شعر دفتر اشعار عرفی شیرازی

[Diba]

در محبت لب خشک و دل تر می خندد

مـسـ*ـت مخمور در این تنگ شکر می خندد


اهل دل خنده زنانند و نمی بیند کس

لب این جمع به آیین دگر می خندد


ای کلیم، آتش ایمن، گل مقصود تو، چیست

به تمنای محال تو شجر می خندد


دیده از شاهد امید فروبند و ببین

که لب شام به صد ذوق سحر می خندد


کم مباد آب و هوای چمن ما، که در او

گل پژمرده به از لالهٔ تر می خندد


دل عرفی بود آن مرغ خزان پرورده

که به حبس نفس و بستن پر می خندد

 

[Diba]

اهل وفا که آتش ما تیز می کنند

چون شعله سر کشد همه پرهیز می کنند


ای بی غمان حذر که غزالان مـسـ*ـت یار

فتراک عمر عافیت آویز می کنند


شمشیر غمزه-کند شد آهنگ قتل من

کاین تیغ به خون جگر تیز می کنند


برخون کشتهٔ تو ملایک زنند جوش

این شهد را ببین که مگس-ریز می کنند


معمور باد سـ*ـینهٔ عرفی که درد و غم

تعمیر این زمین بلا خیز می کنند

 

[Diba]

که دست در خُمِ مِی زد، که خون ما جوشید

که برفروخت که درچشم ما حیا جوشید


هزار آبله از هر نفس فروریزد

چنین که از ته دل تا لبم دعا جوشید


ترانهٔ که چمن را به خون گرم گرفت

که ناگذشته بر او سـ*ـینهٔ صبا جوشید


کرشمهٔ که بر اصحاب درد می بارد

که خون گرم شهیدان هزار جا جوشید


چنان ملامت عرفی مرا پریشان کرد

که عذر معصیتم از لب قفا جوشید

 

[Diba]

مدعی باز ملولست و بلایی دارد

در کف آیینهٔ اندیشه نمایی دارد


پردهٔ دل بکُن آرامگه شاهد وصل

زانکه هر پرده نشین پرده گشایی دارد


شرف از کعبه گر از سجدهٔ اربـاب ریاست

گوشهٔ بتکده هم ناصیه سایی دارد


رهرو عشق بیابان نبرد پی، لیکن

جوشش قافله و بانگ درایی دارد


پای بر یأس فشردم، غم امید گذشت

که گمان داشت که این درد دوایی دارد


عرفی از مهد فلک زود نکردی امید

این قیامی است که افشردن پایی دارد

 

[Diba]

کرشمه دست در آغـ*ـوش نوشخند تو باد

غبار فتنه سراسیمهٔ سمند تو باد


دمی که آتش حسن تو شعله خیز شود

هزار مردمک دیده ام سپند توباد


سری که حلقهٔ فتراک دست می افتد

مروت است که گویند اسیر بند تو باد


به مدعی چه دعاهای بد نکردم، لیک

دلم نداد که گویند اسیر بند تو باد

 

[Diba]

دوش در دیر مغان بودیم و کس با ما نبود

گفت و گوها رفت و تشویش نفس با ما نبود


رو نکردیم از حرم یک بار در آتشکده

کز حریمش دامن خاشاک و خس با ما نبود


صد قدم رفتیم دور از کوی او در پس حجاب

اضطراب یک نگاه بازپس با ما نبود


نعمت فردوس بر ما ریختند، اما نشد

کام لـ*ـذت یاب، چون ذوق مگس با ما نبود


طایر خلدیم و ننشینیم از شاخی به شاخ

کز هوای دل دو صد دام و قفس با ما نبود


عادت دل ما نمی دانیم، کاین نا آشنا

تا به ما بستند عهدش یک نفس با ما نبود