شعر دفتر اشعار عرفی شیرازی

[Diba]

معلوم کز ترشح اشکی چه کم شود

آن آتشی که از دل جیحون علم شود


گر غم شود هلاک، شهیدان عشق را

در روضه بحث بر سر میراث غم شود


داند غبار دردم و آسوده خواندم

یا رب که چند گـه به وفا متهم شود


فردا که تیغ باز کشد زیور بهشت

آرایش مزار شهیدان ستم شود


تا شد سفال میکده آئینهٔ مراد

بی بهره آن که در طلب جام جم شود


صد کام در دلم گذرد چون رسم به دوست

مانند آرزو که دچار کرم شود


این نشأ کس به طینت عرفی نشان نداشت

کز سومنات خیزد و مرغ حرم شود

 

[Diba]

به کیش اهل وفا مدعا نمی گنجد

امید در دل و در سر هوا نمی گنجد


میان حسن و محبت یگانگی است، چنان

که در میانه به غیر از حیا نمی گنجد


ز بس تنگ شد از مـسـ*ـتی کرشمه و ناز

به نرگسش نگه آشنا نمی گنجد


چنان ربوده سرم را هوای درویشی

که در سعادت بال هما نمی گنجد


خراب روضهٔ عشقم که با فضای دو کون

تذرو عافیتش در هوا نمی گنجد


از آن به کعبهٔ اسلام می رود عرفی

که در صنمکدهٔ شید و ریا نمی گنجد

 

[Diba]

حیف است که دستی به نمکدان تو یابند

زاغان هـ*ـوس را، مگس خوان تو یابند


ای گل ز صبا راه بگردان که مبادا

مرغان به نسیمش ره بستان تو یابند


باید که رسد جان به لب خضر و مسیحا

تا قطرهٔ از چشمهٔ حیوان تو یابند


آن فتنه که در خون کشد آشوب قیامت

در سلسلهٔ زلف پریشان تو یابند


چون شعر تو عرفی نگزینند؟ که عالی است

هر بیت که در صفحهٔ دیوان تو یابند

 

[Diba]

بیا ای بخت سرگردان نشینید

به زیر سایهٔ سرو و گل و بید


که در باغی فروچیدیم محفل

که در وی عندلیبی کرد ناهید


کدامین باغ؟ باغ وصل دلدار

که آبش می رود در جام جمشید


زهی باغی که برگ لالهٔ او

زند سیلی به حسن ماه و خورشید


از آن دم کآستین زد بر دماغم

نسیم این بهشت خوشـی‌ جاوید


دل و جان هر دم از هم می ربایند

قبول منت و تاثیر امید

 

[Diba]

ز کوی عشق مَلَک دل شکسته می آید

مسیح می رود آن جا و خسته می آید


شهید ناوک آنم که چون رود به شکار

غزال قدس به فتراک بسته می آید


زمانه گلشن خوشـی‌ که را به یغما داد

که گل به دامن ما دسته دسته می آید


هجوم درد بدان گونه بسته راه نفس

که بر لبم ز درون خسته خسته می آید


هـ*ـوس به همت عرفی مگر شبیخون زد

که زخم دار و به محمل نشسته می آید

 

[Diba]

گشود زلف معنبر شمال، تا چه کند

نهفته چهرهٔ عاشق خیال، تا چه کند


به یک دو روزه وصالش، زمانه خونم خورد

هنوز دشمنی ماه و سال، تا چه کند


به صد کرشمه مرا سوخت تا خطش ندمید

هنوز کشمکش خط و خال، تا چه کند


نوشید*نی حاضر و شمشیر و طول عمر

پس دو جام دگر این ملال، تا چه کند


مجال حرف سپارش نبود و بلبل بود

کنون که یافته عرفی مجال، تا چه کند

 

[Diba]

هر جا که مـسـ*ـت و غمزه زن، آن عشـ*ـوه آئین می رود

دل می چکد، جان می دهد، سر می برد، دین می رود


از وعده گاه وصل او، هر شام تا غمخانه ام

آرام در خون می تپد، امید غمگین می رود


گویا ز خوشـی‌ آباد وصل، آمد نسیم مژده ای

کز خون دل گل می دمد، وز روی غم چین می رود


گر یار شادی نیست دل، هر گـه که نامش می برد

بهر چه غم را بر زبان، صد گونه نفرین می رود


خیزد دعایی از لبم، کز معبد ناقوسیان

تا خلوت حسن قبول، آشوب آمین می رود

 

[Diba]

بازم به طوف کعبه احرام تازه شد

ذوقم به بـ..وسـ..ـه های لب جام تازه شد


گشتیم باز می کش و اربـاب شید را

آئین طعن وشیوهٔ دشنام تازه شد


ذوقم نمانده بود ز خونابه های تلخ

اینک حلاوت همه در کام تازه شد


زنار را نیابت تسبیج می دهم

ای اهل شرع، مژده، که اسلام تازه شد


می جوشد از درون دلم چشمه چشمه خون

توفان نوح را دگر ایام تازه شد


عرفی بسی به تشنه لبی عمر باختیم

کز دُرد و صاف ساقی ام انعام تازه شد

 

[Diba]

گشتم اندر دل خوبان، همه خوبان خودند

همه دل در شکن زلف پریشان خودند


بس که پیمان شکنی در دلشان جا کرده است

بسته پیمان به خود و آفت پیمان خودند


گـه در اندیشهٔ خود و گاه در آئینهٔ ما

دیده بر صورت خود دوخته، حیران خودند


شیوهٔ ناز و نیاز خود و ما بـرده ز یاد

بلبل باغ خود و وَرد گلستان خودند


نی سبکدستی مهمان، نی مگس ران ادب

همه حلوای تر و مگس خوان خودند


لب نوشین بمکید و دل مردم بگَزید

نیشتر زار کسان و شکرستان خودند


عالمی کُشته به بی مهری و با خویش به مهر

همه سرمایهٔ بی دردی و درمان خودند


جان اربـاب وفا خاک شد اندر کف دوست

بس که سرگرم نوازشگری خوان خودند


کی به ایمان کسی شان نظر افتد عرفی

همه آئینه به کف دشمن ایمان خودند

 

[Diba]

خوشا کسی دم آب بی نوشید*نی نخورد

دمی که جام نوشید*نی نداشت، آب نخورد


ز نقص تشنه لبی دان، به عقل خویش مناز

دلت فریب گر از جلوهٔ نوشید*نی نخورد


کسی ارادهٔ جولان عافیت ننمود

که زخم تیر بلا پای در رکاب نخورد


رود به چشمهٔ حیوان و تشنه لب باز آید

کسی که از دم عشق تو آفتاب نخورد


چه روستایی بی مشربی است این عرفی

که توبه کرد و می از دست آفتاب نخورد