مشاعره مشاعره با اشعار عمر خیام

[رَشنو]

تا کی غم آن خورم که دارم یا نه

وین عمر به خوشدلی گذارم یا نه

پر کن قدح باده که معلومم نیست

کاین دم که فرو برم , بر آرم یا نه

 

[رَشنو]

هر چند که رنگ و بوی زیباست مرا

چون لاله رخ و چو سرو بالاست مرا

معلوم نشد که در طربخانه خاک

نقاش ازل بهر چه آراست مرا

 

[رَشنو]

آن قصر که جمشید در او جام گرفت
آهو بچه کرد و روبه آرام گرفت
بهرام که گور می گرفتی همه عمر
دیدی که چگونه گور بهارم گرفت

 

[رَشنو]

تا چند اسیر عقل هر روزه شویم
در دهر چه صد ساله چه یکروزه شویم

 

[رَشنو]

معلوم نشد که در طربخانه خاک

نقاش ازل بهر چه آراست مرا

 

[رَشنو]

ابر آمد و باز بر سر سبزه گریست

بی باده ی گلرنگ نمی باید زیست

این سبزه که امروز تماشاگه ماست

تا سبزه ی خاک ما تماشاگه کیست

 

[رَشنو]

تا چند اسیر رنگ و بو خواهی شد
چند از پی هر زشت و نکو خواهی شد

 

[رَشنو]

در ده تو بکاسه می از آن پیش
که ما در کارگه کوزه‌گران کوزه شویم

 

[رَشنو]

می نوش که عمر جاودانی اینست

خود حاصلت از دور جوانی اینست

هنگام گل و باده و یاران سرمست

خوش باش دمی که زندگانی اینست

 

[رَشنو]

تو زر نی ای غافل نادان که تو را

در خاک نهند و باز بیرون آرند