شعر اشعار فرخی سیستانی

[deldar]

Please, ورود or عضویت to view URLs content!

​

من ندانم که عاشقی چه بلاست​

هر بلایی که هست عاشق راست

زرد و خمیده گشتم از غم عشق​

دو رخ لعلفام و قامت راست

کاشکی دل نبودیم که مرا​

اینهمه درد و سختی از دل خاست

دل بود جای عشق و چون دل شد​

عشق را نیز جایگاه کجاست

دل من چون رعیتیست مطیع​

عشق چون پادشاه کامرواست

برد و برد هر چه بیند و دید​

کند و کرد هر چه خواهد و خواست

وای آن کو به دام عشق آویخت​

خنک آن کو ز دام عشق رهاست

عشق بر من در عنا بگشاد​

عشق سر تا به سر عذاب و عناست

در جهان سختتر ز آتش عشق​

خشم فرزند سیدالوزراست

میر ابوالفتح کز فتوت و فضل​

در جهان بیشبیه و بیهمتاست

صفتش: مهتر گشاده کفست​

لقبش: خواجهٔ بزرگ عطاست

به سخا نامورتر از دریاست​

گرچه او را کمینه فضل سخاست

دست او هست ابر و دریا دل​

ابر شاگرد و نایبش دریاست

بخشش او طبیعی و گهریست​

بخشش دیگران به روی و ریاست

راد مرد و کریم و بیخللست​

راد و یکخوی و یکدل و یکتاست

نیکویی را ثواب هفتادست​

از خدا و بر این رسول گواست

اندکست این ز فضل او هر چند​

کس نگفتهست کاند کیش چراست

آن خواجه غریبتر که ازو​

خدمتی را هزار گونه جزاست

اثر نعمت و عنایت او​

بر همه کس چو بنگری پیداست

ادبا را شریک دولت کرد​

دولت خواجه دولت ادباست

شعرا را رفیق نعمت کرد​

نعمت خواجه نعمت شعراست

هر تنی زیر بار منت اوست​

هر زبانی به شکر او گویاست

او ز جود و ز فضل تنها نیست​

در همانند خویشتن تنهاست

طبع او چون هواست روشن و پاک​

روشن و پاک بیبهانه هواست

هر که با او به دشمنی کوشد​

روز او از قیاس بیفرداست

تیغ او بر سر مخالف او​

از خدای جهان نبشته قضاست

دشمن او ازو به جان نرهد​

ور همه پروریدهٔ عنقاست

گر چه آباش سیدان بودند​

او به هر فضل سید آباست

دست او را مکن قیاس به ابر​

که روا نیست این قیاس و خطاست

گر چه گیتی ز ابر تازه شود​

اندرو بیم صاعقهست و بلاست

تا هوا را گشادگی و خوشیست​

تا زمین را فراخی و پهناست

شادمان باد و یافته ز خدای​

هر چه او را مراد و کام و هواست

مهرگانش خجسته باد چنان​

کو خجسته پی و خجسته لقاست

کاندرین مهرگان فرخ پی​

زو مرا نیم موزه نیم قباست
​

​

​

 

[nika_beramiriha]

گفتم رخ تو بهار خندان منست
گفت آن تو نیز باغ و بستان منست
گفتم لب شکرین تو آن منست
گفت از تو دریغ نیست گر جان منست

 

[nika_beramiriha]

غم دیدم از آن کس که مرا می‌باید
ببریدم ازو تا دل من بگشاید
نادیدن او مرا همی‌بگزاید
گرگ آشتیی کنم چه تا پیش آید

 

[nika_beramiriha]

گفتم که بیا وعدهٔ دوشینه بیار
ور نه بخروشم از تو اکنون چو هزار
گفتا دهم ای همه جفا ، نک زنهار!
آواز مده که گوش دارد دیوار

 

[nika_beramiriha]

صدبار ز من شنیده بودی کم و بیش
کایزد همه را هرچه کنند آرد پیش
در کردهٔ خویش مانده ای ای درویش
چه چون کندی فزون ز اندازهٔ خویش

 

[nika_beramiriha]

یاری بودی سخت بیین و بسنگ
همسایهٔ تو بهانه جوی و دلتنگ
این خو تو ازو گرفته‌ای ای سرهنگ
انگور ز انگور همی‌گیرد رنگ

 

[nika_beramiriha]

ما سر خصم را بکوبیم به سنگ
یا او سر ما به دار سازد آونگ
القصه درین زمانهٔ پرنیرنگ
یک کشته بنام به که صد زنده به ننگ

 

[nika_beramiriha]

گویند که معشوق تو زشتست و سیاه
گر زشت و سیاهست مرا نیست گـ ـناه
من عاشقم و دلم بر او گشته تباه
عاشق نبود ز عیب معشوق آگاه

 

[nika_beramiriha]

با من چو گل شکفته باشی گـه گـه
گاهی باشی چو کارد با گوشت تبه
روزی همه آری کنی و روزی نه
یکره صنما بنه مرا بر یک ره

 

[nika_beramiriha]

از بهر خدای اگر تویی سرو سرای
یکباره ز من باز مگیر ای بت پای
دیدار عزیز کردی ای بارخدای
سیمرغ نه‌ای روی رهی را بنمای

[