شعر اشعار فرخی سیستانی

[^Venus^]

جستم همه ساله ای پسر کام تو من

خرسند همی بودم در دام تو من

سیر آمدم از بهانه خام تو من

بریخ اکنون نگاشتم نام تومن

 

[^Venus^]

گویند که معشوق تو زشتست و سیاه

گر زشت و سیاهست مرا نیست گـ ـناه

من عاشقم و دلم بر او گشته تباه

عاشق نبود ز عیب معشوق آگاه

 

[^Venus^]

خط آوردی رواست بر روی چو ماه

خوشتر گشتی از آنچه بودی صد راه

در آرزوی خط تو خوبان سپاه

بر روی همی کشند خطهای سیاه

 

[^Venus^]

با من چو گل شکفته باشی گـه گـه

گاهی باشی چو کارد با گوشت تبه

روزی همه آری کنی و روزی نه

یک ره صنما بنه مرا بریک ره

 

[^Venus^]

ای دوست به یک سخن ز من بگریزی

خوی تو نبد به هر حدیثی تیزی

بد گشتی از آن که با بدان آمیزی

بادیگ بمنشین که سیه برخیزی

 

[^Venus^]

ای دوست مرادید همی نتوانی

بیهوده چرا روی زمن گردانی

بیجرم و جنایتی که از من دانی

چون پیر خر از نیش، زمن ترسانی

 

[^Venus^]

ای دوست تر، از دو دیده و بینایی

ای آنکه ز پیش چشم ناپیدایی

آن روز که آمدی مرا دربایی

گر تا به قیامت تو غذانی (؟) نایی

 

[^Venus^]

از بهر خدای اگر تو یی سرو سرای

یکباره زمن باز مگیر ای بت پای

دیدار عزیز کردی ای بار خدای

سیمرغ نه ای روی رهی را بنمای