شعر اشعار خیام

[Mahdieh.F]

شيخي بزني بـدکـاره گفتا: مستي ، / هر لحظه بدام دگري پا بستي ؛
گفتا: شيخا، هر آنچه گوئي هستم ، / آيا تو چنانکه مي نمائي هستي ؟

.

 

[Mahdieh.F]

برخیز و بیا بتا برای دل ما حل کن به جمال خویشتن مشکل ما

یک کوزه نوشید*نی تا بهم نوش کنیم زان پیش که کوزه‌ها کنند از گل ما

 

[Mahdieh.F]

چون عهده نمی‌شود کسی فردا را حالی خوش دار این دل پر سودا را

می نوش به ماهتاب ای ماه که ماه بسیار بتابد و نیابد ما را

 

[Mahdieh.F]

قرآن که مهین کلام خوانند آن را گـه گاه نه بر دوام خوانند آن را

بر گرد پیاله آیتی هست مقیم کاندر همه جا مدام خوانند آن را

 

[Mahdieh.F]

گر می نخوری طعنه مزن مستانرا بنیاد مکن تو حیله و دستانرا

تو غره بدان مشو که می مینخوری صد لقمه خوری که می غلام‌ست آنرا

 

[Mahdieh.F]

هر چند که رنگ و بوی زیباست مرا چون لاله رخ و چو سرو بالاست مرا

معلوم نشد که در طربخانه خاک نقاش ازل بهر چه آراست مرا

 

[Mahdieh.F]

ماییم و می و مطرب و این کنج خراب جان و دل و جام و جامه پر درد نوشید*نی

فارغ ز امید رحمت و بیم عذاب آزاد ز خاک و باد و از آتش و آب

 

[Mahdieh.F]

بر آمد و باز بر سر سبزه گریست بی بادهٔ گلرنگ نمی‌باید زیست

این سبزه که امروز تماشاگه ماست تا سبزهٔ خاک ما تماشاگه کیست

 

[Mahdieh.F]

امروز ترا دسترس فردا نیست و اندیشه فردات بجز سودا نیست

ضایع مکن این دم ار دلت شیدا نیست کاین باقی عمر را بها پیدا نیست

 

[Mahdieh.F]

ای آمده از عالم روحانی تفت حیران شده در پنج و چهار و شش و هفت

می نوش ندانی ز کجا آمده‌ای خوش باش ندانی بکجا خواهی رفت