شعر اشعار باباافضل کاشانی

[^Venus^]

گر تو به خود و حال خود در نگری

بر تن همه پوست همچو جامه بدری

از خوردن نان و آب بینی که همی

جز زهر نیاشامی و جز خون نخوری

 

[^Venus^]

یا رب ز قضا بر حذرم می‌داری

وز حادثه ها بی خبرم می‌داری

هر چند ز من بیش بدی می‌بینی

هر دم ز کرم نکوترم می‌داری

 

[^Venus^]

گیرم که سلیمان نبی را پسری

بر باد نشسته ای، جهان می سپری

گیرم که به کام توست گیتی، شب و روز

بنگر که پدر چه برد تا تو چه بری

 

[^Venus^]

با داده قناعت کن و با داد بزی

در بند تکلف مرو، آزاد بزی

در به ز خودی نظر مکن، غصه مخور

در کم ز خودی نظر کن و شاد بزی

 

[^Venus^]

از باد اگر سبق بری در تیزی

چون خاک اگر هزار رنگ آمیزی

چون آب محبت علی نیست تو را

آتش ز برای خود همی انگیزی

 

[^Venus^]

از کبر مدار هیج در سر هوسی

کز کبر به جایی نرسیده است کسی

چون زلف بتان شکستگی عادت کن

تا دل ببری هزار، در هر نفسی

 

[^Venus^]

تا ره نبری به هیچ منزل نرسی

تا جان ندهی به هیچ حاصل نرسی

حال سگ کهف بین که از نادره‌هاست

تا حل نشوی به حل مشکل نرسی

 

[^Venus^]

بی مرگ به عمر جاودانی نرسی

نامرده به عالم معانی نرسی

تا همچو خلیل اندر آتش نروی

چون خضر به آب زندگانی نرسی

 

[^Venus^]

در راه طلب اگر تو نیکو باشی

فرماندهٔ این سرای نه توی باشی

اول قدم آن است که او را طلبی

واخر قدم آن است که خود او باشی

 

[^Venus^]

ای دل، ز نوشید*نی جهل، مـسـ*ـتی تا کی؟

وی نیست شونده، لاف هستی تا کی؟

ای غرقهٔ بحر غفلت، ار ابر نه‌ای

تر دامنی و هوا پرستی تا کی؟