شعر اشعار خیام

[PARISA_R]

رباعی شمارهٔ ۱۶۱

ایدل تو به اسرار معما نرسی
در نکته زیرکان دانا نرسی

اینجا به می لعل بهشتی می ساز
کانجا که بهشت است رسی یا نرسی​

 

[PARISA_R]

رباعی شمارهٔ ۱۶۲

ای دوست حقیقت شنواز من سخنی
با باده لعل باش و با سیم تنی

کانکس که جهان کرد فراغت دارد
از سبلت چون تویی و ریش چو منی​

 

[PARISA_R]

رباعی شمارهٔ ۱۶۳

ای کاش که جای آرمیدن بودی
یا این ره دور را رسیدن بودی

کاش از پی صد هزار سال از دل خاک
چون سبزه امید بر دمیدن بودی​

 

[PARISA_R]

رباعی شمارهٔ ۱۶۴

بر سنگ زدم دوش سبوی کاشی
سرمست بدم که کردم این عیاشی

با من به زبان حال می‌گفت سبو
من چون تو بدم تو نیز چون من باشی​

 

[PARISA_R]

رباعی شمارهٔ ۱۶۵

بر شاخ امید اگر بری یافتمی
هم رشته خویش را سری یافتمی

تا چند ز تنگنای زندان وجود
ای کاش سوی عدم دری یافتمی​

 

[PARISA_R]

رباعی شمارهٔ ۱۶۶

بر گیر پیاله و سبو ای دلجوی
فارغ بنشین بکشتزار و لب جوی

بس شخص عزیز را که چرخ بدخوی
صد بار پیاله کرد و صد بار سبوی​

 

[PARISA_R]

رباعی شمارهٔ ۱۶۷

پیری دیدم به خانهٔ خماری
گفتم نکنی ز رفتگان اخباری

گفتا می خور که همچو ما بسیاری
رفتند و خبر باز نیامد باری​

 

[PARISA_R]

رباعی شمارهٔ ۱۶۸

تا چند حدیث پنج و چار ای ساقی
مشکل چه یکی چه صد هزار ای ساقی

خاکیم همه چنگ بساز ای ساقی
بادیم همه باده بیار ای ساقی​

 

[PARISA_R]

رباعی شمارهٔ ۱۶۹

چندان که نگاه می‌کنم هر سویی
در باغ روانست ز کوثر جویی

صحرا چو بهشت است ز کوثر گم گوی
بنشین به بهشت با بهشتی رویی​

 

[PARISA_R]

رباعی شمارهٔ ۱۷۰

خوش باش که پخته‌اند سودای تو دی
فارغ شده‌اند از تمنای تو دی

قصه چه کنم که به تقاضای تو دی
دادند قرار کار فردای تو دی​