شعر گزیدهٔ اشعار رشحه

[Diba]

ماهم اگر به قهر شد از لطف باز گشت

شکر خدا که آه سحر چاره ساز گشت



در ملک عشق خواجگی و بندگی کدام

محمود بین چگونه غلام ایاز گشت



فرخنده هاتفیم به گوش این نوید گفت

دوشینه چون ز خواب غمم دیده بازگشت



کای رشحه شاد زی که ز یمن قدوم شاه

بر روی هم غمت در شادی فراز گشت




یعنی ضیا که قهر وی و لطف عام او

این جانگداز آمد و آن دلنواز گشت
-----------------------------------------
جفا و جور تو عمری بدین امید کشیدم

که بینم از تو وفایی گذشت عمر و ندیدم



سزای آن که تو را برگزیدم از همه عالم

ملامت همه عالم ببین چگونه شنیدم



اگر چه سست بود عهد نیکوان اما

به سست عهدیت ای مه ندیدم و نشنیدم



دلم شکستی و عهد تو سنگدل نشکستم

ز من بریدی و مهر از تو بیوفا نبریدم



زدی به تیغ جفایم فغان که نیست گناهی

جز این که بار جفایت به دوش خویش کشیدم



تهی نگشت ز زهر غم تو ساغر عیشم

از آن زمان که نوشید*نی محبت تو چشیدم



کنون ز ریزش ابر عطاش رشحه چه حاصل

چنین که برق غمش سوخت کشتزار امیدم



ز جام عشق چو بیخود شدم چه جای شرابم

ز مدح شاه چو سر خوش شدم چه جای نبیدم




ضیاء السلطنه خاتون روزگار که گوید

سپهر بر درش از بهر سجده باز خمیدم
-----------------------------------------------
چه شود اگر که بری ز دل همه دردهای نهانیم

به کرشمههای نهانی و به تفقدات زبانیم



نه به ناز تکیه کند گلی نه به ناله دلشده بلبلی

تو اگر به طرف چمن دمی بنشینی و بنشانیم



ز غم تو خون دل ناتوان، ز جفات رفته ز تن توان

به لب است جان و تو هر زمان، ستمی ز نو برسانیم



ز سحاب لطف تو گر نمی، برسد به نخل امید من

نه طمع ز ابر بهاری و نه زیان ز باد خزانیم




بودم چو رشحه دلی غمین، الم و فراق تو در کمین

نشوی به درد و الم قرین، گر از این الم برهانیم

​

منبع:گنجور​

 

[Diba]

فلک کینه گرا دوش به آهنگ جفا

همه شب پای فرو هشت به کاشانهٔ ما





گفتم از بهر چکار آمدهای گفت که جور

گفتم از بهر چه تقصیر بود گفت: وفا
-------------------------------------


دردا که بود خاصیت این چشم ترم را


کز گریه ز روی تو ببندد نظرم را



دل بستگیم تازه به دام تو شد اکنون


کز سنگ جفا ریختهای بال و پرم را

----------------------------------------

دامن قاتل به دست آمد دم بسمل مرا

دعوی خون بیش ازین کی باشد از قاتل مرا

-------------------------------------------
هر کجا نام ز دانش همه افلاک حجاب

هر کجا ذکر به نامش همه آفاق حیا
​

 

[Diba]

ای از لب تو به خون رخ لعل خضاب

وز خجلت دندانت گهر غرق در آب




چشم و دل من به یاد دندان و لبت

این در خوشاب ریزد آن لعل مذاب
------------------------------------
آن بت گل چهره یارب بسته از سنبل نقاب

یا به افسون کرده پنهان در دل شب آفتاب​

 

[Diba]

ز دوری تو دو چشمم چو رود جیحون است​

شوم فدای تو، احوال چشم تو چون است​

-------------------------------​

ماهم اگر به قهر شد از لطف باز گشت​

شکر خدا که آه سحر چاره ساز گشت​

​

در ملک عشق خواجگی و بندگی کدام​

محمود بین چگونه غلام ایاز گشت​

​

فرخنده هاتفیم به گوش این نوید گفت​

دوشینه چون ز خواب غمم دیده بازگشت​

​

کای رشحه شاد زی که ز یمن قدوم شاه​

بر روی هم غمت در شادی فراز گشت​

​

یعنی ضیا که قهر وی و لطف عام او​

این جانگداز آمد و آن دلنواز گشت​

---------------------------
​

​

دل رفت و ز خون دیده ما را​

پیداست به رخ از آن علامت​

 

[Diba]

جان و دل بیرون کس ازدست تو مشکل میبرد​

غمزهات جان میرباید عشوهات دل میبرد​

​

اضطرابم زیر تیغش نی ز بیم کشتن است​

شوق تیغ اوست تاب از جان بسمل میبرد​

---------------------------
​

​

ز هر مژگان کند صد رخنه در دل​

که بگشاید به روی خود دری چند​

​

چو من کی با تو باشد عشق اغیار​

نیاید کار عیسی از خری چند​

​

خراب از اوست شهر جهان و دل بین​

مسخر کرده طفلی کشوری چند​

------------------------
​

​

به قید زلف تو آن دل که پای بند شود​

غمش مباد که فارغ ز هر گزند شود​

​

بلند نام تو در حسن شد خوشا روزی​

که در جهان به وفا نام تو بلند شود​

 

[Diba]

تو آن شهریاری که از آستینت

کشد بر سر خویش خورشید معجر




چو از خون گردان و از گرد میدان

شود دشت دریا شود بحر چون بر




فلک گردد از نوک رمحت مشبک

زمین گردد از نعل رخشت مجدر

--------------------------​

 

[Diba]

همی ریزد به روی یکدگر دلهای مجروحان​

زند هر صبح چون شانه به زلف عنبرین تارش​

------------------
​

​

فرستد مژدهٔ وصلی چو خو کردم به هجرانش​

که بر جانم نهد دردی بتر از درد رحمانش​

----------------
​

​

شب و روز من آن داند که دیده است​

پریشان زلف او را بر بناگوش​

​

ندارم عقل در کف ای خوشا دی​

ندارم هوش در سر ای خوشا دوش​

​

نگه میکردی و میبردیم عقل​

سخن میگفتی و میبردیم هوش​

​

عیان روی گل و دامان گلچین​

نشاید گفت بلبل را که مخروش​

 

[Diba]

باز دل برد از کفم زلف نگار تازهای

بیقراری داد با این دل قرار تازهای
---------------
پی وصل تو ما را زور و زری نیست

نگاه حسرتی داریم و آهی


به مقصد پی برم کی رشحه چون نیست

به غیر از بخت گمره، خضر راهی
--------------------​

 

[Diba]

آمد هزار تیر تو بر جسم چاک چاک

یک تیر شد خطا و شدم باعث هلاک




گر یار یاورم بود از آسمان چه بیم

گر دوست مهربان بود از دشمنان چه باک




اشکم ز بیم هجر تو هر روز تا سمک

آهم ز دست خوی تو هر شام تا سماک




بازش مگر حیات دهد لطف شهریار

اکنون که گشت رشحه ز جور فلک هلاک




محمود پادشاه که در روزگار او

از نوک ناوکش شده خفتان چرخ چاک​

 

[Diba]

به یاد روی تو بر مه شبی نظر کردم

نه اینکه رفتی و رو بر مه دگر کردم



ز دست هجر تو تا دیگری بسر نکند

تمام خاک درت را ز گریه تر کردم

-------------------
جفا و جور تو عمری بدین امید کشیدم

که بینم از تو وفایی گذشت عمر و ندیدم




سزای آن که تو را برگزیدم از همه عالم

ملامت همه عالم ببین چگونه شنیدم




اگر چه سست بود عهد نیکوان اما

به سست عهدیت ای مه ندیدم و نشنیدم




دلم شکستی و عهد تو سنگدل نشکستم

ز من بریدی و مهر از تو بیوفا نبریدم




زدی به تیغ جفایم فغان که نیست گناهی

جز این که بار جفایت به دوش خویش کشیدم




تهی نگشت ز زهر غم تو ساغر عیشم

از آن زمان که نوشید*نی محبت تو چشیدم




کنون ز ریزش ابر عطاش رشحه چه حاصل

چنین که برق غمش سوخت کشتزار امیدم




ز جام عشق چو بیخود شدم چه جای شرابم

ز مدح شاه چو سر خوش شدم چه جای نبیدم




ضیاء السلطنه خاتون روزگار که گوید

سپهر بر درش از بهر سجده باز خمیدم

-----------------------
چه شود اگر که بری ز دل همه دردهای نهانیم

به کرشمههای نهانی و به تفقدات زبانیم




نه به ناز تکیه کند گلی نه به ناله دلشده بلبلی

تو اگر به طرف چمن دمی بنشینی و بنشانیم




ز غم تو خون دل ناتوان، ز جفات رفته ز تن توان

به لب است جان و تو هر زمان، ستمی ز نو برسانیم




ز سحاب لطف تو گر نمی، برسد به نخل امید من

نه طمع ز ابر بهاری و نه زیان ز باد خزانیم




بودم چو رشحه دلی غمین، الم و فراق تو در کمین

نشوی به درد و الم قرین، گر از این الم برهانیم