شعر اشعار باباافضل کاشانی

[^Venus^]

یا رب ز کرم بر من دل ریش نگر

وی محتشما، بر من درویش نگر

خود می دانم لایق درگاه نی ام

بر من منگر، بر کرم خویش نگر

 

[^Venus^]

ای از تو فتاده عالمی در شر و شور

فارغ شدهٔ غنی و مردم همه عور

تو با همه در حدیث و گوش همه کر

تو با همه در حضور و چشم همه کور

 

[^Venus^]

زنهار در آن کوش که در زیر سپهر

با هیچ کس‌ات هیچ نپیوندد مهر

تا بو که از این هزاهزکون و فساد

بیرون شدنیت زود بنماید چهر

 

[^Venus^]

عمر از پی افزون زر کاسته گیر

صد گنج زر از رنج تن آراسته گیر

پس بر سر آن گنج چو بر صحرا برف

روزی دو سه بنشسته و برخاسته گیر

 

[^Venus^]

دانی که چرا زنند این طبلک باز؟

تا گم شده‌گان به راه باز آیند باز

دانی که چرا دوخته اند دیدهٔ باز؟

تا باز به قدر خود کند دیده فراز

 

[^Venus^]

در هستی کون خویش، مردم ز آغاز

با خلق جهان و با جهان است انباز

وآنگه ز جهان و هر چه هست، اندر وی

آگه شود و همه به او گردد باز

 

[^Venus^]

تاریک شد از هجر دل افروزم، روز

شب نیز شد از آه جهان سوزم، روز

شد روشنی از روز و سیاهی ز شبم

اکنون نه شبم شب است، نه روزم روز

 

[^Venus^]

تاریک شد از هجر دل افروزم، روز

شب نیز شد از آه جهان سوزم، روز

شد روشنی از روز و سیاهی ز شبم

اکنون نه شبم شب است، نه روزم روز

 

[^Venus^]

ای خواجه تو خود چه دیده‌ای؟ باش هنوز

زین ره به کجا رسیده‌ای؟ باش هنوز

زآن جرعه کز آن سپهر سرگردان شد

یک قطره تو کی چشیده‌ای؟ باش هنوز

 

[^Venus^]

تا کی باشی ز عافیت در پرهیز

با خلق به آشتی و با خود به ستیز؟

ای خفتهٔ بی خبر اگر مرده نه‌ای

روز آمد و رفت، تا به کی خُسبی؟ خیز!