شعر اشعار باباافضل کاشانی

[^Venus^]

مردان رهت که سرّ معنی‌دان اند

از دیدهٔ کوته نظران پنهان اند

این طرفه تر است، هر که حق را بشناخت

مؤمن شد و خلق کافرش می‌خوانند

 

[^Venus^]

مردان رهت واقف اسرار تواند

باقی همه سرگشتهٔ پرگار تواند

هفتاد و دو ملت همه در کار تواند

تو با همه و همه طلبکار تو اند

 

[^Venus^]

آنان که ز معبود خبر یافته اند

از جملهٔ کائنات سر تافته اند

دریوزه همی کنم ز مردان نظری

مردان همه از قرب نظر یافته اند

 

[^Venus^]

در مصطبهٔ عمر ز بد نامی چند

عاجز شده از سر زنش عامی چند

کو قوت پایی که مرا گیرد دست

تا پیش اجل باز روم گامی چند

 

[^Venus^]

تا حا و دو میم و دال نامت کردند

عرش و فلک و کعبه مقامت کردند

اکنون که به رهبری تمامت کردند

سرتاسر آفاق به نامت کردند

 

[^Venus^]

آن ها که زمین زیز قدم ها فرسودند

وندر طلبش هر دو جهان پیمودند

آگاه نمی شوم که ایشان هرگز

زین حال چنانکه هست آگه بودند

 

[^Venus^]

ناکرده دمی آن چه تو را فرمودند

خواهی که چنان شوی که مردان بودند

تو راه نرفته ای، از آن ننمودند

ور نه که زد این در، که درش نگشودند

 

[^Venus^]

آنان که مقیم حضرت جانان اند

یادش نکنند و بر زبان کم رانند

و آنان که مثال نای، باد انبان اند

دورند از او، از آن به بانگش خوانند

 

[^Venus^]

برخیز که عاشقان به شب راز کنند

گرد در و بام دوست پرواز کنند

هر جا که دری بود به شب در بندند

الا در عاشقان که شب باز کنند

 

[^Venus^]

هفتاد و دو فرقه در رهت می‌پویند

هر یک سخنان مختلف می‌جویند

سررشتهٔ حق به دست یک طایفه است

باقی به خوش آمد سخنی می‌گویند