شعر دوبیتی های فایز

[Ay Çocuğu]

بتم سرپنجه با لوح و قلم زد

زمین و آسمان از نو به هم زد

پس پرده درآمد یار فایز

چو خورشیدی که از مشرق علم زد

 

[Ay Çocuğu]

اگر آهی کشم افلاک سوزد

در و دشت و بیابان پاک سوزد

اگر آهی کشد فایز از این دل

یقین دارم گل نمناک سوزد

 

[Ay Çocuğu]

دل من همچو هدهد در سبا شد

خیالم چون سلیمان در قفا شد

دل فایز ز استحضار بلقیس

مثال آصف بن برخیا شد

 

[Ay Çocuğu]

سر و زلف تو آشوب جهان شد

اسیر زلف تو پیر و جوان شد

هنوزم اول دنیاست، فایز

که برپا فتنه آخر زمان شد

 

[Ay Çocuğu]

دلم از فرقت روی تو خون شد

سرشکم چون رخ تو لاله‌گون شد

به عمری آرزو کردم که گویی

که ای فایز! سرانجام تو چون شد

 

[Ay Çocuğu]

بهار آمد زمین فیروزه‌گون شد

به عزم سیر، دلدارم برون شد

به گل‌چیدن درآمد یار فایز

همه گل‌ها ز خجلت سرنگون شد

 

[Ay Çocuğu]

بتا ختم رسل پیغمبری شد

به من روشن صفات دلبری شد

دو مثقال دلی که داشت فایز

به تاراج سر زلف پری شد

 

[Ay Çocuğu]

دلم را جز تو کس دلبر نباشد

به جز شور توام در سر نباشد

دل فایز تو عمدا می‌کنی تنگ

که تا جای کس دیگر نباشد

 

[Ay Çocuğu]

بهشت از روی تو بهتر نباشد

ز حوران حسن تو کمتر نباشد

از آن لعل لب و دندان، فایز

یقین دارم که در کوثر نباشد

 

[Ay Çocuğu]

مرا تا دل به تن تسلیم کردند

همی مهر بتان تعلیم کردند

دل فایز بتان بردند یغما

ببردند و به هم تقسیم کردند