شعر اشعار عنصری

[^Venus^]

گر به پیغاله از کدو فکنی

هست پنداری آتش اندر آب

روسبی را محتسب داند زدن

شاد باش ای روسبی زن محتسب

 

[^Venus^]

گفتم که چیست بر رخت آن زلف پر زتاب

گفتا ببوی و رنگ عبریست و مشگ ناب

 

[^Venus^]

خدایگانا امشب نشاط ساز بدانک

پدرش ز آهن بودست و مادرش حجرست

بصورت شجری و ز خفچه او را برگ

که از عقیق و ز یاقوت بار آن شجرست

زبانهاش چو شمشیر های زر اندود

کزو بجان خطرست ، ار چه زرّ بی خطرست

 

[^Venus^]

غزل رودکی وار نیکو بود

غزلهای من رودکی وار نیست

اگر چه بکوشم بباریک وهم

بدین پرده اند مرا بار نیست

 

[^Venus^]

نزدیک عقل جمله درین عهد باورست

کامروز همچو جهل خرد زشت و آورست

 

[^Venus^]

ستی پس پشت پشت بستی بستست

پیش پشتی ستی بسی بنشستست

در معنی صبر گوید

 

[^Venus^]

درد مرا بگیتی دارو پدید نیست

دردی که از فراق بود درد بی دواست

گنجی است عاشقانرا صبر ار نگه کنی

کو روی زرد سرخ کند پشت گوژ راست

 

[^Venus^]

ز راستی و بلندی که مر ترا بالاست

بو صفت اندر معنی بلند گردد و راست

 

[^Venus^]

اگر چه تنها باشد همه جهان با اوست

و گرچه با او باشد همه جهان تنهاست

گـ ـناه دشمن پوشد چو تیره گشت بعفو

بچیرگی در عفو از شمایل حکماست

عجب مدار ز من گر مدیح او گویم

که هرک گوید جز من بمدح او گویاست

ز فضل و مخبر و منظر بر او گوا بس کن

که آشکارٍۀ مرد از نهان مرد گواست

بسان آب و گیا خدمتش قرار دلست

بلی دل آنجا گیرد قرار کآب و گیاست

مدار نام نکو گرد فضل نیک بود

که فعل نیکو فضلست و نام نیک زکاست

صلاح بندۀ مخلص که دائم افزون باد

و آن کسی که همی نفی جست شد کم و کاست

 

[^Venus^]

بمجلس اندر کان بت مرا نوشید*نی دهد

بمن نشاط و ببد خواه من عذاب دهد

یکی چنانکه خدایش همه عذاب دهد

یکی چنان که خدایش همه صواب دهد

گمان برم که بمن آفتاب خواهد داد

بلی چو ساقی مه باشد آفتاب دهد

اگر بخوانم آن را کجا که دوزخ اوست

هر آینه گل حمری مرا جواب دهد

ز باد حلقۀ زلفین او بر آن رخسار

همی شتاب کند تا مرا شتاب دهد

بدین جهان چه شناسی عجبتر از خط او

که مشک نیست ولی بوی مشک ناب دهد

سیاه و سبز و قوّی است و ماه و مهرش روی

خرد زهر دو نشانی همی صواب دهد