رها شده ترجمه رمانAy Çocuğu | 4N1K کاربر انجمن نگاه دانلود

[Ay Çocuğu]

به نام آرامش بخش دل ها
نام رمان: 4N1K
نام نویسنده: Buşra Yılmaz
نام مترجم: Ay Çocuğu (Faezeh.K) کاربر انجمن نگاه دانلود
نام تایپیست:

Please, ورود or عضویت to view URLs content!

خلاصه:
یاپراک توی زمان بچگی دختری بود که در سوپر مارکت به خاطر خواستن تخم مرغ شانسی، مامانش نیشگونش میگیره، روز اول مدرسه از زیر یونیفرمش لباس ورزشی پوشیده و به مدرسه رفته، روی پاک کن سبز رنگش رد دندون هاش رو به جا گذاشته و همه ی صفحه های کتابش که با جلد قرمز رنگ پوشیده شده بود رو موقع پاک کردن نوشته ها پاره کرده. یاپراک با 4 تا رفیق پسر دیوونه و باحال بزرگ شده و به خاطر همین یکم دختر متفاوتیه! دنیای اون یعنی دوست هایی که 12 ساله در کنارش هستند. علی، قهرمان چال گونه دار. اوعوز، کسی که تنها ایده لوژی زندگیش 3P(پیتزا، پیژامه، پیسلیک=بدجنسی). گوکهان، کسی که به عکس عشقش با خودش هم حسودی می کنه و سینان، کسی که هیچوقت مجموع نمره هاش به 100 نمیرسه! یک پسر شیرین و دوست داشتنی اما دخترباز!
4 گوشه ی قلب یاپراک با این دوستاش پر شده، زندگیش با وجود اونا رنگ گرفته و برای همین هم نه عشق رو باور داره و نه بهش احتیاج داره...
ولی در یکی از روزها در زندگی روتینش، توی روز تولدش با بسته ای که به دستش رسید، روال تموم زندگیش تغییر کرد. توی بسته یک لباس بلند و چشم نواز پرنسسی که از قضا دختر قصه مون اصلا همچین لباس رو نمیپوشه، از طرف یک عشق مخفی به همراه یک نوشته اومده بود.
«حتی اگه برای مردن پرنسس درونت هم تلاش کنی اون با نصفه جونی که داره خوب بلده توی یه جایی از وجودت قایم بشه. هر چقدر هم که همزمان عاشق این دختر بچه ی شیطون وجودت باشم، این هدیه برای همون پرنسسه...»

برای اطلاع از زمان پست گذاری پیگیری موضوع رو بزنید#)

سایت دانلود رمان نگاه دانلود

دانلود رمان های عاشقانه

 

[Ay Çocuğu]

هر دختر کوچولویی توی زندگیش یک شب قبل از خواب رویای پرنسس شدن رو تجسم کرده. رویای پوشیدن اون لباس پرنسسی و پریدن میان بازوهای پرنسش رو... من هیچوقت نتونستم همچین دختری باشم. وقتی که بچه بودم از قصه هایی که مادرم برای خوابوندن من می گفت و از پرنسس های توی قصه متنفر بودم. از سیندرلا که از لباسش خجالت می کشید و کمک یک پری رو قبول کرد و کفش های پاشنه بلند شیشه ای داشت، از پرنس که اون رو دید و عاشقش شد، متنفر بودم. از زیبای خفته که برای بیدار شدن به یک پسر محتاج بود، متنفر بودم. از پری دریایی که عاشق یک انسان میشه و در آخر به کف تبدیل میشه، متنفر بودم. از سفید برفی که به خاطر گریه ی هفت کوتوله ی شیرین توی دنیا که دیوانه وار دوستش داشتند بیدار نشد ولی به خاطر بـ..وسـ..ـه ی پرنس بیدار شد، متنفر بودم. از همه شون... به نظر من پرنسس ها احمق ترین آدم های توی دنیا هستند! هر چقدر هم که مادرم با شنیدن این حرف انگشتش را روی لبام میگذاشت و با تهدید می گفت که دیگه نشنوم وگرنه اجازه نمیدم که برای توپ بازی بیرون بری، وقتی از اتاقم خارج میشد با حرص پاهام رو روی لباس های پرنسسی عروسک هام میکوبیدم و می گفتم که چقدر ازشون بدم میاد؛ چون اون پرنس و پرنسس کوچولویی که با هم قایم موشک بازی می کردند و خوش می گذروندند، شیرین تر بودند. اما مادرم هیچوقت این رو نفهمید. برای او هر دختری یک پرنسس بود که باید لباس های صورتی میپوشید.
آخر هفته، وقتی که داشتم برای بیرون رفتن آماده می شدم، توی کمدم یه پیراهن صورتی پیدا کردم که از آویز آویزون شده بود. گفتم: مامان؟!
با سگرمه های درهم جلوم ظاهر شد. دستم رو به کمرم زدم. پیراهن رو گرفتم و به بینی مادرم نزدیک کردم. گفتم: این چیه؟!
-همم... عزیزم از اینجا که نگاه می کنی مثل پیراهن جدیدی هست که برات خریده ام.
پیراهن رو جلوی بینی اش کنار کشیدم و با غیض گفتم: مرسی واقعا خیالم راحت شد.
یک لبخند ساختگی به صورتم زد و گفت: خوشت اومد؟
داشت مسخره ام می کرد. عضله های صورتم رو برای خندیدن مجبور کردم. سپس برای عصبانی شدن راحتشون گذاشتم.
-البته که نه! ملکه ی مادر، چند بار باید بهت بگم برای من چیزهایی رو که وقتی میپوشم شبیه چراغ راهنمایی رانندگی میشم رو نخر؟
به پیراهن توی دستم نگاه کردم. من آخرش این رنگدانه های این رنگ رو به آتیش میکشم.
-هم این رنگش صورتی هست!
-وای دختر دیگه داری دیوونم می کنی!
لوبیا هایی را که توی دستش له می کرد رو توی پیشدستی روی میز گذاشت. رفتار آرام... باز هم مثل اون زن توی کانال تلویزیون که دو دقیقه با آهنگ پاپ درجه دوم همخوانی می کرد و دو دقیقه بعد قاطی می کرد و نمی دونست کجا داد و هوار کنه، شده بود.
-صورتی چشه؟ قبلا چقدر باهات در مورد این موضوع صحبت کردیم؟ چرا از هر چیزی را که من می خرم خوشت نمیاد؟ چند روز بعد به خانه ی خاله تولیا می رویم. برای اینکه اونجا بپوشی خریدمش. ایندفعه اعتراض قبول نمی کنم.
-متاسفم ملکه ی مادر.
بهش پشت کردم و در حالیکه با قدم های بزرگ به سمت در می رفتم، گفتم: من این رو نمیپوشم! برو سبز بخر، زرد بخر، قرمز بخر. اما برای من صورتی نخر. حالم از این رنگ به هم می خوره. این رو میفهمی؟
وقتی که در خروجی را باز کردم، از پشت سرم داد زد: کجا؟
به دروغ گفتم: دوستام منتظرم هستند. اونجا!
جواب داد: پیراهن رو درست کن و بذار سر جاش. بعد برو.
پیراهن رو مچاله کردم توی تیشرتم گذاشتم. داد زد: دختر من به کی میگم؟
در رو کوبیدم و با دو از خونه بیرون آمدم. گفته بودم که... از صورتی متنفرم. برای مادرم این یک چیز وحشتناک برای یک دختر بود و فکر می کرد که حتما یک چیز غیر عادی این وسط هست. چرا یک دختر از صورتی و پیراهن تنفر داره؟ چرا همیشه کت اسپرت و تیشرت می پوشه؟ اما یک چیزی هست که اون نمیفهمه. همانطور که به من این حق رو میده که از نارنجی خوشم بیاد، باید حق تنفر از صورتی رو هم بهم بده. همانطور که ممکنه کت های روشن رنگ رو دوست داشته باشم، ممکنه پیراهن ها رو هم دوست نداشته باشم. من فقط برای اینکه دختر هستم و از چیزهایی که بقیه دوست دارند، خوشم نمیاد، نباید عجیب و غریب باشم. کسانی که حتی رنگ ها رو هم به جنسیت ربط می دهند، مثل مادرم و انسان هایی که مثل مادرم هستند باید عجیب و غریب باشند.
وقتی که خودم رو به کوچه رساندم، پیراهن رو که توی تیشرتم کرده بودم، بیرون آوردم. برای نشنیدن صدای مادرم که از بالکن داد می زد، تلاش کردم.
-ببین به هیچ عنوان سر اون پیراهن نباید هیچ بلایی بیاد!
پیراهن رو توی دستم چرخوندم و مارک اتیکتش رو دیدم. وقتی که فهمیدم مادرم از کجا خریدتش، گفتم: آتو دادی ملکه ی مادر.
و با اعتماد به نفس شروع به راه رفتن کردم. از یک بوتیک که چند کوچه پایین تر جای داشت، خریده بود. دیدین توی فیلم های پلیسی کارآگاه همه ی قهرمان ها رو توی یک اتاق جمع می کنه و میان لب هاش یک سیگار میذاره و چشماش رو ریز می کنه و می گویه: تو هم یکی از ما شو...؟ خفنه، خفن! دقیقا یک نگاه همون مدلی به ته کوچه انداختم. با دستم راه رو نشان دادم و گفتم: بریم واتسون!
وقتی که دو قدم برداشتم، اگه به باغبان محل نمیخوردم و بخش زمین نمیشدم، قطعا این می تونست یک صحنه ی خفن باشه. بله!

سایت دانلود رمان نگاه دانلود

دانلود رمان های عاشقانه

 

[Ay Çocuğu]

- یعنی چی که عوضش نمی‌کنین؟ مامانم اشتباهی خریده. می‌گم فقط می خوام رنگش رو عوض کنم؛ فکر نکنم برای این کار نیازی به فیش یا کارت تعویض باشه.
توی بوتیک یک آدم مثل دم پشت سرم ایستاده بود و من با فروشنده به خاطر عوض نکردن پیراهن دعوا می‌کردم. وقتی که سر و صدای آدم‌های پشت سرم بالا رفت، فروشنده با دستش در رو نشون داد و در حالی که دندوناش را روی هم می‌فشرد، گفت:
- خانم محترم، هر وقت با فیش یا کارت تعویض تشریف آوردین ما در خدمت شما هستیم اما الان لطفا بفرمایین بیرون.
با حرص پیراهن رو برداشتم و گفتم:
- آهان! باشه می‌رم.
نصف صورتم از شدت خشم بی حس شده بود. در حالی که چشمای پر از نفرتم رو از روی پیراهن صورتی اعصاب خورد کن بر نمی‌داشتم، نفرین های از نوع تیپ یاپراک رو پشت سر هم حواله‌ی اون فروشنده‌ی دماغوی عجیب نفت انگیز با عینک ته استکانی می‌کردم.
- فیش لازمه... ایشالا وقتی به خواستگاری رفتین، بهتون بگن تا فیش نیارین بهتون دختر نمی‌دیم! اون موقع مثل گاو می‌مونین وسط!
صورتی عزیز! تو چجور رنگی هستی آخه؟! قرمز بگیم، نیستی. سفید بگیم، اصلا نیستی. یه رنگ زشتی هستی که این وسط مونده .حتی بین رنگای رنگین کمون هم حضور نداری. ازت متنفرم! کاش صورتی بالا می‌آوردیم. زشتوک!
پیراهن رو به زیر بغلم زدم و خواستم به راهم ادامه بدهم که یهو به یه جایی برخورد کردم؛ یه جایی که برای دیوار بودن زیادی نرم بود. در حالی که سرم را با دستم گرفته بودم، یک قدم به عقب برداشتم. چیزی که باهاش برخورد کردم، تا وقتی که سرم رو بلند نمی‌کردم یک پسری بود که قد من تا سـ*ـینه‌های ستبرش بود. یک پسر دراز! یکم زیادی قد بلند بود. گفت:
- معذرت می‌خوام!
هنوز مات نگاش می‌کردم. با بی تفاوتی گفتم:
- مشکلی نیست.
برای نشون دادن اینکه چیز مهمی نیست، دستم رو آهسته در هوا تکان دادم و دوباره به راهم ادامه دادم. برای بار دوم از سوی دیلاقی که چند لحظه پیش بهش برخوردم، متوقف شدم.
- ببخشید، می تونم ازتون یه خواهشی کنم؟
وقتی که با صدای بلند این رو گفت، جلوی در بوتیک ایستادم. به سمتش چرخیدم و یک تای ابرویم را بالا بردم.
- بفرمایین؟
به بچه مثل وقتی که توی امتحان ریاضی یک بار بالای 50 گرفته بودم و با تعجب به ورقه خیره شده بودم، نگاه کردم. با دستپاچگی گفت:
- اِ... چیز... لطفا اون‌جوری نگاه نکن؛ چیز ترسناکی نیست.
با ادای فاتح تِریم که بعد از گل با امر می‌گفت به بازی ادامه بدین، دستم را تکان دادم و گفتم:
- منم فکر نکردم که چیز ترسناکی وجود داره. ادامه بده...
اون‌جوری بهم "بیا بیا" گفت ولی الان داره به اطرافش نگاه می کنه. با این‌که داشت اذیتم می‌کرد و اعصابم رو بهم می‌ریخت، آروم لبام رو جمع کردم و با قدمای کوچیک پیشش رفتم.
- بفرما دارم گوش می‌کنم. یکم تند تر حرفت رو بزنی خیلی خوب می‌شه! از اون‌جا تا این‌جا پیام دیر میاد. تازه دو دقیقه بعد تیک آبی می‌خوره.
وقتی با حالتی نگاهم کرد که نشان می داد هیچی نفهمیده، گفتم:
- آه، منو بیخیال. چی می‌خواستی؟
با رودروایستی گفت: چیزِ...
لباس توی دستش رو به سمتم گرفت.
- برای دوست دخترم دنبال یک هدیه‌ام. از اندازه ی بدنش مطمئن نشدم. تقریبا هم قد و هم وزن توئه. می‌خواستم بگم که...
دستش رو به سمت موهاش برد و با کلافگی خاروند.
- می‌شه اینو امتحان کنی؟ اگه برای تو اندازه بشه حتما برای اون هم اندازه می‌شه.
چشمام رو ریز کردم و نگاهم را به بچه دوختم. از طرفی متعجب بودم که چطور از روی تیشرت گشادم بدن و وزنم را تشخیص داده بود و یک طرفی هم دوست دختری که با قد و اندازه ی من باشه برای این پسر مثل یک بچه ابتدایی هست. نکنه اصلا طرف پسر باشه؟ به زور جلوی خودم رو گرفتم که نپرسم آیا همجنس‌گرا هستین. پاسخ دادم:
- نه؛ فکر نکنم بخوام امتحان کنم.
وقتی که این رو گفتم، تکونی خورد و با چشم های گرد پرسید:
- چرا؟
و با ناامیدی اضافه کرد:
- لطفا!
صورتش شکل یک استیکر در حال گریه به خود گرفت و ادامه داد:
- فردا تولد دوست دخترمه! واقعا دلم می خواد براش یه سورپرایز قشنگ آماده کنم.
توی دلم گفتم پس همجنس‌گرا نیست و خندیدم. چشمای آبی رنگش رو برای این‌که بفهمه بهش کمک می‌کنم یا نه، درشت کرده بود. چشمام رو توی حدقه چرخوندم و لباس رو گرفتم. پیراهن صورتی خودم رو هم به دستش دادم و راه اتاق پرو را در پیش گرفتم. در همین حال گفتم:
- امتحان کنیم ببینیم...

سایت دانلود رمان نگاه دانلود

دانلود رمان های عاشقانه

 

[Ay Çocuğu]

وقتی وارد اتاق پرو می‌شدم، به لباسی که پسر دیلاق از من خواست امتحان کنم، به چشم خریدار نگاه کردم. یک لباس عجیب زرق و برق دار بود. رنگش پودریه؟ یا شاید هم یک رنگ دیگه؟ فهمیدم که نمی تونم تشخیص بدم و سرم رو بالا پایین کردم. از اون دختراییم که همچین رابـ ـطه‌ی خوبی با رنگای فرعی ندارن. هفت رنگ اصلی که البته همونم برام زیاده، کافیه. انگار حال و هوای رنگ لباس تو مایه‌های بنفش و آبی شیشه ای بود. زیپ لباس رو باز کردم و اون رو از روی لباس های خودم پوشیدم. بعد زیپش رو از کنار لباس بستم و به آیینه‌ی پرو چشم دوختم. لباس روی شلوار لی و تیشرتم برق می زد. گفتم:
- لباس شبیه سیب زمینی سرخ کرده‌ست.
با خودم خندیدم و دیلاقی رو که پشت اتاق پرو منتظرِ خبری از من بود، صدا زدم.
- اندازه شد. درش میارم.
با دستش چند ضربه به در زد و گفت:
- بیرون نمیای؟
- نخیر!
با خودش یک چیزایی می‌گفت. قبل از تمام شدن حرفاش من از اتاق پرو بیرون آمدم لباس رو بهش دادم و به خلاف میل درونیم پیراهن رو از دستش پس گرفتم.
- فردا شانس بیاری.
با خنده گفت:
- ممنون. فردا شانس زیادی لازم دارم.
از بوتیک بیرون اومدم و پیش علی اینا رفتم. علی بین 4 تا رفیق پر دردسرم از همه عاقل تره. خونه‌شون از پاییز امسال خالیه؛ چون مادرش هم مثل پدرش از شرکتی در انگلستان در خواست گرفته و برای کار پیشش رفته بود. برای همین علی چندین ماهه که تنها زندگی می کنه. البته اگه اون مادربزرگ بداخلاق و چند نفر از فامیلای دورش رو که بعضی وقتا پیشش میان رو حساب نکنیم. یکی هم ما که شب ها تا دیر وقت مثل گروهی از ملخا به اون‌جا هجوم می‌بریم. برای این‌که اگه یک اتفاق فوری پیش اومد، ما بتونیم سریع به خونه بریم، علی داد که برای هر کدوم از جمعمون یک کلید درست کنن. اون روز هم با همون کلید وارد خونه شدم. در رو آروم بستم و روی پنجه‌های پام به طرف هال رفتم. وقتی که به رو به‌روی در هال رسیدم، دستم رو روی دستگیره گذاشتم و لبخند بچه‌ای که انگار زردآلوهای محل رو خورده و برای این‌که نگیرنش به خونه فرار کرده، بر صورتم نقش بست. در رو با سرعت باز کردم. پریدم داخل و با صدای بلند داد زدم:
- من اومدم!
در همون لحظه جسمی به صورتم خورد و منم انرژیم رو که با سرعت نور پایین اومد، همراهی کردم و افتادم. سرم رو انداختم پس کله‌ام و گفتم: حیوونی؟ این چیه؟
دیدم چیزی که به سرم اومده یک توپه که از خاله گوول به جا مونده. سینان از گوشه‌ی هال داد زد:
- چیزی شد؟
گفتم: حدود یک قرنه که بحث کم شدن یک سوم از نورون های منه اما خوبم.
از فرش کمک گرفتم و چهار زانو نشستم. آروم به عقب سر خوردم و به کاناپه تکیه دادم.
- چیه این عصبانیت؟ حرصت رو روی توپ خالی می‌کنی؟
-فیزیک چی نمره ها رو وارد سیستم کرده. حدس بزن این دوستت بازم چند گرفته؟!

سایت دانلود رمان نگاه دانلود

دانلود رمان های عاشقانه

 

[Ay Çocuğu]

اومد و درست رو به‌روم نشست. گفت:
- صفر-دو... این دفعه همه سوالا رو پر کرده بودم. شما شاهدین! آقا من نمی‌گم نمره کم نکنه؛ باشه به عنوان سرگرمی کم کنه اما آدم چجوری از ورقه ی امتحانی شاگردش 98 نمره کم کرده؟! 30 نمره کم کن...40 نمره کم کن... اصلا پنجاه نمره کم کن... نه داداش! این بشر نمی‌تونه اتم بشکافه، از حرصش داره اتم های من رو می‌ترکونه! هر دفعه یه نمره‌هایی می داد که توی تعداد گل های بازی فوتبال نوشته می‌شد اما این دفعه دیگه توپ گیر کرده به نود من. می‌فهمی یاپراک؟ خیر سرم آخر فصل با بابام تماشا و نقدش می کنیم.
درحالی‌که دستم رو روی شانه‌اش می زدم، گفتم:
- حرف می زنی، یه نفس هم بگیر!
با خنده ادامه دادم:
- والا منم فرقی با تو ندارم؛ به منم 23 داده. نمره های کل اکیپ رو با هم جمع کنیم شاید نمره‌ی قبولی رو به دست بیاریم.
سینان نخندید. پرسیدم:
- بقیه کجان؟ توی خونه تنهایی؟
- علی به سوپرمارکت رفت. یخچال خالیه. اوز هم به عشق دختر صندوقدار، مثلا رفت که به علی کمک کنه. گوکهان هم یکم دیگه پیداش می‌شه.
هنوز حرف سینان تمام نشده بود که همون‌طور که گفته بود، گوکهان در هال رو باز کرد. او از آن تیپ آدماییه که وقتی یک جایی ازش اسم می‌برند، توی سومین ثانیه همون‌جا سر و کله اش پیدا می‌شه.
-اومد، ببین؛ گفتم که بهت.
- بچه ها دیگه مطمئن شدم فیزیک‌ چی با من سر لج افتاده.
با عصبانیت توپ کنارش رو شوت کرد. برای این‌که باز هم به من نخوره، سرم را خم کردم. توپ به گوشه‌ی دیگه هال پرواز کرد. با خنده گفتم:
- چی شده؟ بازم یه نمره‌ی غسل دادنی و دفن کردنی داده؟
-31 داده! آقا این آدم دردش با من چیه؟ 18، 31، 33... همش بهم یه نمره‌هایی می‌ده که تن و بدنم می‌لرزه. اصلا اینو بیخیال! بابا حداقل یه نمره‌ی بالا بده. چند ترمه دارم درس اینو برمی‌دارم؛ پاس کردن نصیبم نشده.
از روی ما پرید و روی مبل مورد علاقه‌اش نشست؛ همونی که جلوی تلویزیون بود.
- گوکهان کوشوم؟ شاید اون بهت این نمره ها رو نمی‌ده و شخص شخیص خودت اون نمره‌ها می‌گیری. ها؟ یعنی من اگه جای فیزیک چی بودم، شک می‌کردم!
وقتی این رو گفتم، با پاش توی سرم زد و گفت:
- ببین امروز به من نپیچین؛ اعصابم خیلی خرابه. فیزیک چی از یک طرف، مروه هم از یک طرف...
مروه عشق سابق گوکهان هست. دختره هر چه قدر می‌گفت "دیگه تمومه"، باز هم برای گوکهان اصلا یک جمله‌ی موثری نبود. با این‌که دلیل جدایی‌شون غیرتی شدن گوکهان و حسودیاشه، موقع دوری هم اول خودش از حسودی دیوونه می‌شه و بعد از اون هم مروه رو دیوونه می‌کنه. برای همین حتی نپرسیدیم که مروه چیکار کرده که عصبانی شدی. سینان با جدیت ساختگی گفت:
- رفیق، تو مروه رو ولش کن؛ فیزیک چی رو بگیر. قربون سیبیلاش! والا نگاه کن. شاید تو باهاش فامیل بشی، ما رو هم پاس کنه. ها؟
- احمق دوسش دارم با آی کیو دوسش دارم توی یه رده هستن. اون درس رو نمی تونم پاس بشم اما می‌تونم کفرم روی تو خالی کنم. اینو می‌دونی دیگه داداش خوشتیپم؟
اگه بگن که گوکهان رو توی سه کلمه بگو، می‌گم: حسود، محافظه کار و کفرباز. اما نه اون کفرباز که شما می دونید! یک جمله ای هست که همیشه گوکهان در این مورد می‌گـه: بین کفربازی و شعبده بازی یک مرز باریک وجود داره. من دقیقا همون‌جام!

سایت دانلود رمان نگاه دانلود

دانلود رمان های عاشقانه

 

[Ay Çocuğu]

بله، دقیقا هم همون‌طوری بود. همه کفر بازی می‌کنن و فحش می‌دن؛ اما هیچ‌کس مثل گوکهان نمی‌تونه از پس این‌کار بربیاد. چون همیشه به خاطر زن‌های وسط زندگیش و فیزیک چی، مثل یک حباب عصبانی دور خودش می‌گرده؛ موقع فحش دادن حتی به کسی اهمیت هم نمی‌ده. الان هم دقیقا مثل همون لحظه بود. ما هم خودمون را طوری نشون دادیم که انگار اصلا چیزی نشنیدیم. سینان شروع کرده بود به ور رفتن با موبایلش و سرش گرم بود. گفتم:
- سینان، Pes بازی کنیم؟ حوصله‌ام سر رفته!
اصلا آدم حسابم نکرد. انگشت اشاره‌ام رو به صفحه‌ی گوشیش زدم. با داد بلند شد و روی کاناپه نشست:
- از دست تو! پست دختره را اشتباهی لایک کردم.
با خودم گفتم: ایشالا حساس‌ترین تقاطتون رو اشتباهی لایک کنن.
اخمی کردم و با کلافگی نفس عمیق و پر سر و صدایی کشیدم. روی فرش دراز کشیدم. باز هم داد زدم:
- نزدیکه از بی حوصلگی بالا بیارم!
همین‌ که این رو گفتم، هر دوتاشون بالش‌هایی که کنارشون بود رو به سرم پرتاپ کردند. این برای ما معنی "ساکت شو" می‌ده. بالش‌ها را به کناری پرت کردم و درست مثل همه‌ی وقتایی که حوصله‌ام سر می‌ره، روی فرش غلت زدم. واقعا غلت زدن شفای درد بی حوصلگیه. شاید هم موقع غلت زدن، انسان دچار تکون خفیف مغزی می‌شه و به یک حالتی در میاد که بی حوصلگی را حس نمی‌کنه و یا... مهم نیست. من روی فرش دوازدهمین دورم رو هم می‌زدم که صدای بسته شدن در بیرون اومد. برای این‌که بفهمم کی بود، بلند شدم. علی بود. جلوی در ایستاد و کیسه های خرید رو با عصبانیت روی زمین پرت کرد.
-یک دفعه دیگه وقتی دارم می‌رم سوپرمارکت این بیشعور رو بفرستین دنبال من، همتون...
بعد با خنده به من که همون‌جوری دراز کشیده بودم، نگاه کرد و گفت: به جز تو یاپراکم.
انگشتام رو بـ*ـوس کردم و به سمت علی فوت کردم. اونم با خنده مثلا قلب‌های نامرئی توی هوا رو گرفت. صدای خنده ‌ اوعوز که به داخل می‌اومد، به گوشمون رسید.
-بزرگش نکن دیگه مگه چیکار کردم؟
علی با عصبانیت روی کاناپه کنار گوکهان نشست و گفت: چی کار کردی؟ یه قورت و نیمت باقیه داری می‌پرسی چیکار کردم؟!
اوعوز با یک ادای مصر پرسید:
- آره، چیکار کردم؟
دستش رو گرفتم و روی فرش کنار خودم کشیدمش که با ناحیه ی تحتانی روی زمین خورد. دستش را پشتش گذاشت و گفت:
- عضو مورد علاقه ام درد گرفت.
بعد با پاهاش خودش را به سمت کاناپه کشید و بهش تکیه داد.
- اعوز من رو عصبانی نکن! یه بلایی سرت میارم که یاپراک به جای لوستر با تو حرف بزنه!
گفتم:
- آخ من نمی‌تونم وقتی این‌جوریه بهش نگاه کنم.
دستم را روی چشمام گذاشتم که سینان با آرنج به پهویم زد و گفت:
- چیکار کرده باز پسر؟ آویزون دختر صندوق دار شده؟
دستام رو از جلوی چشمام برداشتم و به سمت علی چرخیدم. روی مبل زد و گفت:
- داداش روانیم کرد. اول رفت برای خودش یک سبد خرید چرخ‌ دار دیگه برداشت و اومد از پشت زد به من...
پرسیدم:
- به چرخ خریدت زد؟
امیدوار بودم که این‌جوری باشه اما یک حالت چهره‌ی بین خندیدن و عصبانی شدن روی صورت علی پدیدار شد و گفت:
- نخیر یاپراکم. زد به پام؛ بعدش هم انگار که خیلی اتفاق خنده داری افتاده باشه، دو ساعت از خنده غش کرد.
اوعوز گفت:
- خب خنده دار بود دیگه.
علی خم شد تپ پلاستیک زیر پاش رو برداشت که به اعوز بزنه ولی گفت:
- برو دعا کن که یاپراک کنارته وگرنه با این توپ مثل سوسک لهت می‌کردم.
توپ رو روی زمین گذشت و به حرفش ادامه داد:
- بعدش کشیدمش کنار قفسه‌ها و با سبد خرید زدمش که مثه یک بچه ی مودب، آروم بشینه. اما نه خیر... این بشر حیا نداره! من هر چی می‌زدم این هم قهقهه می زد. برای این‌که بیشتر از این آبرومون به باد نره، دیوونه رو ولش کردم. گفتم حتما عقلش سرجاش اومده. بعد کارتن‌های شکلات رو دیدم؛ یک گوشه روی هم چیده شده بود. خم شدم و داشتم نگاه می کردم ببینم چی هستن... حدس بزنین چی شد.
نگاهی به من، سینان و گوکهان کرد و گفت:
- یه جوری از پشت با سبد خرید بهم زد که من پرت شدم روی کارتن‌ها و همه‌شون افتادن روی من.
- خیلی خنده دار بود پسر‍.
وقتی این رو گفت، نیشگونش گرفتم که یعنی حرف نزن!

سایت دانلود رمان نگاه دانلود

دانلود رمان های عاشقانه

 

[Ay Çocuğu]

دو تا از کارتن ها باز شد و شکلات ها روم ریختند. عصب هایی که به مغزم میرن از گوشم بیرون زد! مردم اومدن کمک کردند دوباره کارتن ها رو روی هم چیدیم. معذت خواهی کردم و بعدش اوعوز رو که پشت قفسه ها قایم شده بود، گرفتم. تا من رو دید مثل دختر شروع کرد به جیغ زدن. همه برگشتند و به ما نگاه کردند. باز هم چیزی نگفتم. جلوی من راه رافتاد. داشتیم حساب می کردیم. منم خریدهامون رو میاوردم که اینبار هم دیدم داره با دختر صندوق دار حرف می زنه. "هم، پس اسمتون جاندن هست. چه تصادفی! اسم من هم اوعوز هست." و "میشه منم ببرین پشت میز یک دوری بزنم؟" و این حرف ها. آخرش دیگه مرز دیوونگی رو رد کردم و نوشابه ی توی دستم را به سرش پرت کردم!
-خدا رو شکر که یک لیتری بود.
اوعوز دستش را مشت کرد و مثل میکروفون جلوی دهانش گرفت. با ادای یک لیدر سرفه ای کرد و گفت: کسی که من می خوام، قانون اول، باید کیت اوپتون تنها لیدر واقعی اون باشه.
به گوکهان اشاره کرد و ادامه داد: مثل بعضی ها یک سال دنبال دختره نمیرم. فقط خوشم میاد.
گوکهان با پاش به سر اوعوز زد. اهمیتی نداد و گفت: قانون دوم، خاصیت 3P رو داشته باشه. (پیتزا، پیژامه، پیسلیک یا همان بدجنسی) باید غذای ملیش پیتزا باشه. بنی آدمی که پیتزا نمیخوره رو نمی تونیم توی خاک سرزمینمون قبول کنیم. باید چند تا چند تا پیژامه داشته باشه و قبول کنه که پیژامه راحت ترین و بهترین لباس دنیاست و این رو بزرگ ترین شادی زندگیش بدونه! همچنین بدجنسی کردن به دوستاش تنها سرگرمیش باشه. در این مورد تا حد امکان باید بی رحمانه برخورد کنه. فعلا همین هاست! چون تنها رئیس منم، قانون ها رو دونه دونه می ذارم.
برای اینکه واکنش ما رو بسنجه، به هممون نگاه کرد. چشم هامون داد می زد: تو تقاص کدوم گناهی؟!
توی اون لحظه یکی از قشنگ ترین واکنش هایی که میشد به کاراش داد رو به کار گرفتیم؛ یعنی جوری فرض کردیم انگار وجود خارجی نداره!
با علی و سینان کمی Pes بازی کردیم. اوعوز هم با توپ پلاستیکی فوتبال بازی می کرد. وقتی که یکی از لوستر های خونه رو پایین آورد، علی از خونه بیرونش کرد. وقتی که می خواستم برگردم، ساعت 11 بود که گوکهان داشت می دوید و به فیزیک چی فحش می داد. به نظر خانواده ام من همون دختر بچه ی 11 ساله بودم که موهاش رو از دو طرف بافته و سرهم آبی پوشیده بود. برای همین مجبورم چند ساعت زودتر از بچه ها خداحافظی کنم. هر دفعه هم یکی از آن ها، هر چقدر هم که اعتراض کنم، من رو به خونه میبره. اون شب هم مثل همیشه، اون شخص علی بود. مثل همه ی این دوزاده سال...
همه ی ما از پنج سالگی دوست بودیم. فقط سینان وقتی که هشت سالش بود، به محله اسباب کشی کردند. به خاطر پسری که با خاله بازی کردن با دخترا بزرگ شده بود، می خواستم نصف بدنم رو پاره کنم بندازم دور! اما به جای اینکار باهاش رفتیم و شیشه های محل رو شکستیم. من الان 4 تا عشق دارم و اون ها رو با هیچ چیزی توی دنیا عوض نمی کنم. اون ها هم عشق منن، هم رفیق منن، هم مامانمن، هم بابامن، هم داداشم هستند...
تیربرقی که همیشه از چلویش می گذریم، پیاده رویی همیشه روی آن راه می رویم و مغازه کوچکی که یک گوشه بود، نشاون می داد که به خونه نزدیک شدیم. دست علی رو گرفتم و پرسیدم: خیلی کنجکاوم بدونم تا چند سال موقع خونه اومدن کنار من میای علی کوشوم.
دستش رو روی شونه ام گذاشت و گفت: تا وقتی که تو بخوای یکی دیگه رو کنارت ببینی.
سرش رو به سمتم برگردوند و با خنده ادامه داد: تا اون زمان هر وقت که هوا تاریک بشه، کسی که تو رو خونه میرسونه منم.
بعد گفت: فردا زود بیدار شو. توی خونه ی ما صبحونه می خوریم. باشه؟
سرم رو تکون دادم و گفتم: اما باید برای من پنکیک درست کنی...
-من اون لامصب رو نمی تونم درست کنم. چند دفعه امتحان کردم. همش یا مثل کیک میشه یا میسوزه... نمیشه یه چیز دیگه درست کنم؟
خندیدم و گفتم: شوخی کردم. هر چی می خوای درست کن. این هیولای کوچیک همه شون رو جارو می کنه.
قبل از اینکه علی فرصت جواب دادن داشته باشه، به رو به روی خونه رسیدیم. دستم رو از دستش بیرون کشیدم و براش تکون دادم. اون هم همین کار رو کرد. مثل همیشه... شب بخیر گفتن نداریم فقط لبخند بزن شبت به خیر میشه!
***

سایت دانلود رمان نگاه دانلود

دانلود رمان های عاشقانه

 

[Ay Çocuğu]

در هفده سال از زندگیم، صبح رو با صدای مامانم که من رو از عالم خواب بیرون می کشه، بیدار میشم. معمولا آخر هفته ها تا بعد از ظهر بهم گیر نمی داد اما این یکشنبه خیلی زودتر از همیشه شروع به صدا زدنم کرده بود. در حالیکه که "یاپراک!" می گفت، با سر و صدا وارد اتاقم شد. لحاف را از روی من کشید و گفت: دخترم؟! چند ساعته تو رو صدا می زنم. نمیشنوی؟!
با چشم های نیمه باز به گوشی که زیر تختم گذاشته بودم، نگاه کردم. ساعت نُه بود. سرم رو خاروندم و بلند شدم. گفتم: مامان دارم فکر می کنم چه اتفاق مهمی افتاده که صبح روز تعطیل من رو بیدار کردی؟ یعنی اگه زلزله شده بود، می فهمیدم. اگه شهاب سنگ به خونه مون افتاده بود، می شنیدم. اگه ستاره ی دنباله دار بهمون خورده بود، حس می کردم... می دونم باز چه دلیل و توجیحی میاری اما واقعا...
دستش رو گذاشت روی دهنم و گفت: این برای توست.
و یک کارتن بزرگ به من داد.
-باز کن زود باش. دارم از کنجکاوی میمیرم.
کارتن بزرگ اما سبک رو گرفتم و روی تختم گذاشتم. قشنگ یهو خواب از سرم پرید. مامانم با یک ذوقی پرسید: وای! نکنه بالاخره یکی رو پیدا کردی؟
اصلا دوست نداشتنم توی ذوق مامانم بزنم اما من یاپراکم! احتمال دوست پسرداشتنم حتی از احتمال پاس شدن سینان توی فیزیک هم کمتر است.
-چه دوست پسری آنا کرالیچه؟ حتما این خل و چل های ما شوخی خرکی میکنن.
با اینکه اینطور حدس می زدم اما از شما چه پنهون ضربان قلبم کمی تندتر شده بود. کاغذ کادو رو زیر نگاه های کنجکاو مامان پاره و کارتن رو باز کردم. فکر کنم بزرگ ترین شوک زندگیم بهم وارد شد. توی دلم گفتم: نه دیگه چی؟!
لباس جا شده توی کارتن رو در آوردم. عین همون لباسی بود که دیروز پسر دیلاق توی بوتیک ازم خواست بپوشمش! بعد از چند ثانیه شوک، لباس رو کامل بیرون آوردم تا بهتر نگاهش کنم. همون لحظه یک کاغذ تا شده که وسط لباس بود، توی بغلم افتاد. با دقت اخم کرده و لباس رو پرت کردم. کاغذ تا شده را گشودم. نوشته شده بود:
«حتی اگر برای مردن پرنسس درونت هم تلاش کنی، او با نصفه جانی که دارد، بلد است توی یک جایی از وجودت قایم بشود. هر چقدر هم که همزمان عاشق این دختربچه ی شیطون وجودت باشم، این هدیه برای همون پرنسس درونت هست...»
قبل از اینکه شوک این نوشته ها رو رد کنم، برای رد کردن هر گونه خطر و تهدیدی از سوی مامانم، سریع کاغذ رو مچاله کردم و به سطل کناریم انداختم. گفتم: حتما اشتباهی اومده... من شب از بقیه ی همسایه هامون توی آپارتمان می پرسم که مال کدوم یکی از اوناست. متاسفم آنا کرالیچه! تو رو هم بیوده و الکی هیجان زده ات کردم.
هر چقدر هم که مامان پرسید چی نوشته شده بود، یه دروغ سر هم کردم. بلند شدم و درحالیکه آروم از شونه اش هلش می دادم، گفتم:هیچی! سفارش یکی دیگه بود خوشگل ترین مامان دنیا! تو برو.
چند قدم برداشت و درست جلوی در ایستاد. دستش رو به کمرش زد و گفت: باشه هرچی که تو میگی. سفره ی صبحانه رو هنوز جمع نکردم. خواستی بیا پایین بخور.
-آآآ... علی دیشب دعوتم کرد گفت بیا صبحونه رو بخوریم.
مامانم چشماش رو ریز کرد و گفت: نه که هر روز همدیگه رو نمیبینین، امروز موقع صبحانه هم کنار هم باشین.
بعد ادامه داد: باشه قبول. سلام برسون.
مامانم از اتاق که خارج شد، در رو بستم و بهش تکیه دادم. فکر کنم یکی من رو مسخره می کنه! ولی شبیه کارهای بچه های ما هم که نیست...
از در جدا شدم و تلفنم رو از زیر تخت برداشتم. علی اولین نفری بود که به ذهنم اومد. بهش زنگ زدم که با بوق دوم من رو توی مشغول انداخت. چند ثانیه بعد یک مسیج فرستاد: الان دارم میز صبحانه رو حاضر می کنم. اگه بیدار شدی، زود بیا.
کار دیگه ای برای انجام دادن نداشتم پس به حرفش عمل کردم. خونه ی علی برای من با قدم های آروم 15 دقیقه، با قدم های تند 10 دقیقه و با دویدن 5 دقیقه، راه داشت. فکرم کمی درگیر بود پس دویدن رو ترجیح دادم. چون بعد از غلط زدن، دویدن دومین چیزیه که بهم آرامش میده. وقتی جلوی در خونه رسیدم، نفس نفس می زدم. صورتم رو مچاله کردم و گفتم: بدنم خام شده.
در حالیکه سعی می کردم نفس هام رو به نظم در بیارم، پشتم رو به در کردم و شروع کردم به لگد زدن. توی سومین لگدم در باز شد. هیچ شانسی برای کنار کشیدن و حفظ تعادل نداشتم. رو به عقب و داخل خونه افتادم، روی دست های علی. با خنده گفت: کاش حداقل یک بارم هم که شده ورود نرمالی داشته باشی یاپراک.
شونه هام رو گرفت و من رو برگردوند. گفتم: تو پشت در منتظر بودی و من نمی دونستم؟
فقط خندید و با دستش اشاره کرد که به داخل برم. وقتی که از کنارش رد می شدم و به سمت هال می رفتم،گفتم: امروز یکم عجیب و غریب شدی ها!
اون هم دنبال من راه افتاد. وقتی به جلوی هال رسیدم، در رو مثل نانوایی محل بسته دیدم. یکم تعجب کردم و یک تای ابروم رو بالا بردم. سرم رو به سمت علی چرخوندم. با دیدن چهره ی متعجب من انگار ذوق کرد و باز هم خندید. بازویم رو گرفت و در رو باز کرد. تا من بفهمم چه خبره، به داخل هال پرت شدم و در به رویم بسته شد. چشمام پس کله رفت.
-چه خبر شده پسر؟ این چی بود الان؟
چسبیدم به در و چند ضربه زدم.
-دارین با من بازی می کنین؟ این در رو باز کن. علی؟!

سایت دانلود رمان نگاه دانلود

دانلود رمان های عاشقانه

 

[Ay Çocuğu]

جوابی به گوشم نرسید.
-علی؟ مگه با تو نیستم؟ چرا توی اتاق حبسم می کنین؟
یک قدم به عقب برداشتم. ابرو هام رو در هم کردم و سرم رو بالا بردم.
-ای خدا! اینجا چه خبره؟ امروز چرا هی همچین اتفاق هایی می افته؟! نکنه امروز توی قرعه افتادم؟ والا اگه برای یک بازی انتخاب شدم، به عنوان کسی که حتی توی قایم موشک هم باسنش رو بیرون فراموش می کنه هیچ فرد درستی نیستم.
باز هم سرم رو به رو به رویم چرخوندم و گفتم: به خدا توی حال و هوای بازی نیستم. من رو از اینجا بیرون...
قبل از اینکه جمله ام تموم بشه، چشمم به علامت فلش کشیده شده روی کاغذ که به کنار دیوار چسبونده بودند، خورد. باز هم با تعجب ابرو هام رو در هم کردم و نزدیک تر رفتم. به یک علامت فلش دیگه ای اشاره داشت که اون هم به یکی دیگه اشاره می کرد.
-آخر این اشاره ها کسی باشه که علامت دست و فلان نشون میده، همه تون رو میکشم!
چند تا عامت به دنبال هم، من رو به سمت پنجره ی اتاق کشوند. در حالیکه غر می زدم " باز دارین چیکار می کنین؟" پرده رو تا آخر کنار زذم. با باز کردن پرده فکر کنم زیباترین منظره ی زندگیم رو دیدم. توی آبان ماه بودیم. به هر جایی هم که برف بباره، محاله که به ازمیر بباره. اما توی اون لحظه منظره ای که از شیشه ی پنجره به من منعکسمی شد، باعث شد که این واقعیت رو باور کنم. دونه دونه برف می بارید. یک ظرف سبز با طناب به پنجره بسته شده بود. همه ی موهای تنم تحت تاثیر همون چیز مزخرف که بهش میگن احساساتی شدن، به صف وایسادن. یک دستم رو روی دهنم گذاشتم و از خوشحالی فشار دادم. دست آزادم رو از پنجره بردم بیرون و اجازه دادم که بلور های برف روی دستم بنشینند. با وجود خورشید که از سمت راست می تابید، با خنده برف مصنوعی رو که توی دستم پر شده بود، استقبال کردم. ظرف رو از طناب آزاد کردم به کلید و کاغذی که تویش بود، نگاه کردم. توی کاغذ نوشته شده بود: هر سال روز تولدت آرزو می کنی که برف بیاد. مگه نه؟ دیوانه نمیباره دیگه!عین این خنگول ها هر بار روز تولدت این آرزو رو نکن. بیا بالا و امسال یه آروزی درست و حسابی کن!
قطره های اشکی که موقع خوندن می چکیدن رو با آستینم پاک کردم. دیوونه ها... کلید رو توی دست چپم محکم گرفتم و به سمت دری که علی قفل کرده بود دویدم. بازش کردم. با خودم می خندیدم. پنج طبقه رو دویدم و به پشت بامی که 4 تا کله پوک منتظرم بودن، رفتم. همین که از در وارد شدم، برف شادی رو به سر و روی من زدند. برف شادی چسبناک توی چند دقیقه به همه ی وجودم چسبید و من رو به یک آدم برفی زشت تبدیل کرد.
علی داد زد: تولدت مبارک زیبای من!
پیشم اومد. روی صورتش یک لبخند بزرگ بود که شادی رو بهم هدیه می کرد.
-می دونیم که دوازده ساله روز تولدت آرزو می کنی برف بیاد دختره ی خنگ! امسال خواستیم که شانس آرزوی دیگه ای رو بهت هدیه بدیم.
"خدایا لطفا... لطفا گریه نکنم وگرنه اینا تا ده سال من رو مسخره می کنن."
از وقتی که وارد تراس شدم برای اینکه اشک هام باز هم نریزن، به خودم فشار می آوردم تا کنترلشون کنم. به سینان، گوکهان و اوعوز که هنوز با اسپری برف شادی به این طرف و اون طرف می دویدند، نگاه کردم. بعد هم به علی که با خنده اش، چال هاش رو نشون می داد... دیگه نتونستم طاقت بیارم و اشک چشمام روی گونا هام جاری شد. گفتم: خیلی دیوونه این... همتون رو از یک ناحیه دار می زنم، میبینین حالا!
دست هام رو به دو طرف باز کردم تا بغلم کنند. قبل از اینکه علی که نزدیک تر بود اولین حمله رو کنه، اوعوز با دو اومد. علی رو هل داد و بغلم کرد. بعد گوکهان و سینان، در آخر هم علی...
هنوز برف شادی می زدند، واسه ی همین مثل یک توپ سفید شده بودیم. زیاد همدیگه رو بغـ*ـل نمی کردیم، یا به هم جمله های محبت آمیز نمی گفتیم. درست مثل همون لحظه... نتونستم بگم چقدر خوبه که هستین. پس یکم محکم تر بغلشون کردم. و بعد از دوازده سال، برای اولین بار روز تولدم یک چیز متفاوت رو توی دلم آرزو کردم. "خدایا لطفل این 4 تا پسر بچه ی خنگ رو از من جدا نکن. هر چی که میشه، ما بی پایان باشیم."
***

سایت دانلود رمان نگاه دانلود

دانلود رمان های عاشقانه

 

[Ay Çocuğu]

خستگی که به طرز فجیعی احساس می کردیم و یک حالت چسبناک که گرفتارش شده بودیم، باعث شد که جنب و جوش جشن جاش رو دوباره به روزهای عادی و روتین قبلی بدهد. علی یه گوشه چرت می زد، سینان با موبایلش سر گرم بود، گوکهان هم از یه طرف تلویزیون می بینه و از یه طرف توییت های مروه رو چک می کنه. من هم مثل یه پاندا روی فرش غلط می زدم. تا حالا شده دقیقا در زمان و مکانی که نباید باشه، یه جاییت که نباید بخاره، شروع می کنه به خاریدن؟ این حالت در آن لحظه تقدیم من شده بود! وسط فرش ایستادم. زیر چشمی داشتم کنترل می کردم تا ببینم کسی به من نگاه می کنه یا خیر که با گوکهان چشم تو چشم شدم. موبایلش رو به سمتم گرفت و گفت: مروه یه توییت زده: عاشق یه گاو شدم! خدا هیچکس رو اونقدر عاشق نکنه که بگه ایشالا اون گاو من باشم!
به نوشته های ریز صفحه ی موبایلش نگاه کردم و با خنده گفتم: ها! حتما تویی... تو هم به اندازه ی کافی گاو هستی دیگه.
چند ثانیه پکر بهم چشم دوخت و سپس با غر غر سرش رو برگردوند. منم دیدم مثل یه لاکپشت برعکس افتادم، بلند شدم. سینان با فرصت طلبی گفت: حالا که بلند شدی برام یه لیوان آی بیار یاپراکم.
چینی به دماغم دادم و در حالیکه پاهام رو به پشتم می زدم، سمت آشپزخونه دویدم. این برف شادی هم باعث شده همه جای بدنم بخاره. در آشپزخونه رو بستم. داشتن دوست های پسر توی همچین لحظات نادری می تونه خوب نباشه. مثلا برای یه خارش ساده بلند بشم و به یه اتاق دیگه بیام. بعد از عملیات خاریدن با یه راحتی فوق العاده از در خارج می شدم که یادم اومد سینان آب خواست. برگشتم و با یه لیوان آب دوباره به هال رفتم. وقتی که لیوان رو بهش می دادم، از عمد یکم روش ریختم. حتی متوجه هم نشد. سرم رو کردم توی گوشیش که چشمش رو بهش دوخته بود. با نیش باز گفتم: یه نفر جدیده؟
آب رو با یه نفس سر کشید و لیوان خالی رو به سمتم گرفت.
-گزده... از کلاس های دهم هست. اونقدر این دختر خوشگله یاپراک!
بالاخره سرش رو از گوشی بلند کرد و گفت: قسم می خورم وقتی میبینمش یکی هی از درونم داد می زنه الله اکبر! تا اون حد...!
حتی یک تای ابروم رو هم حرکت ندادم. کاملا پوکرفیس بهش زل زده بودم. لیوان رو که هنوز از دستش نگرفته بودم، تا دماغم آورد. گرفتمش و آب ته لیوان رو به صورتش پاشیدم.
-فقط مونده بود آب ته لیوان رو بریزی روی صورتم!
بی توجه بهش پرسیدم: اوعوز کجاست؟ چند ساعته نیست.
-یه نوت گذاشته نوشته " وقتی شما دارین این رو می خونین، من خیلی ازتون دورم". خل! توی دست شویی هست. حتما داره توییت های کیت اوپتون رو منشن می کنه.
یک لحظه اعوز رو توی اون حالت تصور کردم. با صورت مچاله شده به علی نگاهی انداختم و بعد گفتم: این صحنه از یه فیلم با کیفیت 144 هم زشت تر و حال به هم زن تر هست.
روی کاناپه جا نبود. پس به ناچار باز هم روی فرش نشستم. وقتی که همه به کار خودشون برگشتن، چشمم به کادو هام خورد. لباس بشیکتاش (تیم فوتبال ترکیه)، مانگا ی One Piece، گیم! اون ها هر سال بهتر از هر کس دیگه ای می دونن که برام چی بخرن. یه لبخندی زدم. از ذهنم " دختر خوش شانس روز تولد" می گذشت. متوجه یک چیز در رابـ ـطه با لباس صبح که به کلی یادم رفته بود، شده بودم. اون جتی که توی مغزم پرواز می کرد، یهو سقوط کرد. اونیکه دیروز به زور از م خواست لباس رو تنم کنم، گفته بود فردا تولد دوست دخترشه! داد زدم: اُها! امروز تولدمه!
گوکهان با خنده گفت: این دختر رو موقع بغـ*ـل کردن سر و ته اش کردیم چی کار کردیم... یا شایدم برف شادی رو اشتباهی زدیم به دهنش که مغزش هم چسبید و تشنج کرد چی شد... ده ساعت از جشن می گذره هنوز تازه فهمیده!
اما من نخندیدم. داشتن آماده می شدن که دلیل این قالب صورتم رو بپرسن که اوعوز با اون شلوار تا نصف کشیده نکشیده اش، یه ورود سریع به اتاق کرد و من رو از توضیح نجات داد.
-موبایلم افتاد توی چاه!!!
***

سایت دانلود رمان نگاه دانلود

دانلود رمان های عاشقانه