شعر اشعار شاه نعمت الله ولی

[Diba]

هر آینه ای که آید اندر نظرم

تمثال جمال روی او می ‌نگرم

در جام جهان نما نگاهی کردم

مجموع کمال در یکی می‌ شمرم

 

[Diba]

تا جان دارم به می خوری می‌ کوشم

در کوی مغان مدام می می‌ نوشم

صد صومعه را به نیم حبه نخرم

من دیر مغان به این بها نفروشم

 

[Diba]

تا جان باشد به می خوری می‌ کوشم

خوش آب حیاتی است روان می ‌نوشم

مویی ز سر زلف بتی یافته ام

زنـــار کنم بـــه عـــالمی نــــفروشم

 

[Diba]

گفتم چه کنم که می گو چه کنم

گفتم جویم گفت که می جو چه کنم

گفتا می رو چنانکه من می کارم

گفتــم آری اگر نــَرویم چه کنــــم

 

[Diba]

هر گـه که دل از خلق جدا می‌ بینم

احوال وجود با نوا می‌ بینم

و آن لحظه که بی خود نفسی بنشینم

عالم همه سر به سر خدا می‌ بینم

 

[Diba]

در خلوت دل یار نهان می ‌بینم
پیداست به علم او روان می ‌بینم
ازدیدهٔ کور روشنائی مطلب
عینی است عین و من عیان می‌ بینم

 

[Diba]

گر صوفی صفهٔ صفا را بینم

ور عاشق رند بینوا را بینم

گر خود نگرم وگر شما را بینم

در هر چه نظر کنم خدا را بینم

 

[Diba]

در ذات همه جلال او می ‌بینم

در حسن همه جمال او می ‌بینم

بینم همه کاینات در عین کمال

این نیز هم از کمال او می‌ بینم

 

[Diba]

این درد همیشه من دوا می ‌بینم

در قهر و جفا لطف و وفا می بینم

در صحن زمین به زیر نه سقف فلک

در هر چه نظر کنــم خدا می‌ بیـنم

 

[Diba]

زان باده نخورده ام که هشیار شوم

آن مـسـ*ـت نیم که باز بیدار شوم

یک جام تجلّی بلای تو بَسَم

تا از عدم و وجود بیدار شوم