- عضویت
- 2017/05/18
- ارسالی ها
- 35,488
- امتیاز واکنش
- 104,218
- امتیاز
- 1,376
«بسم الله الرحمن الرحیم»
«به نام خداوند بخشنده مهربان»
تاریخچه زبا فاسی«به نام خداوند بخشنده مهربان»
فارسی یا پارسی یکی از زبانهای هندواروپایی در شاخهٔ زبانهای ایرانی جنوب غربی است که در کشورهای ایران، افغانستان،[۳] تاجیکستان[۴] و ازبکستان[۵] به آن سخن میگویند. فارسیزبان رسمی کشورهای ایران و تاجیکستان و یکی از دو زبان رسمی افغانستان (در کنار پشتو) است. زبان رسمی کشور هندوستان نیز تا پیش از ورود استعمار انگلیس، فارسی بود.[۶]
فا، fa: نماد زبان فارسی
زبان فارسی را پارسی نیز میگویند. زبان فارسی در افغانستان بهطور رسمی دری و در تاجیکستان تاجیکی خوانده شدهاست.[۷]
در سال ۱۸۷۲ در نشست ادیبان و زبانشناسان اروپایی در برلین، زبانهای یونانی، فارسی، لاتین و سانسکریت به عنوان زبانهای کلاسیک جهان برگزیده شدند. بر پایهٔ تعریف، زبانی کلاسیک بهشمار میآید که یکم، باستانی باشد، دوم، ادبیات غنی داشته باشد و سوم در آخرین هزاره عمر خود تغییرات اندکی کرده باشد.[۸]
فارسی از نظر شمار و تنوع ضربالمثلها در میان سه زبان اول جهان است.[۹] با ورود واژگان از زبان عربی (و زبانهای دیگری مانند یونانی، آرامی، ترکی و غیره) به زبان فارسی، این زبان از نظر تعداد واژهها یکی از غنیترین زبانها شدهاست. در کمتر زبانی فرهنگ لغاتی چون دهخدا (در ۱۸ جلد) یا فرهنگ معین (در ۶ جلد) دیده میشود.[۱۰]
زبان فارسی از زبان قدیمی تر فارسی میانه (یا پهلوی) و آن نیز خود از فارسی باستان نشأت گرفتهاست. این دو زبان قدیمی تر برخاسته از ناحیه تاریخی پارس در حدود استان امروزی فارس در جنوب ایران هستند. فارسی میانه به عنوان گویش رسمی در زمان ساسانیان در دیگر سرزمینهای ایرانی گسترش زیادی یافت بهطوریکه در خراسان بزرگ جایگزین زبانهای پارتی و بلخی شد و بخشهای بزرگی از خوارزمیزبانان و سغدیزبانان نیز فارسیزبان شدند.[۱۱] گویشی از فارسی میانه که بعدها فارسی دری نام گرفت پس از اسلام به عنوان گویش استاندارد نوشتاری در خراسان شکل گرفت و این بار با گسترش به سوی غرب به ناحیه پارس و دیگر نقاط ایران بازگشت.
براساس نتایج سرشماری سال ۱۳۷۵ دربارهٔ ترکیب قومی ملّت ایران، جمعیت فارسها حدود ۷۳ تا ۷۵ درصد جمعیت ایران است. آمار سرشماری سال ۱۳۷۵ نشان میدهد که ۸۲ تا ۸۳ درصد مردم فارسی صحبت میکنند و ۸۶ درصد از آنها فقط فارسی را میفهمند.[۱۲] فارسیزبان نخست ۲۰ میلیون تن در افغانستان، ۵ میلیون تن در تاجیکستان،[۱۳] و در ازبکستان حدود ۷ میلیون است.[۱۴][۱۵] زبان فارسی گویشورانی نیز در هند و پاکستان دارد (نگاه: زبان فارسی در شبهقاره هندوستان). با توجه به رسمی بودن زبان فارسی در ایران، افغانستان و تاجیکستان و تسلط گویشوران سایر زبانها بدان به عنوان زبان دوم روی همرفته میتوان شمار فارسیگویان جهان را حدود ۱۱۰ میلیون تن برآورد کرد.[۱] زبان فارسی دهمین زبان پرکاربرد در محتوای وب و بالاتر از عربی و ترکی و سایر زبانهای خاورمیانه است.[۱۶]
- پیشینه نام
زبان پارسی نو، در طول تاریخ و در پهنههای مختلف جغرافیایی، نامهای متفاوتی داشته و دارد. این زبان بهصورت رسمی در ایران به نام «پارسی» و «فارسی»، در افغانستان به نامهای پارسی و دری، در تاجیکستان به نام تاجیکی، و در ازبکستان به نام «فارسی» مشهور است، اگرچه مردم فارسیزبان افغانستان همچنان زبان خود را «پارسی» مینامند.[۱۸] زبان فارسی در بحرین نیز نام «عجمی» دارد. در ترکیهٔ عثمانی، که زبان پارسی جایگاه ادبی داشت، نام «پارسی» برای آن بهکار میرفت. در هند نیز به این به زبان، «فارسی» میگویند. در کشور ایران نیز نام این زبان در سراسر کشور «فارسی» است.[۱۹]
فارسیزبانان در گذشته واژگان دری و پارسی را نیز برای این زبان بهکار میبردند، و واژهٔ «فارسی» در حقیقت معرّبِ «پارسی» است. برخی زبانشناسان، یکی از موارد تحول «پ» آریایی را تبدیل آن به «ف» میدانند.[۲۰] در دبیرهٔ پهلوی برای واجهای «پ» و «ف» یک حرف بهکار میرفته و بعضی از «پ»های پهلوی «ف» خوانده میشدهاند.
نام زبان پارسی در زبان انگلیسی Persian، در ژاپنی ペルシア語 و در آلمانی Persische است. در زبان عربی کلاسیک، بهویژه در قرنهای نخستِ دورهٔ اسلامی، به زبان پارسی «لسان العجم» (زبان عجم)، و به مردمان ایرانی «عجمی» و گاهی نیز «عجمو» میگفتند. بهطور نمونه در تفسیر الضحاک آمدهاست منظور قرآن از «عجمی»،
آخرین ویرایش: