شعر دفتر اشعار حسین بن منصور حلاج

[Diba]

• دیوان اشعار منصور حلاج

• غزل ها

• غزل شماره 260

آه که از ره کرم يار نکرد يارئي
سوختم از غم و نشد رنجه بغمگسارئي

بر سر صيد خود مرا کشت و نگاه هم نکرد
لايق صيد خسروي نيست چو من شکارئي

چاره کار عاشقان زاري و زور و زر بود
زور و زرم چو نيست هست چاره بنده زارئي

کبر و ريا نميکنم بر در کبرياي او
عزت و سرفرازيم مسکنت است و خوارئي

نيستم آتشي صفت سر بهوا نمي کشم
بر درش آبروي من هست ز خاکسارئي

من باميد لطف تو آمده ام به پيش در
بدرقه طريق من هست اميدوارئي

با تن همچو برگ که کوه بلا همي کشم
پيشه عاشقان بود طاقت و برد بارئي

شد ز علاج درد من عقل بعجز معترف
زانکه ز عشق خورده ام ضربت زخم کارئي

گر به نثارت آورم همچو حسين جان بکف
از رخ اهل دل کشم خجلت و شرمسارئي

 

[Diba]

• دیوان اشعار منصور حلاج

• غزل ها

• غزل شماره 261

تا ز حسن خويش عکسي در جهان انداختي
عاشقان را آتش اندر خانمان انداختي

ريخته در کام هستي جرعه اي از جام عشق
شور و غوغا در زمين و آسمان انداختي

تا شناسد مر ترا در هر لباسي چشم جان
خلعت درد طلب بر دوش جان انداختي

هر که از عشق جمالت فرش هستي دربراست
نطع اقبالش بملک جاودان انداختي

در هوايت عالمي چون ذره بر هم ميزند
تا ز مهر آوازه در کون و مکان انداختي

بحر وحدت را تموج داده از بهر ظهور
در تلاطم زان رشاش بي کران انداختي

تا جمال وحدت از اغيار باشد مختفي
صورت امواج کثرت در ميان انداختي

در معني و کف صورت از اين درياي ژرف
رقت جوشيدن هويدا و نهان انداختي

اصل وحدت از تموج کي شود زايل وليک
هر زمان کوتاه بين را در گمان انداختي

کرده ترک عشق را سرلشگر خيل وجود
رسم عادت در اقاليم روان انداختي

سوختي در يکنفس خاشاک هستي حسين
ز آتش غيرت که در وي ناگهان انداختي

 

[Diba]

• دیوان اشعار منصور حلاج

• غزل ها

• غزل شماره 262

دلا چون در خم چوگان عشق دوست چون گوئي
اگر ضربت زند شايد که از خدمت سخن گوئي

اگر کشتن بود کامش ترا بايد شدن رامش
نخواهي جستن از دامش که او شير و تو آهوئي

ز جام عشق اگر مستي بشو دست از غم هستي
چو در دلدار پيوستي ز غير او چه ميجوئي

ز شوق روي آن دلبر فدا کن مال و جان و سر
ز عقل و دين و جان بگذر اگر ديوانه اوئي

چو يار آمد بدلجوئي بهر جانب چه ميپوئي
چو با تست آنچه ميجوئي چرا آشفته هر سوئي

از اين تخمير آب و گل توئي مقصود حق اي دل
توئي درياي بي ساحل بصورت گر چه چون جوئي

ز گوهرهاي گنج شه بغواصي شوي آگه
در اين دريا اگر يکره دو دست از جان فرو شوئي

حسين از فيض سبحاني مشامي جوي روحاني
که از نفخات رباني رياحين رضا بوئي

 

[Diba]

• دیوان اشعار منصور حلاج

• غزل ها

• غزل شماره 263

اي دوست سعي کن که بدست آوري دلي
گر بايدت ز عمر گرانمايه حاصلي

بنشان بچشمت از سر حرمت چو توتيا
گردي که خيزد از اثر پاي مقبلي

گر چشم مرحمت بگشائي بحال خلق
رحمي کني هر آينه بر اشگ سايلي

چون خاک راه بر در اربـاب دل نشين
باشد که بر تو يک نظر افتد ز کاملي

بي روي زرد و سوز درون و سرشک لعل
در جمع اهل دل نشوي شمع محفلي

کشتي دل غريق محيط بلاي اوست
کو باد رحمتي که رساند بساحلي

از عشق ساز بدرقه راه اي حسين
بي راهبر کسي نبرد پي بمنزلي

 

[Diba]

• دیوان اشعار منصور حلاج

• غزل ها

• غزل شماره 264

بهر کسي که نمائي جمال خود هيهات
دريغ جان من از حسن خويش بيخبري

بنوش لعل لب خويش راحت روحي
به نيش غمزه اگر چه جراحت جگري

منم که شاهي عالم بهيچ نشمارم
اگر مرا تو کمينه غلام خود شمري

ز خاک من بمشامت رسد شميم وفا
پس از وفات اگر تو بتربتم گذري

من و توئيم يکي در مقام وحدت عشق
بصورت ارچه منم ديگر و تو هم دگري

اگر مراد طلب ميکني حسين از دوست
بآه نيم شبي ساز و گريه سحري

 

[Diba]

• دیوان اشعار منصور حلاج

• غزل ها

• غزل شماره 265

جان و جهان فدايت اي آنکه به ز جاني
ذوقي است جان سپردن چون جان تو مي ستاني

مردن بداغ دردت عيش است بي نهايت
گشتن قتيل عشقت عمريست جاوداني

از حال مـسـ*ـت اين ره هشيار نيست آگه
ساقي بيار جامي زان باده اي که داني

چون گريه دو چشمم غماز حال من شد
نشگفت اگر بماند راز دلم نهاني

بي همدمان يکدل از زندگي چه حاصل
ذوقي چنان ندارد بي دوست زندگاني

گر دوست جوئي اي دل از خويش بي نشان شو
تا زو نشان بيابي در عين بي نشاني

ايمرغ سدره منزل بگشاي بال و بر پر
زين خارزار صورت در گلشن معاني

يارب چه عيش باشد در گلشني نشستن
کايمن بود بهارش از آفت خزاني

بر تخت ملک سرمد دارد حسين مسند
گر بگذرد چه نقصان زين خاکدان فاني

 

[Diba]

• دیوان اشعار منصور حلاج

• غزل ها

• غزل شماره 266

راه اگر سوي خرابات مغان دريابي
دارد اميد که اسرار نهان دريابي

از سر هستي موهوم سبک برخيزي
گر از آن ساقي جان رطل گران دريابي

دوست را کز دو جهان مسند او بيرونست
چو تبرا کني از هر دو جهان دريابي

تا نشاني بود آن نام تو باقي در عشق
نيست ممکن که از او نام و نشان دريابي

خلوت دل که در او يار تو ماوي سازد
ادب آن نيست که اغيار در آن دريابي

گر دل از مهر هواي دگران برگيري
دوست را جانب خود دل نگران دريابي

همه تن خاک شو اندر ره دلدار حسين
تا رهي سوي سراپرده جان دريابي

 

[Diba]

• دیوان اشعار منصور حلاج

• غزل ها

• غزل شماره 268

خرم از درد توام زانرو که درمانم توئي
رفتي از چشمم ولي پيوسته در جانم توئي

آشکارا درد دل پيش تو گفتن روي نيست
زانکه من پروانه ام شمع شبستانم توئي

بي گل رويت اگر چون ابر گريم عيب نيست
من چو يعقوب حزينم ماه کنعانم توئي

با لب ميگون و چشم پرخمار خويشتن
آنکه هردم ميکند سرمست و حيرانم توئي

جان من هنگام خاموشي چو جاني در دلم
وقت ناله چون نفس همراه افغانم توئي

در پس هر پرده آنکو فتنه ها انگيختي
گرچه پنهان ميکني پيدا و پنهانم توئي

خواه چون چنگم نواز و خواه چون عودم بسوز
من غلام بنده فرمان شاه و سلطانم توئي

تا حيات تازه از عشق تو يابم چون حسين
جان فدايت ميکنم اي آنکه جانانم توئي

 

[Diba]

• دیوان اشعار منصور حلاج

• غزل ها

• غزل شماره 269

هر دم ز پس پرده دل و دين بربائي
اي واي گر از پرده تجلي بنمائي

تا هيچکسي از تو خبردار نگردد
هر دم بلباس دگر اي دوست برآئي

گفتي چو نقابي بگشائي همه سوزند
من سوخته آنکه نقابي نگشائي

چون لاله جگر سوخته از داغ فراقم
اي گل که از اين غنچه صد تو بدرآئي

تو شاه جهاني و جهاني بتو محتاج
بر درگه تو پيشه من، هست گدائي

نشگفت گرت ميل جدائي بود از من
جان را بود آري ز بدن رسم جدائي

پارينه حسين از قدمت داشت صفائي
اي يار وفا پيشه ام امسال کجائي

 

[Diba]

• دیوان اشعار منصور حلاج

• غزل ها

• غزل شماره 270

اي سرو ناز رونق بستان عالمي
وي نور ديده شمع شبستان عالمي

جان مني و بي تو مرا نيست زندگي
تنها نه جان من که تو خود جان عالمي

با خوي خوش چو عالم دلها گرفته اي
اکنون درست گشت که سلطان عالمي


بيمار خويش را ز لب روح بخش خويش
در ده شفا که عيسي دوران عالمي

گفتار تلخ از آن لب شيرين چو شکر است
اي جان من که خسرو خوبان عالمي

گريان چو ابر از تو و خندان چو لاله ام
اي تازه رو که نوگل خندان عالمي

گر در نظم من شودت گوشوار جان
مي زيبدت که شاه سخندان عالمي

چون عالمست مظهر حسن و جمال دوست
اي دل غريب نيست که حيران عالمي

مقصود وصل همنفسان است اي حسين
زين عمر پنجروزه که مهمان عالمي