شعر دفتر اشعار عرفی شیرازی

[Diba]

باز شاهین امیدم اوج پروازی کند

لیک شوقم در هوای وصل شهبازی کند


تا نشانی هست در راه، از سم گلگون فیض

بانگ بر شبدیز جان زن که سبکبازی کند


با هوسناکان نفاق آمیز دارم صحبتی

عندلیب قدس با زاغان هم آوازی کند


دین اگر این است که این جمع پرشان را بود

برهمن بر اهل دل شاید که طنازی کند


راز عشق از این تراوش می کند، از من مرنج

گر بود روح الامین محرم، که غمازی کند


صحبت بیگانه بندد، دست شوخی های عشق

عشق را در پرده بر، تا با دلت بازی کند


فوج شادی را به خون افکنده است، دیگر دل کجاست

کآفرین بر دست و تیغ عرفی غازی کند

 

[Diba]

چو مرغ سدره که در آشیان بیاساید

به چین زلف تو جان بیاساید


برانم از در یار، ای ادب، که یک چندی

ز ننگ بـ..وسـ..ـه ام آن آستان بیاساید


ز رشک حوصله ام آسمان بود دلگیر

کرشمه ای که دل آسمان بیاساید


مکن هلاک به بازیچه ام، بزن زخمی

که خون چکان لبم از الامان بیاساید


مبر به باغ، ببر سوی گلخنم، کانجا

ز بوی سوختگی مغز جان بیاساید


دلش که مانده شود آسمان، در آزارم

هزار سال پس از من جهان بیاساید


چنان به ماتم دل در غمت کنم شیون

که کشته گان غمت را روان بیاساید


فغان که تلخ سرشتند، پیکرم، عرفی

نشد که زاغی از این استخوان بیاساید

 

[Diba]

کسی به دور محبت خمـار خم نکشد

که در کشد قدح زهر، درد هم نکشد


تو را عبادت و مارا محبت ای زاهد

بهل که کار به نادانی قلم نکشد


بسوز برهمنا سبحهٔ دیدهٔ ناقوس

که ننگ نسبت ما دیر چون حرم نکشد


چو دود سـ*ـینهٔ من سایه بان زند فردا

ز آفتاب قیامت کسی الم نکشد


همان به است که عرفی به بزم درویشان

سفال جوید و منت جام جم نکشد

 

[Diba]

بهشت خاص شما زاهدان، نماز کنید

درون روید به فردوس و در فراز کنید


فساد صحبت ناجنس در مقام خود است

پس از مصاحب ناجنس احتراز کنید


ز زیر جلوهٔ هستی نیاز می بارد

به جلوه گاه عدم در شویم، باز کنید


نه جای خواب خموشی است ، صیدگاه جهان

حدیث واقعهٔ کبک و شاهباز کنید


مصاحب غم عرفی شوید، اگر خواهید

که استماع سخن های جان گداز کنید

 

[Diba]

به رغم توبهٔ من چون لبت پیاله بنوشد

به روی گرم تو ساقی، که خون توبه نجوشد


بهای گوهر یوسف، کسی خود او نشناسد

همان به است که او را کسی به او نفروشد


کسی به بندگی آرد، که در شمایل طاعت

در بهشت ببندد و به روی خویش نپوشد


غبار کوچهٔ راحت به دامنش ننشیند

لباس درد تو بر هر که روزگار بپوشد


نگویمت که مزن تیغ جور بر دل عرفی

رضا بده که پس از مرگ در لحد بخروشد

 

[Diba]

دلم ز گوشهٔ گلخن به طوف باغ آمد

مگر خزان شده وقت نوای زاغ آمد


به بلبلان چمن بعد از این که گوش کند

که عندلیب قفس دیده ای به باغ آمد


دلیل خانه سیاهی آفتاب این بس

که آفتاب در این خانه با چراغ آمد


مگر وظیفهٔ عرفی نداده باده فروش

که سوی صومعه مخمور و بی دماغ آمد

 

[Diba]

مگر لب تو قرین نوشید*نی می گردد

که آب در دهن آفتاب می گردد


چگونه حرف غم آرم به این حیا بر لب

که شعله می زند آنجا و آب می کردد


چنان ز روی تو دیدم گل مراد امشب

که زهر گریه به چشمم گلاب می گردد


ز بس خیال تو آرد هجوم بر چشمم

به گرد هر مژه صد آفتاب می گردد


دلت به من ده، به روی کرشمه ریز و ببین

که از تو دل مردم خراب می گردد


چه آتش است ندانم به سـ*ـینهٔ عرفی

که دوزخ از نفس او کباب می گردد

 

[Diba]

برهمن کیشم، که صدقم طعنه بر اصحاب زد

طاق آتشخانه ام صد خنده بر محراب زد


مرحبا ای عشق گلبانگی که بی آشوب تو

عافیت خوش تکیه ها بر بالش سنجاب زد


موج توفان سایه هر گـه بر سر کشتی فکند

مُنعم از بهر تسلی ،تکیه بر اسباب زد


کو گلاب کفر تا بر چهرهٔ ایمان زنم

گر تهی از هوش گشت و تکیه بر محراب زد


خضر آب زندگی نوشید و عرفی خون دل

این منور شعله گردید، آن قدح بر آب زد

 

[Diba]

از پی صید دگر، تا بجهاندی سمند

ذوق رهایی نیافت، آهوی سر درکمند


در ره عشق ای بلا، مهلت گامی بس است

جان سلامت روی، باد فدای گزند


رو که ستم می کند، بر من آرام دوست

دل که فراغش مباد، سـ*ـینه که بر ما درند


مانده طبیب اجل، عاجز و حیرت زده

همنفس ساده لوح، گو که بسوزد سپند


دوش که طاعتکده، مجمع بیگانه بود

رخصت جامی نداد، محتسب بالوند


تا دلم از جام قرب، یافته کیفیتی

ننگ خمـار منست، نشأء عشق بلند


تا به حریم وصال، هم نفس عرفی است

خون لبم می چکد، عاقبت از زهرخند

 

[Diba]

دوش از پیش نظر، چون غمش از دل برود

چه کنم آه، که یک دم ز مقابل برود


تا ابد ناوک کاری خورم و جان ندهم

دشمنی گر نکند بخت، که قاتل برود


چون رود غمزهٔ او تیغ زنان، از دنبال

نیم بسمل عجبی نیست که بسمل برود


به وداع که مرا می بری ای دل، بگذار

گر بمیرم من و جان از پی محمل برود


ننگ آن صید زبونم، که چو در صیدگهی

به غلط کشته شود، ننگ به قاتل برود