شعر گزیدهٔ اشعار رشحه

[Diba]

ز دوری تو دو چشمم چو رود جیحون است

شوم فدای تو، احوال چشم تو چون است



مطلع یک غزل


غم نه گر خاکم به باد از تندی خوی تو رفت

غم از آن دارم که محروم از سر کوی تو رفت


گلشن خلدش شود گر جا، نیاساید دگر

رشحهٔ مسکین که محروم از سر کوی تو رفت
​

 

[Diba]

مطلع یک غزل


دل رفت و ز خون دیده ما را

پیداست به رخ از آن علامت


مطلع یک غزل


جان و دل بیرون کس ازدست تو مشکل می برد

غمزهات جان می رباید عشـ*ـوه ات دل می برد
​

اضطرابم زیر تیغش نی ز بیم کشتن است

شوق تیغ اوست تاب از جان بسمل می برد
​

 

[Diba]

از یک غزل



میتپد از شوق دل در سـ*ـینه ام گوئی که باز

تیر دل دوزی به دل ز ابرو کمانی می رسد


می کند از شوق رشحه حرز جان تعویذ عمر

سنگ جوری کز جفای پاسبانی می رسد


جعد مشکینش مگر سوده به خاک پای شاه

کز شمیمش برمشامم بوی جانی میرسد


شاه محمود جهانبخش آن که جسم مرده را

از دم جانبخش او روح روانی می رسد​

 

[Diba]

ز هر مژگان کند صد رخنه در دل

که بگشاید به روی خود دری چند


چو من کی با تو باشد عشق اغیار

نیاید کار عیسی از خری چند


خراب از اوست شهر جهان و دل بین

مسخر کرده طفلی کشوری چند
​

 

[Diba]

از یک غزل



به قید زلف تو آن دل که پای بند شود

غمش مباد که فارغ ز هر گزند شود


بلند نام تو در حسن شد خوشا روزی

که در جهان به وفا نام تو بلند شود
​

 

[Diba]

از یک قصیده



تو آن شهریاری که از آستینت

کشد بر سر خویش خورشید معجر


چو از خون گردان و از گرد میدان

شود دشت دریا شود بحر چون بر


فلک گردد از نوک رمحت مشبک

زمین گردد از نعل رخشت مجدر​

 

[Diba]

ای ضیاء السلطنه ای بانوی گیتی مدار

ای ضیاء دولت شاهی ز رویت آشکار


هر کجا شخصت سپهر اندر سپهر آمد حیا

هر کجا ذاتت جهان اندر جهان آمد وقار


پیش خرگاه جلالت خرگه افلاک پست

پیش خورشید جمالت چهرهٔ خورشید تار


خاک را از تکیه حلمش به تن باشد سکون

چرخ را از لطمهٔ عزمش به سر باشد دوار


آنکه از وی یافت کاخ کفر و ذلت انهدام

آنکه از وی گشت کار ملک و ملت استوار
​

 

[Diba]

مطلع یک غزل




فرستد مژدهٔ وصلی چو خو کردم به هجرانش


که بر جانم نهد دردی بتر از درد رحمانش​

 

[Diba]

مطلع یک غزل|2



شب و روز من آن داند که دیده است

پریشان زلف او را بر بناگوش


ندارم عقل در کف ای خوشا دی

ندارم هوش در سر ای خوشا دوش


نگه میکردی و می بردیم عقل

سخن می گفتی و می بردیم هوش


عیان روی گل و دامان گلچین

نشاید گفت بلبل را که مخروش​

 

[Diba]

غزل




آمد هزار تیر تو بر جسم چاک چاک

یک تیر شد خطا و شدم باعث هلاک


گر یار یاورم بود از آسمان چه بیم

گر دوست مهربان بود از دشمنان چه باک


اشکم ز بیم هجر تو هر روز تا سمک

آهم ز دست خوی تو هر شام تا سماک


بازش مگر حیات دهد لطف شهریار

اکنون که گشت رشحه ز جور فلک هلاک

محمود پادشاه که در روزگار او

از نوک ناوکش شده خفتان چرخ چاک​