مشاعره مشاعره با اشعار عمر خیام

[ریحانه سادات]

می خوردن و شاد بودن آيين منست
فارغ بودن ز کفر و دين؛ دین منست
گفتم به عروس دهر کابين تو چیست
گفتــا دل خـرم تـو کابين مـن است

 

[MAHAhrb]

ترکیب طبایع چو به کام تو دمی است
رو شاد بزی اگرچه برتو ستمی است
با اهل خرد باش که اصل تن تو
گردی و نسیمی و غباری و دمی است

 

[« «N¡lOo£aR» »]

تا کی غم آن خورم
که دارم یا نه

وین عمر به خوش دلی
گذارم یا نه

پر کن قَدح باده
که معلومم نیست

کاین دَم که فرو برم
برآرم یا نه...
​

 

[MAHAhrb]

هر چند که رنگ و بوی زیباست مرا
چون لاله رخ و چو سرو بالاست مرا
معلوم نشد که در طربخانه خاک
نقاش ازل بهر چه آراست مرا

 

[« «N¡lOo£aR» »]

اَز دی که گُذشت
هر چه گویی خوش نیست

خوش باش و زِ دی
مَگو که امروز خوش است...

​

 

[MAHAhrb]

تا چند زنم بروی دریاها خشت
بیزار شدم ز بت‌پرستان کنشت
خیام که گفت دوزخی خواهد بود
که رفت بدوزخ و که آمد ز بهشت

 

[ریحانه سادات]

تا چند زنم به روی دریا ها خشت
بیزار شدم ز بت پرستان و کنشت
خیام که گفت دوزخی خواهد بود
که رفت به دوزخ و که آمد ز بهشت

 

[MAHAhrb]

تا چند اسیر عقل هر روزه شویم
در دهر چه صد ساله چه یکروزه شویم
در ده تو بکاسه می از آن پیش که ما
در کارگه کوزه‌گران کوزه شویم

 

[« «N¡lOo£aR» »]

من بی میِ ناب، زیستن نتوانم
بی باده کشیدِ بار تن نتوانم

من بنده‌ی آن دمم که ساقی گوید
یک جام دگر بگیر و من نتوانم...
​

 

[ریحانه سادات]

مهـتاب بــه نـور دامـن شـب بـشکافت
می نوش دمی خوش تر از اين نتوان یافت
خوش بــاش و بـينديش که مـهتاب بسی
اندر سر گور یک به یک خـواهد تافت