شعر دفتر اشعارفاضل شاهچراغ

[Diba]

از باغ شعر هایم
شاپرکی بردار
به سنجاق سر موهات بچسبان
تا بعد این که میروی
خبر خنده هایت را
برایم بیاورد
آخر من
بدون خنده های تو
چگونه شاعر باشم ...
چگونه ؟



.

 

[Diba]

نویسنده ها قلم را می بوسند
از نوشتن دست میکشند
فوتبالیست ها توپ را
بیا ببوسمت شعر را کنار بگذارم
پای زندگی ام در مرز خواب
و رویاهای بی تعبیر به خواب رفت
کجایی ؟
نمی آیی ؟

 

[Diba]

وقتی فهمیدم پرنده ام
که بال هایم
قیچی شده بود !

::: و دیگر برای من دیر شده بود
وقتی خودم را پیدا کردم
که در کوچه های شهر شما گم شده بودم ...

 

[Diba]

نسیمی وزید
مثل باران بی هوا
موهات پاشید به صورتم

چه عطر مهربانی ...
گفتمت دعا نمیکنی ؟
گفتی چی ؟
-که باران بگیرد !
چشم هات را بستی ...

در خوابم بوی نعنای تازه پیچید
بوی ریحان و پونه ی وحشی ...

 

[Diba]

چه عاشقانه خودش را از آبشار انداخت
وقتی که رود فهمید
در سرنوشتش رسیدن به دریا نیست ...

 

[Diba]

لعنت به پرنده ای که هرروز
می نشست روی شانه های درخت ..
از این شاخه به آن شاخه پرید
بر هر شاخه یک خاطره جا گذاشت
اما همین که
پاییز شد
بی هوا
بی خبر
بی خداحافظی
رفت ..

 

[Diba]

هیس !
دارم به پروانه ی قشنگی فکر می کنم...
که روی گُلی زیبا
به خواب رفته است ...

:::

ماه
عکس روی توست
توی حوض آسمان
.
.
+ لحظه ای بخند
تشنه ی هلال خنده ی تو ام ...

:::

من احساس میکنم در خلقت تو
اشتباهی رخ داده است
لبخندت باید روی لبت باشد!
نه توی چشم هایت ..

:::

در سرودن تو اغراق نمی کنم
از بچگی عادت کرده ام
چیز هایی که زیاد دوستشان دارم را
محکم تر بغـ*ـل کنم !

 

[Diba]

کم مانده دلم را بگیرم سر دستم
مثل دست فروش های کنار خیابان
به هر نگاه منتظری که رسیدم
به هر قیمتی که راضی شد
ردش کنم برود ..
.
.
.

 

[Diba]

تو را به آبادی چشم هات نخند
خنده هات مرض دارد
آدم را بیمار می کند
آخر آدم گـ ـناه دارد به خدا ...
یک بار حوا
یک بار شیرین
یک بار لیلا
حالا تو ...


نخند
خنده هات استعداد شگرفی دارند
برای بیمار کردن یک شهر
برای به بیابان فرستادن هزار مجنون
برای تیشه زدن به ریشه ی هزار فرهاد ..

نخند
خنده هات مرض دارند
آدم بیمار می شود
تو می روی
درد شروع می شود
آدم می پیچد به خودش
تو که برنمیگردی
حالش را نمی پرسی ...

قهوه ای بدجنس
شیرین نخند
آدم می بیند
مرض قند می گیرد
قند در دلش آب می شود
هوا برش می دارد
فرهاد می شود
تو میروی
می زند به سرش
سرش به سنگ می خورد
تیشه بر می دارد
می زند به ریشه اش ..

قهوه ای بدجنس
من عادت دارم تلخ بنوشم
تلخ شو
شیرین نباش
من که فرهادت نمی شوم !
یک بار مجنون شدم
هفت بیابان عشق را دویده ام
برای هفت پشتم بس است ...


قهوه ای بدجنس
با من گرم نگیر
سرد شو
تلخ شو
یک بار شیرین ِ داغ بی هوا سر کشیدم
هنوز گلوی سوخته ام بغض دارد ...
... هنوز دلم می سوزد !

قهوه ای بدجنس
نگو عزیزم
گرم نگیر با من
تابستان است
تنور عشق داغ است
به هر واژه میم مالکیت می چسبانی
فردا زمستان می شود
آدم برفی می شوی
تمام میم ها می افتند
روی سرم هوار می شود عشق ...

قهوه ای بدجنس
معمولی بیا
معمولی برو
بگذار معمولی دوستت داشته باشم ..

اصلا بیا فقط هم را
معمولی دوست داشته باشیم
من تو را بی لبخند
تو مرا بی شعر
باش؟ قهوه ای خوب من ... باش ؟

 

[Diba]

یکی می گفت :
گاهی اوقات باید روی یک تکه کاغذ بنویسی تعطیل
و بجسبانی روی پیشانی ات
ای کاش این را هم می گفت :
که گاهی وقت ها
روی یک تکه کاغذ بنویسی
توقف ممنوع !

و بچسبانی روی پیشانی ات
یا بنویسی پارک مساوی پنچری
و بچسبانی روی قلبت
تا دیگران
زیاد بودن و نبودنشان را
به رخ آدم نکشند !