متون ادبی کهن رباعیات کمال‌الدین اسماعیل

[Diba]

ساقت که بآرزو پرستند او را

همچون دل من چرا بخستند او را

زخمی که حوالت گـه او بود دلم

دردا گـه برشته بر تو بستند او را

 

[Diba]

دردیست اجل که نیست درمان او را

بر شاه و وزیر هست فرمان او را

شاهی که بحکم دوش کرمان می خورد

امروز همی خورند کرمان او را

 

[Diba]

هر کو بشناخت مـسـ*ـتی و پستی را

بفروخت بیک جرعۀ می هستی را

مانندۀ نرگس آنکه صاحب نظرست

بر دیدۀ خود جای کند مـسـ*ـتی را

 

[Diba]

می آمد و می رفت پیاله بر ما

تا خون بنماند در رگ و ساغر ما

چون چشم خروه بس که شد در سرما

چون تاج خروه لعل شد افسرما

 

[Diba]

گر چه خوش نیست حالت ناخوش ما

درد سر ماست این دل سر کش ما

با اتش غم چو شمع دل خوش کردیم

کآبیست ز سر گذشته این آتش ما

 

[Diba]

در باغ بین زگونه گون برگ و نوا

زان برگ و نوا آرزوی طبع روا

برخیز و بیا و میوه از شاخ بخور

گر خورده نیی ز دیگ چوبین حلوا

 

[Diba]

رشک آیدم ای دوست که با تو هر شب

هر رومی و هندوی نشیند بطرب

گـه چنگ سپید را نهی رخ بر رخ

گـه نای سیاه چرده را لب بر لب

 

[Diba]

داری ز پی چشم بد ای درّ خوشاب

یک نرگس ناشکفته در زیر نقاب

وین از همه طرفه تر که از بادۀ حسن

یک چشم تو مستت ودگر چشم خواب

 

[Diba]

ماییم نهاده سر بفرمان نوشید*نی

جان کرده فدای لب خندان نوشید*نی

هم دست بجان آمد از ساغر می

هم بر لب ساغر آمده جان شاب

 

[Diba]

چشم تو همی داشت دلم را بعذاب

گفتم بلب که کار ایشان دریاب

نرمک نرمک لعل توام داد جواب

عاقل نکند میانجی مـسـ*ـت و خراب