شعر اشعار رضی الدین آرتیمانی

[Diba]

رباعی 1
باز آ باز آ، چو روح در تن باز آ

چون جان به بدن، چو گل بگلشن باز آ


گفتی که چسان تو زندهای دور از من

دور از تو فتادهام به مردن باز آ
​

 

[Diba]

رباعی 2
در دین حق ار نبودهای مادر زا

این چشم ببند و چشم دیگر بگشا


بشناخت تو را هر آنکه دور از من دید

چون قبله که پیدا شود از قبله نما
​

--------------------------------------------​

 

[Diba]

رباعی 3
شوخی که تمام پای بستم او را

بی منت جام و باده مستم او را


گفتا مپرستید بغیر از من کس

جز او نه کسی تا که پرستم او را

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------​

​

 

[Diba]

رباعی شماره ۴

از بس در سر هوای آن دوست مرا
روی دل از آنجهت بهر سوست مرا
چون دوست نمیکند ز دشمن فرقم
دشمن که نکرد فرق از دوست مرا​

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------​

​

 

[Diba]

رباعی شماره ۵
​

ای عشق بحسن دیده در ساز مرا
عیبم همه سر بسر، هنر ساز مرا
دل گیرم از آب زندگانی، دلگیر
لب تشنه بخوناب جگر ساز مرا
​

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------​

​

 

[Diba]

رباعی شماره ۶

رفتم بر آن نگار سیمین غبغب
گفتم بسفر میروم ای مه امشب
روئی چو قمر،زلف چو عقرب بنمود
یعنی که مرو هست قمر در عقرب​

​

​

 

[Diba]

رباعی شماره ۷

هر گز دل خو نگشتهام از غم نگرفت
راه و روش مردم عالم نگرفت
کس یار نشد به ما که اغیار نگشت
کس مار نشد که او ز مارم نگرفت​

​

​

 

[Diba]

رباعی شماره ۸

ای گشته تو را صفات، مانع از ذات
از ذات فرو نمان به امید صفات
چندم پرسی کز چه جهت روزی توست
با آنکه خداست رازق از کل جهات​

​

​

 

[Diba]

رباعی شماره ۹

آهم ز فراز آسمٰانها بگذشت
اشکم ز محیط هفت دریا بگذشت
گفتی که به کار سازیت برخیزم
بنشین بنشین که کار از اینها بگذشت​

​

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
​

​

 

[^Venus^]

الهی سوختم بی‌غم الهی

کرامت کن نم اشکی و آهی

چه اشک، اشکی که چون ریزد ز مژگان

شود دامان ازو رشک گلستان

چه آه آهی که چون از دل زند سر

بسوزاند دل یاقوت احمر،

دل بی‌عشق بر جان بس گران است

سر بی‌شور مشتی استخوان است

تو را خلد و مرا باغ و چمن عشق

تو را حور و مرا گور و کفن عشق

ز عشق از هر چه برتر میتوان شد

خدا گر نه، پیمبر میتوان شد

اگر یزدان پاک از لات عشق است

جهان را قاضی الحاجات عشق است

نداند عقل راه خانهٔ عشق

که عقل کل بود دیوانهٔ عشق

خراب عشق آباد ی ندارد

بد و نیک و غم و شادی ندارد

نداند دوست از دشمن گل از خار

برش یکسان بود تسبیح و زنار

ز لذتهای عٰالم گر کنم یاد

بجز خون جگر چشمم مبناد

مبادا مرهم داغم جز آتش

رضی خواهی بعٰالم گر دلی خوش

دانلود رمان های عاشقانه