شعر اشعار خیام

Mahdieh.F · 2017/08/19

افسوس که بي فايده فرسوده شديم ، / وز داس سپهر سرنگون سوده شديم ،
دردا و ندامتا که تا چشم زديم ، / نابوده بکام خويش ، نابوده شديم

Mahdieh.F · 2017/08/19

آن بيخبران که در معني سفتند / در چرخ به انواع سخن ها گفتند؛
آگه چو نگشتند بر اسرار جهان ، / اول زنخي زدند و آخر خفتند!

Mahdieh.F · 2017/08/19

ي دل چو حقيقت جهان هست مجاز، / چندين چه بري خواري ازين رنج دراز!
تن را به قضا سپار و با درد بساز، / کاين رفته قلم ز بهر تو نايد باز.

Mahdieh.F · 2017/08/19

ايکاش که جاي آرميدن بودي ، / يا اين ره دور را رسيدن بودي ؛
کاش از پي صد هزار سال از دل خاک ، / چون سبزه اميد بردميدن بودي !

.

Mahdieh.F · 2017/08/19

چون حاصل آدمي درين جاي دو در، / جز درد دل و دادن جان نيست دگر:
خرم دل آنکه يک نفس زنده نبود، / و آسوده کسيکه خود نزاد از مادر!

.

Mahdieh.F · 2017/08/19

بر سنگ زدم دوش سبوي کاشي ، / سر مـسـ*ـت بدم چو کردم اين اوباشي ؛
با من بزبان حال مي گفت سبو: / من چون تو بدم ، تو نيز چون من باشي !

Mahdieh.F · 2017/08/19

وقت سحر است خیز ای مایۀ ناز / نرمک نرمک باده خور و چنگ نواز

کان ها که بجایند نپایند کسی / وآن ها که شدند کس نمی آید باز

.

Mahdieh.F · 2017/08/19

بر چهرۀ گل نسیم نوروز خوش است / در صحن چمن روی دلفروز خوش است

از دی که گذشت هرچه گوئی خوش نیست / خوش باش و ز دی مگو که امروز خوش است

Mahdieh.F · 2017/08/19

هنگام صبوح اي صنم فرخ پي ، / بر ساز ترانه اي و پيش آور مي ؛
کافکند بخاک صد هزاران جم و کي / اين آمدن تيرمه و رفتن دي .

Mahdieh.F · 2017/08/19

اجزاي پياله اي که در هم پيوست ، / بشکستن آن روا نمي دارد مـسـ*ـت ،
چندين سر و ساق نازنين و کف دست ، / از مهر که پيوست و به کين که شکست ؟