شعر اشعار ابن حسام خوسفی

[ANDREA]

۳۱) چون خواجه نظام در چنان محرم شد

فردوس ز فرّ قدمش خرّم شد

چون زآن به حساب سال با هم ضم شد

تاریخ وفات صاحب اعظم شد

 

[ANDREA]

۳۲) چون لاله و سبزه باهم آمیخته شد

از لؤلؤی تر زمرد انگیخته شد

گل خنجر بید دید برداشت سپر

می گفت که خون ارغوان ریخته شد

 

[ANDREA]

۳۳) چشم سیهت که فتنه خواب آمد

مـسـ*ـتی ست که در گوشه محراب آمد

زآن چشمه نوش تر نشد لب مارا

آن چاه زنخ نگر که بی آب آمد

 

[ANDREA]

۳۴) گر چه به قلم کام بسی دانی راند

وز نوک قلم مشک توانی افشاند

چون نامه خویشتن بباید خواندن

منویس کتابتی که نتوانی خواند

 

[ANDREA]

۳۵) آنکس که طریق مدح و ذمّ می داند

میدان که هجا و هزل هم می داند

در هزل مرا ز خویش کم می دانی

یا ابن حسام از تو کم می داند

 

[ANDREA]

۳۶) تا عارض چون آتشت افروخته اند

صد خرمن تقوی و ورع سوخته اند

گویی که قبای دلبری روز ازل

بر قد تو پرداخته و دوخته اند

 

[ANDREA]

۳۷) جانهای رسل براس و عین آمده اند

حوران همه با زینب و زین آمده اند

امشب ملکوت آسمانها بتمام

گریان به عزاپرس حسین آمده اند

 

[ANDREA]

۳۸) آنها که نوشید*نی را حکیمانه خورند

سرطست که می به شرط پیمانه خورند

اکنون که حرام شد حکیمان نخورند

پیمانه چو باشد اهل پیمانه خورند

 

[ANDREA]

۳۹) با قد تو سرو سرفرازی نکند

با زلف تو مشک دست یازی نکند

سوسن سخن بنفشه با موی تو گفت

آن به که دگر زبان درازی نکند

 

[ANDREA]

۴۰) آن کس که عمل به جز مجازی نکند

در خدمت محمود ایازی نکند

از مردم دیده کی پذیرند نماز

تا خرقه به خون دل نمازی نکند