شعر اشعار شمس لنگرودی

[سما جون]

الفبا برای سخن گفتن نیست ..

-----------------------------------------------------------------------------------------------------
الفبا برای سخن گفتن نیست ..
برای نوشتن نام توست
اعداد
پیش از تولد تو به صف ایستادند
تا راز زاد روز تو را بدانند

دستهای من
برای جست و جوی تو پیدا شدند

دهانم
کشف دهان توست

ای کاشف آتش
در آسمان دلم توده برفی است
که به خنده های تو دل بسته است ..

 

[سما جون]

تو نیامدی ..

-----------------------------------------------------------------------------------------------------
صبح
سوار بر قطار ستارگان سحرگاهی از راه رسید
تو نیامدی ..

گنجشک های منتظر
دور خانه ی من نشستند
و به هر سایه به خود لرزیدند
تو نیامدی

شعر از دلم به دهانم
از لب هایم به دلم پر کشید
تو نیامدی

آفتاب
از سر سروها به انتهای خیابان سر کشید
تو نیامدی ..

مه میداند
که باید برخیزد
و به خانه ی خود بیاید
در سـ*ـینه ی من ..

 

[سما جون]

من اگر نباشم ..

-----------------------------------------------------------------------------------------------------
غمگین مشو عزیز دلم
مثل هــــــوا کنار توام

نه جای کسی را تنگ می کنم

نه کسی مرا می بیند نه صدایم را می شنود

دوری مکن

تــــــو نخواهی بود

مـــــن اگر نباشم ...

 

[سما جون]

نقشههای تو را دوست دارم ..

-----------------------------------------------------------------------------------------------------
نقشههای جهان به چه درد میخورند
نقشههای تو را دوست دارم
که برای من میکشی
خطوط مرزی و رودخانهها ... متروها ... خانهها
نقشهی کوچکات را دوست دارم
که دیدهبانان چهار سویش
از برج مراقبه با صدای بلند با هم صحبت میکنند
و من اینسو تا آنسویش را
با غلتی طی میکنم ..


{ محمد شمس لنگرودی }

 

[سما جون]

بی تاب ..

-----------------------------------------------------------------------------------------------------
بی تابانه در انتظار تواَم ...
غریقی خاموش، در کولاک زمستان
فانوسهای دور سوسو میزنند،بی آن که مرا ببینند.
آوازهای دور به گوش می رسند، بی آن که مرا بشنوند ،
من نه غزالی زخم خورده ام،نه ماهی تُنگی گم کرده راه !
نهنگی توفان زده ام،که ساحل بر من تنگ است.
آن جا که تو خفته ای ، شنزاری داغ ، که قلب من است !!!

 

[سما جون]

حکایت بارانِ بی امان ..

-----------------------------------------------------------------------------------------------------
حکایت بارانِ بی امان است
این گونه که من
دوستت میدارم ...

شوریده وار و پریشان باریدن
بر خزه ها و خیزابها
به بیراهه و راهها تاختن
بیتاب ٬ بیقرار
دریایی جستن
و به سنگچین باغ بسته دری سر نهادن
و تو را به یاد آوردن ..

حکایت بارانی بیقرار است
این گونه که من دوستت میدارم ...


{ محمد شمس لنگرودی }

 

[سما جون]

بـ..وسـ..ـه هاي تو ..

-----------------------------------------------------------------------------------------------------
بـ..وسـ..ـه هاي تو تسکينم مي دهد
خوابي شيرين
که در انتظار تعبيرش نبودي
باراني
که دانه دانه تميز مي شود
و روي گونه من مي نشيند
کاسه اي از صدف که فرشتگانش پاک کرده اند
تا از لبخندت پر شود .

اين جايي تو
در آتش دستهاي من
و تشنه و بي امان مي باري
مي باري، مي باري
و تسکينم مي دهي ..

{ محمد شمس لنگرودی }

 

[سما جون]

شکرگزاری ..

-----------------------------------------------------------------------------------------------------
اين گنجشك
چرا
از پياله من آب خورد
و به آسمان شكر گفت ..


{ شمس لنگرودی }

 

[سما جون]

نمی توانم فراموشت کنم ..

-----------------------------------------------------------------------------------------------------
نه نمی توانم فراموشت کنم
زخمهای من بی حضور تو ، از تسکین سرباز می زنند
بالهای من تکه تکه فرو می ریزند
بره های مسیح را می بینم، که به دنبالم می دوند
و نشان فلوت تو را می پرسند
نه نمی توانم فراموشت کنم
خیابانها بی حضور تو
راههای آشکار جهنمند
تو پرنده ای معصومی، که راهش را در باغ حیات زندانی گم کرده است
تک صورتی ازلی بر رخسار تمام پیامبرانی
باد تشنه تابستانی، که گندم زاران رسیده در قدوم تو خم می شوند
آشیانه ی رودی از برف، که از قله های بهار فرو می ریزد
نه نمی توانم، نمی خواهم که فراموشت کنم!
تپه های خشکیده از پله های تو بالا می آیند
تا به بوی نفسهای تو درمان شوند و به کوهستان باز گردند
ماه هزار ساله، دست نوشته ی آخرش را برای تو می فرستد

تا تصحیح اش کنی ..

نه نمی توانم فراموشت کنم
قزل آلای عصیانگری که به چشمه خود باز می رود
خونین شده در رودها که به جانب دریا روان است ..


{ شمس لنگرودی }

 

[سما جون]

جهان . . .

-----------------------------------------------------------------------------------------------------
به این جهان
به جستجوی کسی نیامده بودم
و از جهان
به جستجوی کسی نرفتم
خواستم
آنچه را که نمی یافتم
یافتم
آنچه را که نمی خواستم
شیرین و تلخ
لفظ های جهان را چشیدم
و سپاس گفتم
کدبانوی کور را ..


{ محمد شمس لنگرودی }