شعر دفتر اشعار عرفی شیرازی

[Diba]

گفتگو عین صداع است ، ار چه سر گوشی بود

بعد حیرت مایهٔ آرام خاموشی بود


بادهٔ حکمت کشیدم، نشئهٔ غفلت فزود

در مزاج من خودی داروی بیهوشی بود


ماند اندر چون مسیحا بوددر اعجاز دم

هر که او با آفتابش میل همدوشی بود


گر غرورت می دهد ره، تقوی میخانه گیر

ای بسا تقوی که گردانی فراموشی بود


تا نبندی لب، نگردد صاف، عرفی، ذائقه

باده پالایِ نوشید*نیِ راز، خاموشی بود

 

[Diba]

بیار باده که جانم دمی ز ناله بر آید

هزار زمزمه از دل به یک پیاله بر آید


بشوی نامهٔ دانش، بجو رسالهٔ مـسـ*ـتی

بود که فال مراد تو زین رساله بر آید


بنوش جامی و آسوده شو ز وسوسهٔ غم

چه غم خوری که چه سان کارت از حواله برآید


مچش که شعبدهٔ میزبان دهر بلند است

اگر به زهرنیالوده یک پیاله برآید


بدین جمال اگر بگذری به سوی گلستان

ز گلبنش گل و برگ هزار ساله برآید


به مطلبی نفکندست سایهٔ همت، عرفی

که از قبول دعاها ز دست هاله برآید

 

[Diba]

اهل همت لب از دعا بستند

کمر خدمت رضا بستند


گرد آیینه بود جاه جلال

باز آئین غم کجا بستند


مژده ریزند بر سر و دستار

کز گل فتنه دسته ها بستند


رفت هنگام بار سوختگان

داغ ها بر لب صبا بستند


ما کلید بهشت بشکستیم

در دوزخ به روی ما بستند


به عدم کی روان شوی عرفی

رو که دروازهٔ فنا بستند

 

[Diba]

ز ننگ عافیت بازم دل شرمنده می سوزد

نه از دل گریه می جوشد، نه بر لب خنده می سوزد


چراغ روشن است ازعشق او درمجمع هستی

کز آواز فروغش می گدازد بنده، می سوزد


نه تنها عشق سوزد، ساکنان ملک هستی را

در این توفان آتش، رفته و آینده می سوزد


مکن بر عزت خود تکیه، عرفی، شرط عشق است این

که اکثر آبروی گوهر ارزنده می سوزد

 

[Diba]

چه پرسی ام که به جانت هوای ما چه کند

در آن چمن که گل آتش بود، صبا چه کند


تبسم تو که ناسور را دهد مرهم

به سـ*ـینه نیش زند، نیش غمزه را چه کند


هزار گونه مراد محال می طلبی

تو خود بگو که اجابت به این دعا چه کند


مجو سعادت طالع، دمی، که فرصت نیست

چو سر بریده شود، سایهٔ هما چه کند


بگو وفا نکند دوست با منش، عرفی

نمی شود به وفا آشنا، وفا چه کند

 

[Diba]

زاهد بتکدهٔ عشق هراسان نرود

دامن دل بکشد، از پی ایمان نرود


شهر دل خاصهٔ سلطان محبت گردید

بعد از آن عاقل تدبیر به دیوان نرود


پرده دار تو اگر مژدهٔ دیدار دهد

صد قیامت شود و کس در رضوان نرود


پا منه بر سر بالین اسیران ، گاهی

هیچ بیدرد نیاید که پریشان نرود


بروم بر دم خنجر که با آن بی باکی

سایهٔ مرغ هما بر گل و ریحان نرود

 

[Diba]

کاش آن کسان که منعم از آن تند خو کنند

صد دل نموده وام و نیم نگاهی به او کنند


این تشنگی به جام و قدح کم نمی شود

با ساقیان بگو که فکر سبو کنند


این است التماس که ما را پس از وفات

رندان باده نوش به می شست و شو کنند


نازم به غمزه اش که ز شوق خدنگ او

آسودگان حیات دگر آرزو کنند


عرفی چه بیم داری از آسیب دلبران

بگذار تا به جان تو ناخن فرو کنند

 

[Diba]

دل خانه در این عالم ویرانه نگیرد

قاصد به دیاری که رود، خانه نگیرد


دل خوش کن مردان خرابات بود عشق

از شعر که در کعبه و بتخانه نگیرد


معنی به دلم باز شد، اما به زبانم

این گنج روان، جای به ویرانه نگیرد


بگشا لب میگون، که لب شهد فروشم

آفاق به شیرینی افسانه نگیرد


کم نیست که از توبه پشیمان شده عرفی

گر سبحه میندازد و پیمانه نگیرد

 

[Diba]

هر کس که در بهار به صحرا برون رود

خوشـی‌ آن گهی کند که به ذوق جنون رود


عارف به خار و گل چو ببیند به روی دوست

روزی دری گشاید و بیخود درون رود


حربا مجوی، بر اثر عشق رو، که گل

رویش به مطلب است، ولی واژگون رود


سرچشمهٔ تراوش دشنام همت است

هر ماجراکه بر سر دنیای دون رود


دریافتم ز بوی تو عرفی، که بهر گام

صد ره دمی به خانهٔ عرفی زبون رود

 

[Diba]

خوبان شهر بین که در این مسکن من اند

گـه شمع بزم و گاه گل دامن من اند


آن ها که آهوان حرم را کنند صید

در آرزوی ناوک صید افکن من اند


منمای زاهدا در اهل ندامتم

آنان که رهبرند تو را ، رهزن من اند


امشب که روی خلوتم از شمع روی تست

خورشید و مه وظیفه خور روزن من اند


تا دارم از جمال تو گلشن فروز عشق

طوبی و سدره خار و خس گلخن من اند


عرفی نوای نوحه برآرم ، که اهل درد

لب ها گشاده منتظر شیون من اند