متون ادبی کهن غزليات کمال خجندی

[Diba]

از باد سر زلفت یک روز پریشان شد

جان و سره مسکینان در پای تو ریزان شد

حال دل خود گفتم با چاره گر دردی

بیچاره به درد دل آهی زد و گریان شد

چشم که رسید آیا باز این دل خرم را

کز ناوک مژگانی آزرده پیکان شد

دل خواست شدن سوئی جان نیز روان با او

تا تو ز نظر رفتی هم این شد و هم آن شد

باشد همگی تاوان بر چشم من گریان

هر خانه که از باران در کوی تو ویران شد

آن مه که شبی دیدی در حسن تمام او را

از شرم جمال تو ماهیست که پنهان شد

می گفت کمال از می دارم هـ*ـوس توبه

چون دید رخ ساقی از گفته پشیمان شد

 

[Diba]

از پرده هرکه رویت یک روز دیده باشد

کس در نظر نیارد گر نور دیده باشد

صورت نگار داند کز ماه چربد آن رخ

با صورت تو مه را گر بر کشیده باشد

از حالت زلیخا آن بو برد که چون گل

پیراهن صبوری صد جا دریده باشد

دزدیده حسن یوسف دیدند و کف بریدند

زین شیوه دست دزدان دایم بریده باشد

دارد مه نو اینک خونها بگرد ناخن

انگشت حیر از تو شاید گزیده باشد

از نظره های اشک است از چشم عندلیان

هر شبنمی که بر گل یک بک چکیده باشد

آه کمال دانم شبها شنیده باشی

کیوان شنید صد ره به هم شنیده باشد

 

[Diba]

از تو چشمم چو غطت کی طرف مه باشد

با خیال تو کرا در دل من ره باشد

پیش رخسار تو افزون تر ازین آه کشم

بیشتر ناله مرغان به سحرگه باشد

طره از نار مده تاب که آن زلف دراز

شب عمرست و نخواهیم که کوته باشد

کس ندانست که آن نقل دهان روزی کیست

رزق در پرده نیست که آگه باشد

قد و رفتار گر اینست زهی گستاخی

که بجز سایه تو کس به تو همره باشد

استخوانم ز په واقعه شطرنج کنید

تا نهم رخ به بساطی که چنین شه باشد

گر به بینی دهن ننگ وقد بار کمال

بـ..وسـ..ـه ده خواه و بگز صفر و الف ده باشد

 

[Diba]

از سر هوای وصل تو بیرون نمی رود

سودای لیلی از دل مجنون نمی رود

چشمم نظر به غیر جمالت نمی کند

باد نو از طبیعت موزون نمی رود

تا دورم از کنار تو یک لحظه نگذرد

کاندر میان دیده و دل خون نمی رود

آن صورتی که با تو مرا دست داده بود

تا بسته است نقش در دل و بیرون نمی رود

آری مگر علاج به قانون نمی رود

تا بسته است نقش در دل و بیرون نمی رود

گفتی نمی رود به دلت آرزوی من

ای آرزوی دیده و دل چون نمی رود

دل خوش کن ای کمال و شکایت مکن ز دوست

گر بر مراد رأی نو گردون نمی رود

 

[Diba]

از کوی دوست دوش نسیمی به من رسید

کر لطف او رمیده روانم به من رسید

جانم فدای باد که از یک نسیم او

صد روح راحتم به دل ممتحن رسید

یعقوب روشنی ز قدوم عزیز بافت

با خود ز مصر رابحة پیرهن رسید

جانها دم از روایح رحمان همی زنند

آری مگر پیام اویس از قرن رسید

گوشی چه کرده ام ز نکوئی که در عوض

کآنچ از خدای خواسته بودم به من رسید

که بی سهیل کشیدیم در یمن

سهل است چون سهیل دگر با بمن رسید

بودیم نا امید به یکبارگی ز جان

ناگه امید ادنسب عناالحزن رسید

خورشید ذره پرور و جمشید مهر فر

ماه ستاره لشکر و شاه ختن رسید

دم در کشیده بود کمال از سخن کنون

درج سخن گشاده که وقت سخن رسید

 

[Diba]

از لیش هر گـه که خواهم کام دشنام دهد

اگر نه مطفل است و خورد بازی چرا کام دهد

ساحری بنگر که چون نقلی بخواهم زان دهان

بسته بنماید ز لب وز غمزه بادامم دهد

گویدم یک روز سیمین ساعدم بینی بدست

از انتظارم سوخت تا کی وعده خامم دهد

مستنى خواهم که هشیاری نباشد هر گزش

ساقئی کر تا به یاد لعل او جامم دهد

قاصد آنم که جان افشانمش از هر طرف

قاصدی گر زآن طرف آید که پیغامم دهد

در بهای خاک پایش نیستم نقدی دریغ

کو فریدون تا دوصد گنج گهر وامم دهد

خلق گویند از سخن مشهور عالم شد کمال

معنی خاص است و بس کو شهرت عامم دهد

 

[Diba]

افتاد دل از پای و ندانم ز چه افتاد

فریاد ز شوخی که ملول است ز فریاد

هر خانه که در کوی طرب ساخته بودیم

سیلاب غمش آمد و بر کند ز بنیاد

گوید به رقیبان که فراموش کنیدش

بنگر بچه فن می کند از عاشق خود باد

مجنون چه کند کاین کشش از جانب ایلیست

گر میل نمیدید دل از دست نمی داد

منعم مکنید از لب شیرین که در آخر

گشتند پشیمان همه از کشتن فرهاد

فرهاد به جز سنگ نمی سفت و من امروز

در سفته ام از عشق به بین صنعت استاد

بفرست به خوارزم کمال این همه دره

گز شوق بغلطنه به آواز گهر زاد

دانلود رمان های عاشقانه

 

[Diba]

اگر تو فخر نداری بدلقه گرد آلود

ایاز خاص نباشی به حضرت محمود

هر آنکه خلعت سلطان عشق در پوشد

به حله های بهشتی کجا شود خوشنود

برنگ خرقه ازین رقعه بوی دردی نیست

چو درد عشق نداری لباس فقر چه سود

ز طیلسان سیه کس بساط قرب نیافت

جز آنکه نیرگینی در گلیم بخت افزود

جو مرد راه شدی بگذر از سرو دستار

که شاه عشق به مردان خود چنین فرمود

ز نیک و بد نتوان رست تا خرد باقیست

که جامعه از کف هشیار مشکل است ربود

ز هرچه عرض کننده از مقام دینی و دین

کمال خواه که آنست غابت منصور

دانلود رمان های عاشقانه

 

[Diba]

اگر وظیفة دردت زمان زمان نرسد

حلاونی بدل و لذتی به جان نرسد

حلاوتی که نرا در چه زنخدان است

هزار یوسف مصری به قعر آن نرسد

تو هر طرف که کشی نیر من ز رشک آنجا

پر شوم که بهر سـ*ـینه ذوق آن نرسد

مکش مرا که ز بس لاغری همی ترسم

که روی تیغ تو ناگه به استخوان نرسد

کجا به ما رسد آن زلف کز زنخدانت

فتاده ایم به چاهی که ریسمان نرسد

چنین که نسبت روی تو می کنند به ماه

چگونه از تو سر او به آسمان نرسد

مرا سریست که بر خاک پاش خواهم سود

زمفلسان خود او را جز این زیان نرسد

نعیم و لـ*ـذت دنیا اگر چه بسیارست

به ذوق بادة صافی ارغوان نرسد

کمال تا نشوی هیچ مگذر از در باره

که زحمت تو بدان خاک آستان نرسد

دانلود رمان های عاشقانه

 

[Diba]

امشب آن ماه دل افروز به مهمان که بود

خط او سبزی لبهای نمکدان که بود

چون خضر شد ز نظر غایب و معلوم نشد

که به تاریکی شب چشمه حیوان که بود

آن لب لعل کز او ماند دهان همه باز

باز پرسید خدا را که به دندان که بود

سر ما بود و در او همه شب تا دم صبح

تا خود او شمع سرای که و ایران که بود

سوختم از غم دردش نشد این نکته هنوز

که شب آن شمع شکر لب به شهرستان که بود

از دل خسته چه پرسی که که آورد ترا

غمزه را پرس که آن زخم ز پیکان که بود

گفته ای در غم هجرم نکند ناله کمال

بر سر کوی تو دوش اینهمه افغان که بود.

دانلود رمان های عاشقانه