شعر اشعار خیام

[PARISA_R]

رباعی شمارهٔ ۱۵۱

از تن چو برفت جان پاک من و تو
خشتی دو نهند بر مغاک من و تو

و آنگاه برای خشت گور دگران
در کالبدی کشند خاک من و تو​

 

[PARISA_R]

رباعی شمارهٔ ۱۵۲

می‌خور که فلک بهر هلاک من و تو
قصدی دارد بجان پاک من و تو

در سبزه نشین و می روشن میخور
کاین سبزه بسی دمد ز خاک من و تو​

 

[PARISA_R]

رباعی شمارهٔ ۱۵۳

از هر چه بجر می است کوتاهی به
می هم ز کف بتان خرگاهی به

مـسـ*ـتی و قلندری و گمراهی به
یک جرعه می ز ماه تا ماهی به​

 

[PARISA_R]

رباعی شمارهٔ ۱۵۴

بنگر ز صبا دامن گل چاک شده
بلبل ز جمال گل طربناک شده

در سایه گل نشین که بسیار این گل
در خاک فرو ریزد و ما خاک شده​

 

[PARISA_R]

رباعی شمارهٔ ۱۵۵

تا کی غم آن خورم که دارم یا نه
وین عمر به خوشدلی گذارم یا نه

پرکن قدح باده که معلومم نیست
کاین دم که فرو برم برآرم یا نه​

 

[PARISA_R]

رباعی شمارهٔ ۱۵۶

یک جرعه می کهن ز ملکی نو به
وز هرچه نه می طریق بیرون شو به

در دست به از تخت فریدون صد بار
خشت سر خم ز ملک کیخسرو به​

 

[PARISA_R]

رباعی شمارهٔ ۱۵۷

آن مایه ز دنیا که خوری یا پوشی
معذوری اگر در طلبش میکوشی

باقی همه رایگان نیرزد هشدار
تا عمر گرانبها بدان نفروشی​

 

[PARISA_R]

رباعی شمارهٔ ۱۵۸

از آمدن بهار و از رفتن دی
اوراق وجود ما همی گردد طی

می خور! مخور اندوه که فرمود حکیم
غمهای جهان چو زهر و تریاقش می​

 

[PARISA_R]

رباعی شمارهٔ ۱۵۹

از کوزه‌گری کوزه خریدم باری
آن کوزه سخن گفت ز هر اسراری

شاهی بودم که جام زرینم بود
اکنون شده‌ام کوزه هر خماری​

 

[PARISA_R]

رباعی شمارهٔ ۱۶۰

ای آنکه نتیجهٔ چهار و هفتی
وز هفت و چهار دایم اندر تفتی

می خور که هزار بار بیشت گفتم
باز آمدنت نیست چو رفتی رفتی​