شعر دفتر اشعار حسین بن منصور حلاج

[Diba]

• دیوان اشعار منصور حلاج

• غزل ها

• غزل شماره 240

دوش مرا رخ نمود دلبر روحانئي
داد بدست دلم سبحه سبحانئي

من چو بفرمان او سبحه گرفتم بدست
برد ز من دين و دل از ره پنهانئي

گشت دلم مـسـ*ـت او جان شده پابست او
خورده هم از دست او باده جانانئي

سوي من شه نشان کرد جنيبت روان
کرد در اقليم جان غارت سلطانئي

آن شه پر مکر و فن داشت خرابي من
تا بنهد از کرم گنج بويرانئي

آه که از عشق دوست کين همه فتنه ازوست
عابد ديرينه شد عاشق رهبانئي

کرد ز خود فانيم داد پريشانيم
برد مسلمانيم آه مسلمانئي

سطوت عشق جليل ساخته بي قال و قيل
خون دلم را سبيل بر خطر جانئي

آه که از بيخودي من چه شغب ها کنم
گر نکند شاه من رسم نگهبانئي

دوست چو آمد عيان رفت حسين از ميان
عاريه دارد بدوش خلعت انسانئي

 

[Diba]

• دیوان اشعار منصور حلاج

• غزل ها

• غزل شماره 241

رواني نقد جان درباز اگر سوداي ما داري
چو شمع از تاب دل بگداز اگر پرواي ما داري

شهنشاه جهان گردد غلام بنده فرمانت
چو بر منشور آزادي خط طغراي ما داري

چو از کبر و ريا رستي جمال کبريا بيني
بدان چشمي که نوراني ز خاک پاي ما داري

سر رشته بدستم ده مزن دم پاي از سرکن
اگر تو رأي غواصي در اين درياي ما داري

بهر سو چند ميپوئي چو مقصد کوي عشق آمد
چرا يار دگر جوئي چو دل جوياي ما داري

بچشمت ميل غيرت کش که غيري در نظر نايد
اگر تو ميل ديدار جهان آراي ما داري

بهر کس دل چو ميبندي نمي بيني که در عالم
بحسن و لطف و زيبائي کجا همتاي ما داري

جراحتهاي اين ره را چو راحتها شناس ار تو
هواي بزم روح افزاي راحت زاي ما داري

حسينا چون گداطبعان بهر مي لب نيالائي
اگر تو ذوق سرمستي از اين صهباي ما داري

 

[Diba]

• دیوان اشعار منصور حلاج

• غزل ها

• غزل شماره 242

جانم بسوخت از غم و بي غم نميکني
داني جراحت دل و مرهم نميکني

گفتم کني عيادت ما از سر کرم
مرديم و پاي رنجه بماتم نميکني

ما از تو قانعيم بيک غمزه سالها
يارب چه موجبست که آن هم نميکني

جان مرا ز آتش حسرت بسوختي
جانا حذر ز آه دمادم نميکني

چون حسن خويش دمبدم افزون کني جفا
وز ناز و عشـ*ـوه يک سر مو کم نميکني

جان مرا که محرم اسرار کبرياست
اندر حريم وصل تو محرم نميکني

تا گفتمت که اي گل خندان به بينمت
چشم مرا ز گريه تو بي نم نميکني

عالم ز عشق تو همه در شورشند و تو
هيچ التفات جانب عالم نميکني

رفت آنکه از جفاي تو فرياد کردمي
يا ذکر جور و ياد ز بيداد کردمي

 

[Diba]

• دیوان اشعار منصور حلاج

• غزل ها

• غزل شماره 243

اي کاشکي غم تو نصيب دلم شدي
تا با غم تو خاطر خود شاد کردمي

خسرو نيم که بر لب شيرين طمع کنم
باري همان وظيفه فرهاد کردمي

آن شد که در مقابل رخسار و قامتت
وصف لطافت گل و شمشاد کردمي

گر با دلم خيال تو ميساخت پيش از اين
والله که از وصال تو کي ياد کردمي

با من اگر جنايت عشقت قرين شدي
دل را ز قيد عقل خود آزاد کردمي

همچون حسين نامه هستي دريدمي

 

[Diba]

• دیوان اشعار منصور حلاج

• غزل ها

• غزل شماره 244

هر جا که هست چون تو گلي سرو قامتي
از بلبلان خسته برآيد قيامتي

گر جان و دل بروي تو ايثار کردمي
باشد که ني کند دل و جانم غرامتي

ناصح نديده چهره ليلي چرا کند
مجنون خسته را ز محبت ملامتي

عالم چو از تطاول زلف تو در هم است
حال مرا چگونه بود استقامتي

صد آبروي يابم اگر باشدم بحشر
از خاک آستان تو بر رخ علامتي

عمري که غافل از رخ خوبت گذاشتم
ضايع گذشت و هست بر آنم ندامتي

چشم حسين چشمه خونين روان کند
هر جا که بي حبيب نمايد اقامتي

 

[Diba]

• دیوان اشعار منصور حلاج

• غزل ها

• غزل شماره 245

ايکاش در هواي تو من خاک گشتمي
باري ز ننگ هستي خود پاک گشتمي

گر بودمي بشادي وصلت اميدوار
کي من ز درد هجر تو غمناک گشتمي

اي کاش در شکارگهت صيد بودمي
تا يک نفس مصاحب فتراک گشتمي

پيوسته سجدگاه ملک بودمي اگر
زير سم سمند تو من خاک گشتمي

چون عاقبت ز دست بتان کشته گشتني است
باري قتيل آن بت چالاک گشتمي

گر چون حسين خاک درت بودمي بقدر
چون عرش تاج تارک افلاک گشتمي

 

[Diba]

• دیوان اشعار منصور حلاج

• غزل ها

• غزل شماره 246

اگر شبي ز جمالت نقاب بگشائي
بچهره خلوت عشاق را بيارائي

ز عيد رسمي مردم چه حاصل است مرا
خجسته عيد من آندم که روي بگشائي

اگر کشش نکند جذبه عنايت تو
چه سود کوشش آشفتگان شيدائي

برفت تا تو برفتي فروغ صحبت ما
بيا بيا که تو خورشيد مجلس آرائي

چه طرفه اي تو که يکدم شکيب نيست مرا
که را ز جان گرامي بود شکيبائي

ز چشم مردم صورت پرست پنهاني
وليک در نظر اهل دل هويدائي

دلا براي تماشا بهر طرف منگر
نگر بخويش که تو جان هر تماشائي

تو قطره اي که جدا گشته اي ز جوشش بحر
درآ ببحر که گـه موج و گاه دريائي

چو نور چشم حسيني چگونه نشناسد
بهر لباس که اي نازنين برون آئي

 

[Diba]

دیوان اشعار منصور حلاج

غزل ها

غزل شماره 247



تو که شاه ملک حسني و سرير و جاه داري
دل همچو من گدائي عجب ار نگاه داري

ز توام اميد رحمت بکدام روي باشد
که نه غم از آب ديده نه خبر ز آه داري
ز ميان ماهرويان رسدت بحسن دعوي
که چو آفتاب روشن ز دو رخ گواه داري

مپسند در دل من همه خار حسرت ايگل
تو مرا بهل در آنجا که نه جايگاه داري
در خلوت درون را چو بروي غير بستم
پس از آن چنانکه خواهي تو بيا که راه داري
خبري ز پير کنعان چه شود اگر بپرسي
که تو يوسف زماني کمر و کلاه داري
بحديث سر رندي حسين رو مگردان
بکمال آشنائي که بسر شاه داري

 

[Diba]

• دیوان اشعار منصور حلاج

• غزل ها

• غزل شماره 248

شبي از روي دلداري اگر ديدار بنمائي
چو خورشيد جهان آرا همه عالم بيارائي

تو اندر پرده پنهان و جهان پر شورش از عشقت
قيامت باشد آنساعت که از پرده برون آئي

نه صبر از تو بود ممکن اگر پنهان شوي يکدم
نه طاقت ميکند ياري اگر ديدار بنمائي

گر از روي رضا يکدم نظر بر عالم اندازي
دري از روضه رضوان بروي خلق بگشائي

تو با چندين نشانيها ز چشم خلق پنهاني
ولي در عين پنهاني بر عارف هويدائي

مشو غايب ز من يکدم که آرام دل و جاني
مرو از چشم من بيرون که نور چشم بينائي

جهان آيينه اي آمد صفا و روشنيش از تو
همه عالم سراسر تن تو تنها جان تنهائي

بلطفم سوي خود ميکش که من ذره تو خورشيدي
بخويشم آشنائي ده که من قطره تو دريائي

حسين اشعار شيرينت چنان بگرفت عالم را
که طوطي را نميتابد بعهد تو شکرخائي

 

[Diba]

• دیوان اشعار منصور حلاج

• غزل ها

• غزل شماره 249

نظر بحال دل خسته ام نمي فکني
اگر چه روز و شب اي دوست در درون مني

صبا ز چين سر زلفت ار برد بوئي
بسي شکست که آرد بنافه ختني

منم که عهد تو اي دوست نشکنم هرگز
توئي که خاطر من لحظه لحظه مي شکني

ز روي لطف تو شعر مرا پسنديدي
سزد که نام برآرم کنون بخوش سخني

منم که جان بوفاداري تو خواهم داد
تو گر وفا کني اي نازنين وگر نکني

حسين بي رخ تو ميل انجمن نکند
که نور ديده عشاق و شمع انجمني