شعر دفتر اشعار حسین بن منصور حلاج

[Diba]

• دیوان اشعار منصور حلاج

• غزل ها

• غزل شماره 151

چو قدر دلبر و آداب عشق ما دانيم
بيا که روي تو بينيم و جان برافشانيم

جمال صورت جان بر در تو تا ديديم
در آن کمال که صورت نگاشت حيرانيم

وراي حسن ترا دلفريبي و ناز است
که ما بجان و دل اي دوست طالب آنيم

اگر چه سوخته آتش فراق توايم
به يمن وصل تو از هجر داد بستانيم

به تحفه گر ز درت آورد صبا گردي
به خاکپاي تو کو را بديده بنشانيم

هدايتي چو ز کشاف هيچ کشف نگشت
کنون بمکتب عشق تو تخته ميخوانيم

از آنزمان که غلام کمينه تو شديم
حسين وار در اقليم عشق سلطانيم

 

[Diba]

• دیوان اشعار منصور حلاج

• غزل ها

• غزل شماره 152

من کيستم که طالب ديدار او شوم
يا چيست نقد من که خريدار او شوم

او يوسف عزيز و مرا دست بس تهي
شرم آيدم که بر سر بازار او شوم

در مصر عشق طوطي شيرين سخن منم
تا طعمه جو ز لعل شکر بار او شوم

او پادشاه مملکت حسن و من گدا
يارب چگونه محرم اسرار او شوم

ياري که در زمانه بخوبيش يار نيست
هست آرزوي خام که من يار او شوم

بر بوي پرسشي ز لب آن مسيح دم
آن دولت از کجاست که بيمار او شوم

با اينهمه فداش کنم جان خويشتن
باري ز مخلصان هوادار او شوم

گر باغ وصل همچو مني را مجال نيست
از دور بلبل گل رخسار او شوم

آزادي دو کون چو از بندگي اوست
خواهم که چون حسين گرفتار او شوم

 

[Diba]

• دیوان اشعار منصور حلاج

• غزل ها

• غزل شماره 153

روزي که من بداغ غمت از جهان روم
بد مهرم ار ز کوي تو سوي جنان روم

در چشم من چو خار نمايد گل چمن
بي تو ز بوستان بسوي دوستان روم

در هر طرف گلي است هوا جوي بلبلي
من بلبلي نيم که بهر گلستان روم

از تو حجاب من همگي از من است و بس
برخيزد اين حجاب چو من از ميان روم

جانم نشانه ساز و در او تير غم نشان
باشد بدين نشانه بر بي نشان روم

من مرغ عالم ملکوتم عجب مدار
با بال عشق گر بسوي آسمان روم

بگشا حسين پاي دل و جان ز قيد تن

 

[Diba]

• دیوان اشعار منصور حلاج

• غزل ها

• غزل شماره 154

اي شهريار حسن ترا تا شناختيم
اعلام عشق بر سر عالم فراختيم

يکدل شديم و يک صفت و يک روش کنون
باز آمديم از همه و با تو ساختيم

تا بر محک عشق نمائيم کم عيار
در بوته بلاي تو عمري گداختيم

ره در قمارخانه عشقت بيافتيم
تا هر چه بود در ره سودا بباختيم

از مصر تاختن به يکي تاختن رسيد
اسبي که در طريق هواي تو تاختيم

تا يار در ديار دل ما نزول کرد
شمشير منع بر سر اعيار آختيم

گفتا چو سوخت عود دل از عشق ما حسين
ما در کنار خويش چو چنگش نواختيم

 

[Diba]

• دیوان اشعار منصور حلاج

• غزل ها

• غزل شماره 155

تو پادشاه و من از بندگان درگاهم
بغير تو ز تو چيز دگر نمي خواهم

سزد که بر سر عالم علم برافرازم
کز آن زمان که غلام توام شهنشاهم

بسوز آتش سوداي تو همي سازم
سمندرم من و اين آتش است دلخواهم

اگر چه بيخود و مجنون شدم هزاران شکر
که از لطافت ليلي خويش آگاهم

بر آستان تو چون راستان مقيم شوم
اگر بصدر جلالت نميدهي راهم

ز خدمتت نروم زانکه از غلامي تست
همه سعادت و اقبال و منصب و جاهم

به پيش خويش بخواني شبي حسيني را
بگوش تو چو رسد ناله سحرگاهم

 

[Diba]

• دیوان اشعار منصور حلاج

• غزل ها

• غزل شماره 156

در راه شهرستان جان از عشق شه رهبر کنم
وز خاک پاي عاشقان بر فرق سر افسر کنم

آيم بدرياي قدم وز فرق سر سازم قدم
در بحر چون غوطي خورم دامن پر از گوهر کنم

در دار ضرب کبريا از عشق جويم کيميا
مس وجود خويش را بگدازم آنگه زر کنم

شمع ار نگويد ترک سر نورش نگردد بيشتر
من نيز از سوز جگر چون شمع ترک سر کنم

چون از محيا آن ستد هر دم حميائي دهد
من از حدق سازم قدح وز جان خود ساغر کنم

رخساره گلگون او چون باده پيمائي کند
من عقل زاهد رنگ را مـسـ*ـت مي احمر کنم

سري که در سردابه ها پنهان کند اربـاب دل
چون وقت کشف راز شد من فاش بر منبر کنم

در هر جميلي حسن تو آشفته ميدارد مرا
مي جز يکي نبود اگر من شيشه را ديگر کنيم

اي عشق بر درگاه خود ره ده حسين خسته را

 

[Diba]

• دیوان اشعار منصور حلاج

• غزل ها

• غزل شماره 157

ساقي بزم خاص شه آمد که خماري کنم
در دور اين ساقي چرا دعوي هشياري کنم

چون دوست آمد پيش من شد عشقبازي کيش من
چون عشق او شد خويش من از خويش بيزاري کنم

يوسف چو بر کرسي دل بنشست اندر مصر جان
هر چند بي سرمايه ام باري خريداري کنم

تدبير کار عاشقان زور و زر و زاري بود
چون من ندارم زور و زر از سوز دل زاري کنم

من آن نيم کز بيم سر پاي از ره ياري کشم
در ره چو بنهادم قدم سر در سر ياري کنم

گويند جستجوي تو در راه او بيحاصل است
زين به چه باشد حاصلم کو را طلبکاري کنم

دوشم خيال دلستان گفت اي حسين ناتوان
بستان دل از هر دو جهان تا لطف دلداري کنم

 

[Diba]

دیوان اشعار منصور حلاج

غزل ها

غزل شماره 158



گرد زمين و آسمان من سالها گرديده ام
روشن مبادا چشم من چون تو مهي گرديده ام
تا دل بعشقت بسته ام از قيد هستي رسته ام
چون با غمت پيوسته ام از خويشتن ببريده ام
در خارزار آب و گل چون غنچه گشتم تنگدل
در گلشن روحانيان منزل از آن بگزيده ام
هر کس ببازار جهان سوداي سودي ميکند
من سودها بفروخته سوداي تو بخريده ام
تا جان بگلزار رضا شد عندليب جانفزا
از قربت خار بلا ريحان راحت چيده ام
هر کس علاج درد خود جويد پي آرام جان
ليکن من آشفته دل با دردت آراميده ام
چون راه علم و عقل را ديدم که پيچاپيچ بود
اي يار من يکبارگي در عاشقي پيچيده ام
عاقل بملک عافيت پيوسته گو تنها نشين
کز عشق آن بالا بلا از عافيت ببريده ام
تا چون حسين از اهل دل يابم صفاي خاطري
عمري بخاک بندگي روي وفا ماليده ام

دانلود رمان های عاشقانه

 

[Diba]

دیوان اشعار منصور حلاج

غزل ها

غزل شماره 158



گرد زمين و آسمان من سالها گرديده ام
روشن مبادا چشم من چون تو مهي گرديده ام
تا دل بعشقت بسته ام از قيد هستي رسته ام
چون با غمت پيوسته ام از خويشتن ببريده ام
در خارزار آب و گل چون غنچه گشتم تنگدل
در گلشن روحانيان منزل از آن بگزيده ام
هر کس ببازار جهان سوداي سودي ميکند
من سودها بفروخته سوداي تو بخريده ام
تا جان بگلزار رضا شد عندليب جانفزا
از قربت خار بلا ريحان راحت چيده ام
هر کس علاج درد خود جويد پي آرام جان
ليکن من آشفته دل با دردت آراميده ام
چون راه علم و عقل را ديدم که پيچاپيچ بود
اي يار من يکبارگي در عاشقي پيچيده ام
عاقل بملک عافيت پيوسته گو تنها نشين
کز عشق آن بالا بلا از عافيت ببريده ام
تا چون حسين از اهل دل يابم صفاي خاطري
عمري بخاک بندگي روي وفا ماليده ام

دانلود رمان های عاشقانه

 

[Diba]

• دیوان اشعار منصور حلاج

• غزل ها

• غزل شماره 159

ز روي لطف اگر اي مه شبي آئي بمهمانم
سر و جان گرامي را بخاک پايت افشانم

غباري کز سر کويت نسيم صبحدم آرد
بخاک پاي تو کان را درون ديده بنشانم

بگاه جلوه حسنت توانم باختن جانرا
وليکن ديده از رويت گرفتن باز نتوانم

چو من از عشق تو داغي چو لاله بر جگر دارم
نباشد رغبتي هرگز بگلشنهاي رضوانم

ترا خون ريختن زيبد که زخمت مرهم جانست
مرا جان باختن شايد که من مشتاق جانانم

حديث جنت و دوزخ کنند اربـاب دين و دل
چو من حيران جانانم نه اين دانم نه آن دانم

چو عيد اکبر از وصلت حسين بينوا يابد
زهي دولت اگر سازي به تيغ عشق قربانم

دانلود رمان های عاشقانه