ممكن است دو جلسه نيز به طول انجامد.
در منزل نوشتن موضوع توسط فراگيران به كمك همين نوشته ها با استفاده از ضرب المثل ها، سخنان بزرگان
آرايه هاي ادبي از طريق تحقيق صورت مي گيرد.
راهكارهايي جهت تقويت نگارش و انشا:
1) تقويت بيان شفاهي و مهارت هاي زبان آموزي
2) پيدا كردن كلمات مترادف، متضاد براي افزايش گنجينه ي لغات
3) تمرين براي پيدا كردن كلمات هم قافيه
4) جمله سازي به صورت شفاهي و مسابقه به صورت كامل كردن جمله به صورت شفاهي
5) تكميل جملات ناقص
6) ساختن جمله با توجه به تصاوير و نوشتن انشاي ساده در مورد يك تصوير (قصه هاي تصويري)
7) دادن چند كلمه و به كار بردن آنها در جمله و يا به صورت پيوند مضحك
8) خواندن داستان و بيان شفاهي
9) خلاصه كردن يك متن يا داستان

 

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

10) بازنويسي يك داستان به صورت تغيير شخصيت هاي داستان
11) تكميل يك متن نيمه تمام
12) خاطره نويسي
13) گزارش نويسي
14) تكميل داستان نيمه تمام
15) دادن موضوعات ملموس در ارتباط با زندگي كودك
16) انشاي مصور: درباره ي موضوعي جست و جو كنند، تصوير پيدا كنند و درباره ي آن بنويسند.
17) نقاشي: موضوعي براي نقاشي بدهيم، بعد از روي نقاشي داستان بنويسند.
18) استفاده از احساس: از دانش آموزان بخواهيم چشمان خود را ببندند و خود را مثلا در يك فصل از سال تصور كنند، سپس احساس و حالات خود را بنويسند.
19) تصاوير مبهم: اين تصاوير به دانش آموزان داده شود و در مورد تصاوير آنچه در ذهن دارند بنويسند.

20) مسابقه: موضوعي به دانش آموزان داده و از آنها بخواهيم در مورد موضوع صحبت كنند.
21) نوشتن انشا به صورت گروهي: موضوعي به بچه ها داده سپس از آنها مي خواهيم تك تك جمله هايي درباره ي آن بگويند و روي تخته بنويسند سپس از آنان مي خواهيم با استفاده از اين جملات انشا بنويسند.
22) يك شي مانند يك دفتر، كتاب، مداد،... را در دست گرفته و از دانش آموزان مي خواهيم در مورد آن هر چه مي دانند جمله بگويند.
23) دانش آموزان را به محيط خارج از كلاس بـرده و از آنها مي خواهيم مشاهدات خود را نقاشي كنند و درباره ي مشاهدات خود هرچه مي توانند جمله بنويسند. هرگروه جملات خود را در ورقه بنويسد. هنگام نوشتن معلم نظارت كند، بعد از گروه ها بخواهد جملات خود را بخوانند سپس بهترين جمله ها را روي تابلو نوشته شود و به طور منظم به هم ربط داده شود تا متن انشايي توسط همه ي دانش آموزان تهيه شود.

24) وقتي كلاس را نمي توان به باغ برد باغ را به كلاس آورد حتي اگر اين باغ، تصوير، صدا، يا تنها ماكت باغ باشد. تصاوير زيبا و پخش صدا در كلاس به دانش آموزان شادابي و نشاط و تفكر قشنگ مي دهد.

 

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

معنی لغوی انشاء: کلمه ای عربی است و معادل فارسی آن دبیری است، انشاء به معنی آفرینش ، ایجاد و خلق کردن است.


در لغت نامه ی دهخدا: " انشاء" یعنی: " آفرینش، ایجاد، سخن پردازی، نویسندگی ، شاعری، نوشته ی فصیح و با سجع و قافیه، هر نوع نوشته ای که مراد از آن نمایاندن قدرت نویسندگی و تعیین ارزش نوشته باشد.


برونر(1971): انشاء را فرزند اندیشه و فعالیت ذهنی پیچیده معنی کرده است.


تعریف انشاء از نگاه متخصصان: " انشاء عبارتست از حرکت و انتظامی که به افکار داده می شود ، هر گاه افکار، تنگ و فشرده به یکدیگر تنظیم شوند سبک بیان محکم ، گرم و با جزابت می شود؛ برعکس اگر این افکار به کندی ار پی هم در آید و فقط به زور ، الفاظ به هم ملحق شود، هر قدر ظریف و زیبا هم باشد، بلاخره بیان آن مبهم و سخت و افتان وخیزان خواهد بود.


خلاصه: انشاء به معنی ایجاد کردن، پرورش دادن،ابداع و خلق کردن است و آنچه را که امروزه فن انشاء گفته می شود از نخستین معنای آن (ایجاد) گرفته شده است. انشاء به معنی نظم دادن به فکر به معنی ایجاد کلام و سخن و نگارش آن است.


معادل فارسی انشاء دبیری است که به معنی منشی گری و کتابت می باشد.در اصطلاح ادبیات انشاء عبارت از نگارش جملات و عباراتی است که افکار نویسنده را به صورتی روشن و زیبا بیان کند که خواننده آنها را به سهولت بفهمد و برایش خوشایند و مطلوب باشد.