شعر دفتر شعر | سارا محمدی اردهالی

[Diba]

دلم می خواهد
پیرزنی شوم
آلزایمر بگیرم
زنگ بزنم
انگار
پسرم هستی
بگویم
چقدر
دلم
برایت تنگ است ..​

 

[Diba]

با دمپایی راحتی
راه می افتد
کتابهای نیمه باز زیر تخت را برمی دارد
لباسهای پراکنده را تا می کند
مدادها و فنجانها را جمع می کند
می آید پشت سرت
دل دل میکند
نزدیک نرمه ی گوشت می آورد لبش را
صدای نفسش را حس می کنی ..

برمی گردی
اتاق خالی است
به هم ریخته و آشفته ..​

 

[Diba]

[h=2]

[/h]

بداخلاقی عصرهایت
سوزنی است که مخصوصن نخش نمیکنم
من دوست دارم
دکمه ی آخر مانتوام باز باشد ..​

​

 

[Diba]

من در خانه بودم
پنجره ها و درها باز شدند
از تنگ آب بیرون پریدم
روی زمین
بالا و پائین می آوردم ..

همسایه ها
با صدای قلبی منفجر شده
به سمت اتاق دویدند
کسی میان نامه ها
کسی میان خطوط تلفن
کسی میان ملافه ها نبود ..

چه کسی
زنگ خطر قطار را
کشیده بود ؟
​

 

[Diba]

این لبخند بر لب من
رژ « بورژوا » نیست
مژهه ایم طبیعی برگشته اند ..
رژ گونه نزده ام
برق چشمانم نیز
در چشم هیچ رقاصه ای پیدا نمی شود ..​

وقتی بروی
چراغها خاموش می شوند
و سیندرلایت
شستن زمین را
از سر خواهد گرفت ..​

 

[Diba]

نان تازه بگیر
به خانه ام بیا
دریانورد خسته !
میخواهم لباس های خیست را
از تنت در بیاورم
شیر گرم کنم برایت ..
بگویی
شانه هایم
سکان زندگی توست ..
و من
پنجره های این شهر طوفان زده را محکم ببندم ..​

​

 

[Diba]

[h=2]

[/h]

گل سرخی در زد
می خواست مرا ببوسد
دیر بود ..

و دیر و من و گل سرخ
به هم
می آمدیم ..​

​

​

​

 

[Diba]

سیگار روشنت را
در جنگل خشک و آشفته ی من انداختی
بعد
پرسیدی : " مزاحمتان که نشدم ؟ "
خندیدم ، " نه ! اصلا "​

 

[Diba]

=​

لب دریا​

​

باد می آید
همه دستشان به موهایشان
دامن و کلاهشان ..
تو، دستها در جیب
مثل یک ایستاده در باد حرفه ای
با هفت هزار سال قدمت
به امواج خشمگین
نگاه می کنی .​

​

​

​

​

​

 

[Diba]

هر از چندی نوشتن را رها می کنم
به انگشتانم خیره می شوم
می گفتی زنان زیبا آزارت می دهند
و هر انگشت من زنی زیباست
که آرامت می کند
به هر انگشتم که نگاه می کنم
یاد زنی زیبا می افتم
که از دستش گریزی نداری
می خندم
و نوشتن داستان تو را از سر می گیرم ..​