شعر **اشعار صائب تبریزی**

[« «N¡lOo£aR» »]

دوش آن نامهربان
احوال ما
پرسید و رَفت

صَد سخن سر کرد،
اما یک سخن
نشنید و رفت...

#صائب
♦️

 

[« «N¡lOo£aR» »]

گنه به ارث رسیده است
از پدر ما را

خطا ز صُبح ازل،
رزق آدمیزادست...!

#صائب

 

[« «N¡lOo£aR» »]

‏تار و پود موج این دَریا
به هم پیوسته است

می‌زند بر هم جهان را،
هر که یک دِل بشکند!

#صائب
♦️

 

[« «N¡lOo£aR» »]

بَسته‌ام چشم از تماشایِ
زلیخای جهان

چشم آن دارم که با یوسف
به زندانم کنند...

#صائب

 

[« «N¡lOo£aR» »]

تلاش بـ..وسـ..ـه نداریم
چون هَوس ناكان

نگاه ما به نگاهی ز دور
خُرسنداست...

#صائب

 

[« «N¡lOo£aR» »]

هر که بردارد مَرا از خاک،
اندازد به خاک

میوه ی خامم؛
به سنگ از شاخسار افتاده ام...

#صائب
♦️

 

[« «N¡lOo£aR» »]

هر خَط سر موی تو را
پیچش خاصی ست

یک حرف در این صَفحه
مکرر نتوان یافت ...

#صائب
♦️

 

[« «N¡lOo£aR» »]

با غـم عشق
غـم عالمِ فانی هیچ است

غَم عالم نخورد
هر که همین غم با اوست...

#صائب

 

[« «N¡lOo£aR» »]

دردی است درد عشق
زِ جان خوشگوار تر

این دَرد را برای چه
درمان کند کسی؟

#صائب

 

[« «N¡lOo£aR» »]

دلگیر نیستم
که دِل از دست داده‌ام

دلجویی حبیب
به صَد دل برابرست...

#صائب