شعر دوبیتی های فایز

[Ay Çocuğu]

بتا بر طرف معجر کن نقابت

مهل بی‌پرده مانند آفتابت

بت فایز بپوشان رخ که ترسم

شبی نامحرمی بیند به خوابت

 

[Ay Çocuğu]

اگر از رخ براندازی نقابت

کنند مردم خیال آفتابت

از این پوشیده‌ای رخ، یار فایز

که ترسی شب کسی بیند به خوابت؟

 

[Ay Çocuğu]

عرق بر چهره‌ات گل یا گلاب است

و یا پروین به روی ماهتابست؟

نشانده یار فایز نقره بر آل

و یا بر آتش تر خشک آب است؟

 

[Ay Çocuğu]

به دوشش گیسوان خوش دلپسند است

که این مخصوص آن قد بلند است

حمایل‌های گیسو، یار فایز

تو گویی جنگجویی با کمند است

 

[Ay Çocuğu]

رخ تو آتش و زلف تو دود است

مرا زین سرد‌مهری‌ها چه سود است؟

چو فایز در بیابان تشنه جان داد

چه حاصل در صفاهان زنده‌رود است

 

[Ay Çocuğu]

دل آگه چه محتاج برید است؟

چه حاجتمند پیغام و نوید است؟

خبر از حال فایز یار دارد

چه لازم دیگرش گفت و شنید است؟

 

[Ay Çocuğu]

مرا این زندگی از بوی یار است

وگرنه جان بدین پیکر چه کارست؟

کنون که هست فایز زنده ز آنست

دو چشم و دل به راه انتظار است

 

[Ay Çocuğu]

دلا امشب نه وقت قال و قیل است

نه هنگام حکایات طویل است

ببین فایز! قوافل در قوافل

به هر جانب صدای الرحیل است

 

[Ay Çocuğu]

هنوزم بوی زلفش در مشام است

هنوزم ذوق لبهایش به کام است

کجا فایز شود از ناله خاموش

مگر آن دم که در خاکش مقام است

 

[Ay Çocuğu]

مرا در پیش راهی پر ز بیم است

ازین ره در دلم خوفی عظیم است

برو فایز میندیش از مهابت

که آنجا حکم یا رب رحیم است