شعر **اشعار صائب تبریزی**

[« «N¡lOo£aR» »]

چه بود هستی فانی که نثار تو کنم؟
این زر قلب چه باشد که به کار تو کنم؟

جان باقی به من از بـ..وسـ..ـه کرامت فرمای
تا به شکرانه همان لحظه نثار تو کنم

همه شب هلاه صفت گرد دلم می‌گردد
که ز آغـ*ـوش خود ای ماه، حصار تو کنم

جون سر زلف، امید من ناکام این است
که شبی روز در آغـ*ـوش و کنار تو کنم

دام من نیست به آهوی تو لایق، بگذار
تا به دام سر زلف تو شکار تو کنم

آنقدر باش که خالی کنم از گریه دلی
نیست چون گوهر دیگر که نثار تو کنم

کم نشد درد تو صائب به مداوای مسیح
من چه تدبیر دل خسته زار تو کنم؟

#صائب
♦️

 

[« «N¡lOo£aR» »]

مرگ عاشق تلخ تر از کام زهرآلود اوست

از هلاک کوهکن یارَب چه بر شیرین گذشت؟

#صائب

 

[« «N¡lOo£aR» »]

دلربایانه دگر بر سر ناز آمده‌ای
از دل من چه به جا مانده که باز آمده‌ای

در بغـ*ـل شیشه و در دست قدح، در بر چنگ
چشم بد دور که بسیار بساز آمده‌ای

بگذر از ناز و برون آی ز پیراهن شرم
که عجب تنگ در آغـ*ـوش نیاز آمده‌ای

می بده، می بستان، دست بزن پای بکوب
به خرابات نه از بهر نماز آمده‌ای

آنقدر باش که من از سر جان برخیزم
چون به غمخانه‌ام ای بنده نواز آمده‌ای

چون نفس سوختگان می‌رسی ای باد صبا
می‌توان یافت کزان زلف دراز آمده‌ای

چون نگردد دل صائب ز تماشای تو آب؟
که به رخسارهٔ آیینه گداز آمده‌ای

#صائب
♦️

 

[« «N¡lOo£aR» »]

به شتابی که سپند از سر آتش خیزد

به هَوای تو من از خویش چنان برخیزم...

#صائب
♦️

 

[« «N¡lOo£aR» »]

نثار بـ..وسـ..ـهٔ او نقد جان چرا نکنم؟
که تا رسیده به لب،
جان به لَب رسیده مرا...

#صائب
♦️
♦️

 

[« «N¡lOo£aR» »]

شوق من قاصد بیدرد کجا می داند؟

آنقدر شوق تو دارم که خُدا می داند!

#صائب
♦️

 

[« «N¡lOo£aR» »]

طبيبان درد بی درمان پَسندند

به تاب عشق بايد سوخت، تب چيست؟

#صائب

 

[I.MehrDãd]

یک بار بی خبر به شبستان من درآ

چون بوی گل، نهفته به این انجمن درآ

از دوریت چو شام غریبان گرفته‌ایم

از در گشاده‌روی چو صبح وطن درآ

مانند شمع، جامهٔ فانوس شرم را

بیرون در گذار و به این انجمن درآ

دست و دلم ز دیدنت از کار رفته است

بند قبا گشوده به آغـ*ـوش من درآ

آیینه را ز صحبت طوطی گزیر نیست

ای سنگدل به صائب شیرین‌سخن درآ

 

[I.MehrDãd]

اگر به بندگی ارشاد می‌کنیم ترا

اشاره‌ای است که آزاد می‌کنیم ترا

تو با شکستگی پا قدم به راه گذار

که ما به جاذبه امداد می‌کنیم ترا

درین محیط، چو قصر حباب اگر صد بار

خراب می‌شوی، آباد می‌کنیم ترا

ز مرگ تلخ به ما بدگمان مشو زنهار

که از طلسم غم آزاد می‌کنیم ترا

فرامشی ز فراموشی تو می‌خیزد

اگر تو یاد کنی، یاد می‌کنیم ترا

اگر تو برگ علایق ز خود بیفشانی

بهار عالم ایجاد می‌کنیم ترا

مساز رو ترش از گوشمال ما صائب

که ما به تربیت استاد می‌کنیم ترا

 

[I.MehrDãd]

نداد عشق گریبان به دست کس ما را

گرفت این می پرزور، چون عسس ما را



به گرد خاطر ما آرزو نمی‌گردید

لب تو ریخت به دل، رنگ صد هـ*ـوس ما را



خراب حالی ما لشکری نمی‌خواهد

بس است آمدن و رفتن نفس ما را



تمام روز ازان همچو شمع خاموشیم

که خرج آه سحر می‌شود نفس ما را



غریب گشت چنان فکرهای ما صائب

که نیست چشم به تحسین هیچ کس ما را

دانلود رمان های عاشقانه