شعر **اشعار صائب تبریزی**

[« «N¡lOo£aR» »]

من که با یاد تو دنیا را
فرامُش کرده ام

از مُروت نیست از خاطر
به در کردن مرا...

#صائب

 

[« «N¡lOo£aR» »]

آن که منع من مخمور
ز صهبا میکرد

لب میگون تُرا
کاش تماشا میکرد...

#صائب

 

[« «N¡lOo£aR» »]

خانه بر دوش‌تر از
اَبر بهاران بودم

لَنگر درد تو
چون کوه گران کرد مرا...

#صائب

 

[« «N¡lOo£aR» »]

ای زلف یار
اینهمه گردنکشی چرا؟

آخر تو هم فُتاده
و ما هم فتاده‌ایم....

#صائب

 

[« «N¡lOo£aR» »]

هیچ‌کس از بی‌سرانجامی
نمی‌خواند مرا

نامه در رخنه دیوار
نسیان مانده‌ام ...

#صائب_تبريزي

 

[« «N¡lOo£aR» »]

ز انتظار تیغ،
عمری شد که گردن می کشم

آه اگر صیاد ،
غافل از شکارم بگذرد ...

#صائب_تبريزي

 

[« «N¡lOo£aR» »]

از زاهد بی مغز
مَجو معرفت عشق

کَف از دل دریا
چه خبر داشته باشد ...

تبریزی

 

[« «N¡lOo£aR» »]

شوق ِما،
قاصد بی‌درد کجا می‌داند؟

آن‌قَدَر شوق تو دارم
که خدا می‌داند...

#صائب_تبریزی

 

[« «N¡lOo£aR» »]

ترا چه غم که شب ما دراز می گذرد؟
که روزگار تو در خواب ناز می گذرد

#صائب_تبريزی

 

[« «N¡lOo£aR» »]

صد وعده ی امید، به دل داده ام دروغ
چون من مباد هیچ کسی شرمسار خویش

#صائب_تبريزی