شعر اشعار ابن حسام خوسفی

[ANDREA]

۷۱) تا نرگس یار لاله گون می بینم

چشمم به میان آب و خون می بینم

از عارضه چشم تو ای بینایی

اندر عجبم ز خود که چون می بینم

 

[ANDREA]

۷۲) از خرمن جود خوشه ای می خواهم

وز کشت جلال توشه ای می خواهم

چون گوش به حال خود همی باید داشت

من گوشه گرفته گوشه ای می خواهم

 

[ANDREA]

۷۳) ماییم که بی هیچ غمی دم نزنیم

یک دم به مراد خویش بی غم نزنیم

صدبار شبی بود که صد خار فراق

بر دیده زنیم و دیده بر هم نزنیم

 

[ANDREA]

۷۴) گر موی تو را مشک خطا می گویم

در تاب مرو که من خطا می گویم

بالای تو گر به سرو گفتم به مرنج

زیرا که حدیث ناروا می گویم

 

[ANDREA]

۷۵) تا من صفت عارض او می گویم

الحق سخن از او چه نکو می گویم

دل مایل دوست گشت و من مایل او

زآن هر چه دلم گفت بگو می گویم

 

[ANDREA]

۷۶) از خاک جهان به زرق رستن نتوان

بر رهگذر سیل نشستن نتوان

از مکر جهان حذر که از وی زادی

با مادر خود نکا بستن نتوان

 

[ANDREA]

۷۷) اکنون که وداع می کنی مسکین من

دل را به چه انواع دهم تسکین من

بر روی نهم روی که هنگام وداع

برمه ریزم ز اشک خود پروین من

 

[ANDREA]

۷۸) خود نیست کسی دگر تبهکار چو من

جز جامه من کسی سیه کار چو من

یا رب تو اگر گـ ـناه می آمرزی

نبود به جهان گنه کار چو من

 

[ANDREA]

۷۹) ای روضه برون آی رسول ثقلین

ای ماه حجاز و آفتاب حرمین

پر زهر ببین خلعت زیبای حسن

پر خون بنگر کسوت زیبای حسین

 

[ANDREA]

۸۰) جانیست مرا و نیست اندر خور تو

غایت ز بر من است و اندر بر تو

لطف تو هزار در برویم بگشاد

دیگر نروم به هیچ باب از در تو