دلنوشته کاربران چرک نوشت های یک قلب خسته|نادیا.زارع کاربر انجمن نگاه دانلود

[نادیا.زارع]

شاید دلت و نفرت بگیره و بخوای دیگه بشی بدترین ادم
سرد ترین ادم...مغرورترین ادم و کلا بشی یه ادم غیرقابل نفوذ
ولی عزیزم
((ذات ادما عوض شدنی نیست))
پس خودت باش...
اینکه خودت باشی یعنی تو اون قدر قوی هستی
که هیچ کس روی زندگیت تاثیر نداره...

 

[نادیا.زارع]

فاصله ی شرافت تا پستی بسیار بوده و هست
گامت را بلند برداشتی
تلاشت ستودنی است...

 

[نادیا.زارع]

تو انقدر خوب بودی
که بد بودنت یک لحظه باورم نمیشه

​

 

[نادیا.زارع]

هیس...بیا با هم بخندیم
به قهقهه ی زمانه
خیال می کند با زیاد کردن فاصله،قلب هایمان را هم جدا کرده

 

[نادیا.زارع]

نسلی شده ایم که چشم هایمان
خشکسالی کشورمان را جبران می کند
جور بی بارانی را چشم هامان می کشند

 

[نادیا.زارع]

خانه ای که خانومش تو باشی
خرابه هم که باشد،چون ملکه تو باشی
کاخ گمان می کنم...

 

[نادیا.زارع]

جناب ادم لطفا کمی،فقط کمی انسان باش....
برا چه می جنگی؟برای پول؟ارزش یتیم شدن کودک شیرخواره ای را دارد؟
به دنبال چه هستی؟بگو شاید قانع شوم....
با پول چه می خواهی بخری؟کاخ؟خدمتکار؟بادیگارد؟دیگر چه؟
قلب ادم ها را میتوانی بخری؟اه یتیمی را که ویرانت می کند می توانی بخری؟
وجدانت را چند می خری؟شرفت را؟ارامش شب هایت را؟خدای ان ها را چند می خری؟
می دانم که نمی خوانی اما باز می نویسم....
این را بدان خانه ای که روی ویرانی ساخته شود روزی حتما ویران می شود...
تو واژه ی ادمیت را به گند کشیده ای....
شرم می کنم وقتی می بینم که ادم از یک سگ هم کمتر است که از کودکان ببر پرستاری می کند...
ان وقت تو برای پول حتی کودک بی ازار را هم سر می بری...
گاهی فکر می کنم واژه ی حیوان بی رحمیست در حق حیوانات...حیوان در اصل تو هستی...
تویی که شعورت را معلوم نیست در کجا جا گذاشته ای ....
این را بدان ان کودکان هم خدایی دارند...
شاید دیر اما روزی جوابت را خواهی گرفت

 

[نادیا.زارع]

دیوانه ها را عجیب نگاه نکنید....
ما از ان ها چیزی نمی دانیم...
شاید از حقیقت چیزی خبر دارند که ما با دروغش شادیم...
​

 

[نادیا.زارع]

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

خدایا...ببخشید بزرگ شدم...
ببخشید که ترکت کردم...​

ارام ارام...
کجای جاده ی زندگی به راه فرعی زدم خودم هم نمیدانم...
فقط یک چیز را خوب فهمیده ام...
بی تو اشوبم...
خواستم بی تو روی پای خودم بایستم...ببینم واقعا در روز های من بوده ای؟یا همه چیز از خودم بود؟
دستت را رها کردم و مانند کودکی لجباز به تو پشت کردم...اما سخت بود خدایا...یک ارامش از زندگی ام کم شد...تا تو بودی می گفتم خدا می بیند...خدا می داند...اما وقتی نبودی نمی دانستم پشتم را به که گرم کنم...
حالا میخواهم باز هم دستت را بگیرم...این روز ها بدجور دلم هوای ارامشت را کرده...
صحبت هایمان در خلوت شب...من بگویم و تو در دل پاسخم را بدهی...دلم هوای ان را هم کرده...
قرداد هایمان سر ارزوهایم یادت هست؟قرار شد کمکم کنی تا من هم کمک کنم به دیگران...تا دنیا را برای چند کودک زیبا کنم...پیمان بستیم با هم..یادت هست؟شکسته ام خدایا...کم اورده ام...بی تو مدام می شکنم..در برابر هر حرفی..انگار که پیمانمان را یادم رفته...
بدی دیدم خدایا...از خیلی ها...در همین مدت کم...دوست دشمنم شد...فهمیدم تنها دوستم تو بودی و باید باشی و خواهی بود...
بد شدم بی احساس...تو یادم داده بودی مهربان باشم...یادم داده بودی ان طور که از بچگی در گوشمان فرو کرده بودند نیستی..اما خدایا ادم ها عوضم کردند...بد شده ام...شده ام دختری عصبی با دنیایی از استرس و شکستگی...از عالم و ادم کینه دارم...تو یادم داده بودی پاک باشم...یادت هست؟
همه چیز عوض شد خدایا...در همان مدت کم...اما حالا برگشته ام...شرمنده..اما مصمم...می خواهمت...بیشتر از قبل...

​

[/BCOLOR]

 

[نادیا.زارع]

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

((بی تو من با بدن عـریـ*ـان خیابان چه کنم؟))​

صدای اذر اتاق را پر کرده است...پرده را کنار میزنم...باز هم نگاهم را به این شهر سکته زده می اندازم.ظاهرش ارام ولی چه فریاد ها و ناله ها که در ان خفه نشده است..از هوایش هم که دیگر نگویم ،خودت می دانی که چطور با ادم هایش خودش را هماهنگ کرده است...هر دو کثیف اند..هر دو الوده اند...تهران،این شهر کینه ای شده است خانه ی برج ها ی بی احساسی که فقط قد بلند کرده اند...دیگر خبری از گرمای خانه های کوتاهی نیست که حیاطشان را گل و بوته پوشانده بود و صدای خنده ی ادم های کوچک و بزرگ که روی تختی گوشه ی حیاط نشسته بودند و پسته می شکستند نمی اید..غیبت زنانی که سبزی پاک می کردند،هندوانه ی شناور در اب حوض در کنار ماهی گلی ها دیگر نیست...دیگر بوی نمی که در اثر شست و شو و جارو زدن جلوی در خانه ها بلند می شد مشاممان را نوازش نمی کند،چون خانه ها جلوی دری ندارند...دیگر بوی اش رشته ی مادر بزرگ و سبزی سرخ شده ی تازه اش کل کوچه را بر نمی دارد،چون کسی به دیدنش نمی رود..چون غذاها فست فودی شده است.چون ادم ها دیگر حتی حوصله خودشان را هم ندارند..اری اینجا تهران..شهر سکته زده است...
ای وای دکلمه ی اذر هم تمام شد...باید بزنم از اول شروع کند
​

​

[/BCOLOR]​