دلنوشته کاربران مجموعه دلنوشته چشم‌های تار | فاطمه صفارزاده کاربر انجمن نگاه دانلود

[فاطمه صفارزاده]

به نام آفریننده‌ی کلمات یگانه

«پاسخ تک کلمه‌ای»
- حالت خوبه؟
چگونه می‌شود پاسخ این سؤال را در یک کلمه داد؟
می‌توانی بگویی:
- مرسی.
- زندگی چطوره؟
چگونه می‌شود پاسخ این سؤال را در یک کلمه داد؟
می‌توانی بگویی:
- می‌گذره.
- چه خبرا؟
چگونه می‌شود پاسخ این سؤال را در یک کلمه داد؟
می‌توانی بگویی:
- سلامتی.
- مامان بابا خوبن؟
چگونه می‌شود پاسخ این سؤال را در یک کلمه داد؟
می‌توانی بگویی:
- خوبن
پس چه سؤالی با یک کلمه جواب داده نمی‌شود؟
همه‌ی سؤالات پاسخ داده می‌شوند؛
چون فقط کافی‌ست دروغی امیدوارکننده بگویی.

 

[فاطمه صفارزاده]

به نام بی‌همتای جهان

«بتراش»
یک روز رفتم حکاکی. رو به حکاک گفتم:
- بتراش.
گفت:
- چه بنویسم؟
گفتم:
- بنویس، ز درد تو عاجزم، درمانم می‌شوی؟
گفت:
- آن‌که درد داد تو را، درمانت نمی‌دهد.
گفتم:
- بتراش.
گفت:
- چه بنویسم؟
گفتم:
- بنویس، به آب و آتش می‌زنم. ای نسیم صبا! بیا.
گفت:
- آن‌که نسیم است، همه‌جا هست و با همه هست.
گفتم:
-بتراش.
گفت:
- چه بنویسم؟
گفتم:
-بنویس، لیلی به مجنون رسید؛ معشوق من به من نمی‌خواهد رسد؟
گفت:
- آن‌که بعد از رسیدن لیلی به مجنون بیاید، مشتی استخوان است.
گفتم:
- بتراش.
گفت:
- چه بنویسم؟
گفتم:
- بنویس، سنگ طلا! ذوب نخواهی شد؟
گفت:
- آن‌کس که طلا باشد، آرزوی همگان است و همگان صاحبش!
گفتم:
- بتراش!
گفت:
- چه بنویسم؟
گفتم:
- بنویس، همگی همراه تو‌اند، من چه کنم که فقط خدا را دارم؟
گفت:
- آنی‌که خدا دارد، همه‌کس دارد. آن‌کس که خدا ندارد باید بنالد.
گفتم:
- بتراش.
گفت:
- چه بنویسم؟
گفتم:
- بنویس، گل پژمرده و بلبل مرد! تو نیایی خیال همه راحت است.
این بار حکاک سخنی نگفت.
گویا من هم باور کردم که نباید به او برسم.
سنگی به دستم رسید که حک شده بود جمله‌ای بر روی آن. خواندمش با صدایی رسا!
- من خدا را دارم. گر خدا خواهد، شیطان هم به سجده می‌افتد؛ تو که انسانی و مخلوقش.
این نبود حرف من؛ اما حرف دلم چرا.
سنگ را فرستادم به معشوق. پاسخش نیامد.
گویا عظمت خدایم لالش کرده بود، دور از جان!

 

[فاطمه صفارزاده]

به نام مستجاب کننده‌ی دعا‌ها

«اللهم عجل لولیک الفرج»
خدایا!
صدای انسان‌هایت را می‌شنوی؟
چه صدایی‌ست لطیف‌تر از صدای دعاکردن؟
و چه دعایی‌ست بهتر از دعای ظهور امام زمان؟

 

[فاطمه صفارزاده]

به نام خالق لیالی قدر

«بیست‌ویک»
بیست‌ویک شب از ماه رمضان گذشت.
بیست‌ویک شب از ماه گرسنگی‌کشیدن گذشت.
بیست‌ویک شب از این ماه گذشت و امشب...
آخرین شبی‌ست که مولایمان زنده است.
امشب...
در بیست‌و‌یکمین شب،
شام غریبان است.
شام غریبانه‌ی حسن و حسین و زینب.

 

[فاطمه صفارزاده]

به نام خالق قفسی به نام دنیا

«پرنده‌های زینتی»
انسان‌ها در قفس زندگی می‌کنند.
انسان‌ها نمونه‌ای از پرندگان اسیرشده‌اند.
بعضی‌ها مانند طوطی زیبا هستند؛ اما تنها.
بعضی‌ها مثل طاووس فقط از پاهایشان (نقص‌هایشان) گله می‌کنند؛ درحالی‌که زیبایی‌شان را نمی‌بینند.
بعضی‌ها مثل کلاغ خبرچینی می‌کنند. به قول معروف، یک کلاغ و چهل کلاغ!
بعضی‌ها مثل مرغ عشق با مر‌گ جفتشان (عشق یا عزیزشان) از دنیا سیر می‌شوند.
بعضی‌ها مثل قناری صدایشان مظهر توجه دیگران است.
بعضی‌ها مثل جغد شومند؛ آن‌قدر که زند‌گی اطرافیانشان را به نابودی می‌کشند.
بعضی‌ها مثل کبوتر سفید پاکند؛ اما مجبورند به‌خاطر همین پاکی زندانی بمانند.
به راستی که این قفس (دنیا) باغ وحشی از انسان‌هاست.
کاش بال پروازمان باز بود.
آن هنگام رو به سقف این جهان، آسمان می‌رفتیم.
آزادی را می‌یافتیم.
کاش همه‌مان کبوتر سفید بودیم. مثل او پاک!

 

[فاطمه صفارزاده]

به نام پروردگار مرگ

«چه زیباست»
قاب، عکس مرا در آغـ*ـوش گرفته.
نوار سیاه‌رنگ دورش چه زیباست.
شمع‌های روشن کنارش را ببین.
شمع سیاه‌رنگ کنارش چه زیباست.
خاک من را بلعید و رفت.
قبر سیاه‌رنگ چه زیباست.
صداهایی به گوش می‌رسد از روی خاک.
آدم با لباس سیاه‌رنگ چه زیباست.
خاک هم انگار مرا درک می‌کرد.
قلب سیاه‌رنگ من هم چه زیباست.

 

[فاطمه صفارزاده]

به نام پروردگار رنگین کمان

«رنگین کمان»
وقتی باران می‌بارد، خورشید از پشت ابر بیرون بیاید، رنگین‌کمان می‌شود.
تو حاصلِ آفتابِ بارانی‌ترین روزهای زندگی منی!

اللهم عجل لولیک الفرج

 

[فاطمه صفارزاده]

به نام پروردگار اعیاد

«خداحافظ»
یک ماه گذشت.
ماهی خوب و پربرکت.
ماهی که خاطرات خوب و شیرین و حتی تلخ و بد داشت.
ماهی که غم و شادی داشت.
ماهی گذشت که خیلی‌ها به دنیا آمدند و خیلی‌ها رفتند.
خیلی‌ها روزه اولی بودند و خیلی‌ها روزه آخری.
ماهی گذشت که هم گریه کردیم، هم خندیدیم.
خیلی‌ها در این ماه نه روزه گرفتند، نه نماز خواندند.
بیاییم دعا کنیم برایشان؛ حتی اگر خودمان هم از آن‌هاییم.
خدایا انسان‌ها را به راه راست هدایت کن!
الهی آمین.
خداحافظ ای ماه عزیز.

 

[فاطمه صفارزاده]

به نام خالق مجنون‌های بی‌وفا

«لیلی و مجنون»
لیلی غم به دلت نباشد که مجنون مال تو نشد.
خوشا به حالت که مجنون مال کس دیگری هم نشد.
ما باید منتظر بمانیم تا یک نفر بیاید،
قلب معشـ*ـوقه‌مان را تصاحب کند و با او برود.
لیلی خوشا به حالت، خوشا!

(ادامه دارد...)

اللهم عجل لولیک الفرج

 

[فاطمه صفارزاده]

به نام خدای احساسات

«درددل»
از وقتی به دنیا آمدم، با خانواده‌ی مادری‌ام مشکل داشتیم. رفت‌وآمد نداشتیم.
به‌خاطر یک قضیه رفت‌وآمدمان برای همیشه تمام شد. فقط گاهی اوقات دایی‌هایم «معمولاً می‌گویم برادر مادرم» به خانه‌ی ما می‌آیند و یا خاله‌هایم «خواهر‌های مادرم.» من فقط خاله‌ و دایی‌هایم را می‌شناسم و نه دخترخاله‌ای و نه دختردایی‌ای، نه پسرخاله‌ای و نه پسردایی‌ای.
مادربزرگ و پدربزرگ مادری‌ام هم چندوقت پیش فوت کردند؛ چیزی حدود دو یا سه‌سال پیش.
من ناراحت نیستم که چرا ما با آن‌ها رفت‌وآمد نداریم؛ چون از اول تولدم به من گفتند باید با این باشی و با آن نه.
حالا هم من قبول کرده‌ام که نه دایی‌ای دارم و نه خاله‌ای. حتی دعا هم نمی‌کنم که دوباره رابـ ـطه‌مان خوب شود. چون نمکدانی که آن‌ها شکستند، حتی اگر نمکدانش درست شود، نمک‌هایش جمع نمی‌شود.
این درد نیست. ظلم هم نیست؛ چون من عادت کرده‌ام.
من فقط دلم برای مادرم، خواهرم و برادرهایم می‌سوزد. آخر آن‌ها باز هم کمی همان اول‌ها رفت‌وآمد داشتند.
این از نظر بعضی درد است و از نظر بعضی‌ها ظلم.
من هم نمی‌دانم که در دردِ ظلم گیر افتاده‌ام یا که اصلاً هیچ‌کدامشان.

(ادامه دارد...)