شعر **اشعار صائب تبریزی**

[I.MehrDãd]

به رنگ زرد قناعت کن از ریاض جهان
که رنگ سرخ به خون جگر شود پیدا
ز هم جدا نبود نوش و نیش این گلشن
که وقت چیدن گل، باغبان شود پیدا

 

[I.MehrDãd]

از فروغ عشق، خورشيد قيامت کن مرا

يا رب از دل مشرق نور هدايت کن مرا

شسته رو چون گوهر از باران رحمت کن مرا

تا به کي گرد خجالت زنده در خاکم کند؟

موج بي‌پرواي درياي حقيقت کن مرا

خانه‌آرايي نمي‌آيد ز من همچون حباب

خانه دار گوشه‌ي چشم قناعت کن مرا

استخوانم سرمه شد از کوچه گرديهاي حرص

زنده‌ي جاويد از دست حمايت کن مرا

چند باشد شمع من بازيچه‌ي دست فنا؟

آتشين رفتار چون اشک ندامت کن مرا

خشک بر جا مانده‌ام چون گوهر از افسردگي

از فراموشان امن آباد عزلت کن مرا

گرچه در صحبت همان در گوشه‌ي تنهاييم

تا قيامت سنگسار از خواب غفلت کن مرا

از خيالت در دل شبها اگر غافل شوم

مرحمت فرما، ز ويراني عمارت کن مرا

در خرابيهاست، چون چشم بتان، تعمير من

من که باشم تا کنم تلقين که رحمت کن مرا؟

از فضوليهاي خود صائب خجالت مي‌کشم

 

[I.MehrDãd]

ز جواني حسرت بسيار مي‌ماند به جا

آنچنان کز رفتن گل خار مي‌ماند به جا

آنچه از عمر سبک‌رفتار مي‌ماند به جا

آه افسوس و سرشک گرم و داغ حسرت است

در کف گلچين ز گلشن، خار مي‌ماند به جا

کامجويي غير ناکامي ندارد حاصلي

پيش اين سيلاب، کي ديوار مي‌ماند به جا؟

جسم خاکي مانع عمر سبک‌رفتار نيست

وقت آن کس خوش کزو آثار مي‌ماند به جا

هيچ کار از سعي ما چون کوهکن صورت نبست

از شمار درهم و دينار مي‌ماند به جا

زنگ افسوسي به دست خواجه هنگام رحيل

چون قلم از ما همين گفتار مي‌ماند به جا

نيست از کردار ما بي‌حاصلان را بهره‌اي

برگ صائب بيشتر از بار مي‌ماند به جا

عيش شيرين را بود در چاشني صد چشم شور

 

[I.MehrDãd]

باغهاي دلگشا در زير پر باشد مرا

نيستم بلبل که بر گلشن نظر باشد مرا

چون جرس گلبانگ عشرت در سفر باشد مرا

سرمه‌ي خاموشي من از سواد شهرهاست

دست دايم چون سبو در زير سر باشد مرا

باده نتواند برون بردن مرا از فکر يار

بادبان کشتي از دامان تر باشد مرا

در محيط رحمت حق، چون حباب شوخ‌چشم

گردبادي مي‌تواند راهبر باشد مرا

منزل آسايش من محو در خود گشتن است

تيغ اگر چون کوه بر بالاي سر باشد مرا

از گرانسنگي نمي‌جنبم ز جاي خويشتن

قطره‌ي آبي اگر همچون گهر باشد مرا

مي‌گذارم دست خود را چون صدف بر روي هم

 

[I.MehrDãd]

شم خونبارست ابر نوبهار زندگی

آه افسوس است سرو جویبار زندگی

اعتمادی نیست بر شیرازهٔ موج سراب

دل منه بر جلوهٔ ناپایدار زندگی

یک دم خوش را هزاران آه حسرت در قفاست

خرج بیش از دخل باشد در دیار زندگی

بادهٔ یک ساغرند و پشت و روی یک ورق

چون گل رعنا خزان و نوبهار زندگی

چون حباب پوچ، از پاس نفس غافل مشو

کز نسیمی رخنه افتد در حصار زندگی

خاک صحرای عدم را توتیا خواهیم کرد

آنچه آمد پیش ما از رهگذار زندگی

سبزه زیر سنگ نتوانست قامت راست کرد

چیست حال خضر یارب زیر بار زندگی

دارد از هر موجه‌ای صائب درین وحشت‌سرا

نعل بیتابی در آتش جویبار زندگی

 

[I.MehrDãd]

حجاب جسم را از پیش جان بردار ای ساقی

مرا مگذار زیر این کهن دیوار ای ساقی

به یک رطل گران بردار بار هستی از دوشم

من افتاده را مگذار زیر بار ای ساقی

به راهی می‌رود هر تاری از زلف حواس من

مرا شیرازه کن از موج می زنهار ای ساقی

چرا از غیرت مذهب بود کم غیرت مشرب؟

مرا در حلقهٔ اهل ریا مگذار ای ساقی

چراغ طور در فانوس مستوری نمی‌گنجد

برون آور مرا از پردهٔ پندار ای ساقی

نوشید*نی آشتی‌انگیز مشرب را به دور آور

بده تسبیح را پیوند با زنار ای ساقی

ادیب شرع می‌خواهد به زورم توبه فرماید

به حال خود من شوریده را مگذار ای ساقی

ز انصاف و مروت نیست در عهد تو روشنگر

زند آیینهٔ من غوطه در زنگار ای ساقی

به شکر این که داری شیشه‌ها پر بادهٔ وحدت

به حال خویش صائب را چنین مگذار ای ساقی

 

[I.MehrDãd]

دلربایانه دگر بر سر ناز آمده‌ای

از دل من چه به جا مانده که باز آمده‌ای

در بغـ*ـل شیشه و در دست قدح، در بر چنگ

چشم بد دور که بسیار بساز آمده‌ای

بگذر از ناز و برون آی ز پیراهن شرم

که عجب تنگ در آغـ*ـوش نیاز آمده‌ای

می بده، می بستان، دست بزن پای بکوب

به خرابات نه از بهر نماز آمده‌ای

آنقدر باش که من از سر جان برخیزم

چون به غمخانه‌ام ای بنده نواز آمده‌ای

چون نفس سوختگان می‌رسی ای باد صبا

می‌توان یافت کزان زلف دراز آمده‌ای

چون نگردد دل صائب ز تماشای تو آب؟

که به رخسارهٔ آیینه گداز آمده‌ای

 

[I.MehrDãd]

ارب آشفتگی زلف به دستارش ده

چشم بیمار بگیر و دل بیمارش ده

تا به ما خسته دلان بهتر ازین پردازد

دلی از سنگ خدایا به پرستارش ده

چاک چون صبح کن از عشق گریبانش را

سر چو خورشید به هر کوچه و بازارش ده

از تهیدستی حیرت زدگان بی‌خبرست

دستش از کار ببر، راه به گلزارش ده

سرمهٔ خواب ازان چشم سیه مـسـ*ـت بشو

شمع بالین ز دل و دیدهٔ بیدارش ده

تا مگر با خبر از صورت عالم گردد

به کف آیینه‌ای از حیرت دیدارش ده

نیست از سنگ دلم، ورنه دعا می‌کردم

کز نکویان، به خود ای عشق سر و کارش ده

صائب این آن غزل مرشد روم است که گفت

ای خداوند یکی یار جفا کارش ده

دانلود رمان های عاشقانه

 

[I.MehrDãd]

صبح شد برخیز مطرب گوشمال ساز ده

عیشهای شب پریشان گشته را آواز ده

هیچ ساز از دلنوازی نیست سیرآهنگتر

چنگ را بگذار، قانون محبت ساز ده

جام را لبریزتر از دیدهٔ عشاق کن

از صف دریاکشان آنگه مرا آواز ده

کوری بی‌منت از چشم به منت خوشترست

گر توانی بوی پیراهن به یوسف باز ده

شبنم از روشندلی آیینهٔ خورشید شد

ای کم از شبنم، تو هم آیینه را پرداز ده

چون نمودی سیر و دور خویش را صائب تمام

روشنی چون مه به خورشید درخشان باز ده

دانلود رمان های عاشقانه

 

[I.MehrDãd]

ارب از عرفان مرا پیمانه‌ای سرشار ده

چشم بینا، جان آگاه و دل بیدار ده

هر سر موی حواس من به راهی می‌رود

این پریشان سیر را در بزم وحدت بار ده

در دل تنگم ز داغ عشق شمعی برفروز

خانهٔ تن را چراغی از دل بیدار ده

نشاهٔ پا در رکاب می ندارد اعتبار

مـسـ*ـتی دنباله‌داری همچو چشم یار ده

برنمی‌آید به حفظ جام، دست رعشه دار

قوت بازوی توفیقی مرا در کار ده

مدتی گفتار بی‌کردار کردی مرحمت

روزگاری هم به من کردار بی‌گفتار ده

چند چون مرکز گره باشد کسی در یک مقام؟

پایی از آهن به این سرگشته، چون پرگار ده

شیوهٔ اربـاب همت نیست جود ناتمام

رخصت دیدار دادی، طاقت دیدار ده

بیش ازین مپسند صائب را به زندان خرد

از بیابان ملک و تخت از دامن کهسار ده

دانلود رمان های عاشقانه