شعر اشعار امیر خسرو دهلوی

[A.R دختر اتش]

دلم در عاشقی آواره شد آواره تر بادا

تنم از بی‌دلی بیچاره شد بیچاره تر بادا

به تاراج عزیزان زلف تو عیاریی دارد

به خونریز غریبان چشم تو عیاره تر بادا

رخت تازه است و بهر مردن خود تازه تر خواهم

دلت خاره‌ست و بهر کشتن من خاره تر بادا

گرای زاهد دعای خیر میگویی مرا این گو

که آن آوارهٔ از کوی بتان آواره تر بادا

همه گویند کز خون‌خواریش خلقی بجان آمد

من این گویم که بهرجان من خون خواره تر بادا

دل من پاره گشت از غم نه زان گونه که به گردد

و گر جانان بدین شادست یا رب پاره تر بادا

چو با تردامنی خو کرد خسرو با دو چشم تر

به آب چشم پاکان دامنش همواره تر بادا

 

[A.R دختر اتش]

صد هزاران آفرین جان آفرین پاک را

کافرید از آب و گل سروی چو تو چالاک را

تلخ می گویی و من می بینمت از دور و بس

زهر کی آید فرو، گر ننگرم تریاک را

غنچه دل ته به ته بی گلرخان خونست از آنک

بوستان زندان نماید، مردم غمناک را

چون ترا بینم، هم از چشم خودم در رشک، از آنک

بوستان زندان نماید، مردم غمناک را

چون ترا بینم، هم از چشم خودم در رشک، از آنک

کرد تردامن رخت این چشمهای پاک را

گر به کویت خاک گردم نیست غم، لیکن غم است

کز سر کویت بخواهد باد برد این خاک را

شهسوارا، عیب فتراک است صید چون منی

گاه بستن عذرخواهی کن ز من فتراک را

چون دلم زو چاک شد، ای پندگو، راضی نیم

از رگ جان خود اردوزی در این دل چاک را

چشمه عمرست و خلقی در پیش، حیفی قویست

آشنایی با چنان دریا، چنین خاشاک را

ناله جانسوز خسرو کو به دلها شعله زد

رحمتی ناموخت آن سنگین دل ناباک را



امیر خسرو دهلوی

 

[A.R دختر اتش]

صبا آمد ولی دل باز نامد



غریب ما به منزل باز نامد


دل مارفت با محمل نشینی

رود جان هم که محمل باز نامد


به عشقم مـسـ*ـت بگذارید زیراک

کس از میخانه عاقل باز نامد

نصیحت زندگان را کرد باید

کز افسون مرغ بسمل باز نامد

امیر خسرو دهلوی

 

[A.R دختر اتش]

باغ در ایام بهاران خوش است

موسم گل با رخ یاران خوشست


چون گل نوروز کند نافه باز

نرگس سرمست در آید به ناز

 

[A.R دختر اتش]

خداوندا دلم را چشم بگشای

به معراج یقینم راه بنمای

به رحمت باز کن گنجینهٔ جود

درونم خوان بشاد روان مقصود

 

[A.R دختر اتش]

ای عذر پذیر عذرخواهان

عفو تو شفیع پرگناهان

خسرو که کمینه بندهٔ تست

در هر چه فتد افگندهٔ تست

 

[A.R دختر اتش]

چون تن آدم ز گل آراستند

خانهٔ جان بهر دل آراستند

آدمی آن است که در وی دل است

ور نه علف خانهٔ آب و گل است

 

[A.R دختر اتش]

خوش خلعتی است جسم ولی استوار نیست

خوش حالتی است عمر ولی پایدار نیست





خوش منزلی است عرصه‌ی روی زمین دریغ



کانجا مجال خوشـی‌ و مقام قرار نیست




دل در جهان مبند که کس را ازین عروس



جز آب دیده خون جگر در کنار نیست





غره مشو ز جاه مجازی به اعتبار



کاین جاه را به نزد خدا اعتبار نیست





زنهار اختیار مکن بهر منزلی



کانجا بدست هیچکس اختیار نیست

 

[« «N¡lOo£aR» »]

یک زمان از پای ننشینم
به جست و جوی تو
یا کُنم سر را فدایت،
یا به دست آرم تُرا...
#امیرخسرو
♦️

 

[« «N¡lOo£aR» »]

آنچنانی نشسته اَندر دل
که نفَس هَم در آن نمی گنجد...
#امیرخسرو
♦️ ​