اشعار عربی به فارسی و بالعکس

[ZahraHayati]

قصيدة أمس إتصلت بالأمل

أمس اتصلت بالأمل!

قلت له: هل ممكن

أن يخرج العطر لنا من الفسيخ والبصل؟

قال: أجل.

قلت: وهل يمكن أن تشعَل النار بالبلل؟

قال: أجل.

قلت: وهل من الحنظل يمكن تقطير العسل؟

قال: نعم ..

قلت: وهل يمكن وضع الأرض في جيب زحل؟

قال: نعم، بلى، أجل ….

فكل شيء محتمل.

قلت: إذن حكام العرب سيشعرون يوما بالخجل ؟

قال:ابصق على وجهي

إذا هذا حصل.

…………

زنگی زدم به آرزو دیروز

گفتم بدو که ممکن است آیا

از ماهی خشکیده و پیاز

بوی خوشی بیاد؟

گفت بلی ای یار من میاد

گفتم که میشود آیا

زد آتشی بر آب؟

گفتا آری می شود

آتش زد اندر آب

گفتم که ممکن است

از حنظل تلخی چکد عسل

گفتا بلی چکد

گفتم که میشود گذاشت زمین را

در جیب آن زحل؟

گفتا آری… بلی.. شود

هر چیز می شود

گفتم که پس حکام عرب

هم روزی شوند خجل

گفتا بر چهره ام تفو بکن

گر این مهم شود…،

شعر از احمد مطر

 

[ZahraHayati]

لناس في بلادي جارحون كالصقور

غناؤهم كرجفة الشتاء في ذؤابة الشجر

وضحكهم يئز كاللهيب في الحطب

خطاهم تريد إن تسوخ في التراب

ويقتلون، يسرقون، يشربون يجشأون

لكنهم بشر

وطيبون حين يملكون قبضتي نقود

ومؤمنون بالقدر

———————————-

مردم سرزمین من

چون باز شکاری زخم زننده اند

ترانه هایشان بسان لرزش زمستانی ست

زیر گیسوان درختان

و خنده هایشان

چون شعله در هیزم زبانه می کشد

گامهاشان در خاک فرو رونده

می کُشند، می دزدند، می نوشند، آروغ می زنند

اما انسانند

خوبند آنگاه که دو مشت پول به کف می آورند

و به سرنوشت ایمان دارند

صلاح عبدالصبور – شاعر مصری

 

[ZahraHayati]

قبل أن يأتيَ النهارُ أجيءُ

قبل أن يتساءَل عن شَمسِه أُضيءُ

وتجيءُ الأشجارُ راكضةً خلفي وتمْشي في ظلِّيَ الأكمامُ

ثم تبني في وجهيَ الأوهامُ

جُزُرًا وقِلاعًا من الصَّمْتِ يجهل أبوابها الكَلامُ

ويُضيءُ الليلُ الصّديقُ وتنسى

نفسَها في فراشيَ الأيامُ

ثمّ إذ تسقطُ الينابيعُ في صدري

وتُرْخي أزرارَها وتَنامُ

أُوقِظُ الماءَ والمرايا وأجلو

مثلَها صَفْحةَ الرؤى وأنامُ

درخت شب و روز

می آیم ، پیش از آنکه روز بیاید

پرتو افشانی می کنم، پیش از آنکه از آفتابش پرس وجو کند

درختان در پسم دوان می آیند و

کاسبرگها و غلاف میوه ها در سایه ام راه می روند

آنگاه اوهام در چهره ام ، ابخست ها و دژهایی از سکوت می سازد

که سخن از دروازه هایش نا آگاه است

و شب راستگو روشن می شود و

روزها خود را در بسترم فراموش می کنند

پس آنگاه که سرچشمه ها در سـ*ـینه ام سقوط می کنند

و دکمه ها گشوده به خواب می روند

بیدار می کنم آب را و آیینه ها را

و همانندشان صفحه رویا را صیقل داده

به خواب می روم

شعر : أدونيس