شعر اشعار خیام

[Mahdieh.F]

جامي است که عقل آفرين مي زندش ، / صد بـ..وسـ..ـه ز مهر بر جبين مي زندش ؛
اين کوزه گر دهر چنين جام لطيف / مي سازد و باز بر زمين مي زندش !

 

[Mahdieh.F]

گويند که دوزخي بود عاشق و مـسـ*ـت ، / قولي است خلاف ، دل در آن نتوان بست ،
گر عاشق و مـسـ*ـت دوزخي خواهد بود، / فردا باشد بهشت همچون کف دست !

 

[Mahdieh.F]

يک قطره آب بود و با دريا شد، / يک ذرة خاک و با زمين يکتا شد،
آمد شدن تو اندرين عالم چيست ؟ / آمد مگسي پديد و ناپيدا شد.

 

[Mahdieh.F]

از جمله رفتگان اين راه دراز، / باز آمده اي کو که بما گويد راز؟
هان بر سر اين دو راهه از روي نياز، / چيزي نگذاري که نمي آيي باز!

 

[Mahdieh.F]

اين کوزه چو من عاشق زاري بوده است ، / در بند سر زلف نگاري بوده است ؛
اين دسته که بر گردن او مي بيني : / دستي است که بر گردن ياري بوده است !

 

[Mahdieh.F]

بسيار بگشتيم بگرد در و دشت ، / اندر همه آفاق بگشتيم بگشت ؛
کس را نشنيديم که آمد زين راه / راهي که برفت ، راهرو باز نگشت !

 

[Mahdieh.F]

گر بر فلکم دست بدي چون يزدان ، / برداشتمي من اين فلک را ز ميان ؛
از نو فلک دگر چنان ساختمي ، / کازاده بکام دل رسيدي آسان .

.

 

[Mahdieh.F]

هر ذره که بر روي زميني بوده است ، / خورشيد رخي ، زهره جبيني بوده است ،
گرد از رخ آستين به آزرم فشان ، / کان هم رخ خوب نازنيني بوده است .

 

[Mahdieh.F]

ي بس که نباشيم و جهان خواهد بود، / ني نام ز ما نه نشان خواهد بود؛
زين پيش نبوديم و نبد هيچ خلل ، / زين پس چو نباشيم همان خواهد بود.

.

 

[Mahdieh.F]

آنانکه محيط فضل و آداب شدند، / در جمع کمال شمع اصحاب شدند،
ره زين شب تاريک نبردند بروز، / گفتند فسانه ای و در خواب شدند.